Μόλις που έσβησαν οι προβολείς της Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Βαρσοβία. Όπου,μάθαμε, μέχρι και συνάντηση με τον Πρόεδρο Ομπάμα είχε (με Προσφυγικό, Κυπριακό αλλά και ρύθμιση του Ελληνικού χρέους στην ημερήσια διάταξη) ο Αλέξης Τσίπρας, οπότε… εχουμε την έμπρακτη απόδειξη ότι η Εληνική Δημοκρατία – συνολικά – αντιπροσωπεύθηκα στην ΝΑΤΟϊκη σύναξη. Το καταγράφουμε αυτό, επειδή, σε μια παράξενη κίνηση “προετοιμασίας” κλίματος, υπήρξε μια επιθετική εκδήλωση δυσπιστίας/ανησυχίας (απο την Telegraph, φορέα Δυτικής/Ατλαντικής ορθοδοξίας) με άμεσο μεν στόχο τον υπουργό Εθνικής Άμυνας – τον Πάνο Καμμένο, που μάλλον δεν τον δυσαρέστησε η υπόθεση, αλλά με επίπτωση στην συνολική θέση της Ελλάδας στην Συμμαχία. Δύσκολα θα πεισθεί κανείς ότι η “αναβάθμιση της αμυντικής συνεργασίας Αθηνών-Μόσχας”, που διετάρασσε τις ΝΑΤΟϊκες ισορροπίες, ειναι η απόπειρα παραγωγής… Καλάσνικοφ στην Ελλάδα μπας και διασωθεί καμιά θέση εργασίας στην καθημαγμένη Ελληνική αμυντική βιομηχανία! (Αυτό ήταν το αμάρτημα εν προκειμένω του Καμμένου. Αν και κουβαλάει στην ράχη του τις άκριτες εκείνες αναφορές στους τρομοκράτες, τζιχαντιστές που θα εξαπέλυε εναντίον της Ευρώπης…Ούτε καν το παράξενο εκείνο ενθουσιώδες καλοσώρισμα προς τα γκρίζα πλοία της ΝΑΤΟϊκής αρμάδας στο Αιγαίο δεν τον εξιλέωσε στα μάτια των ΝΑΤΟϊκων).
Η συζήτηση – μαθαίνουμε επισήμως – στην Κορυφή έπιασε ευρύτατο φάσμα θεμάτων σχετικά με το αύριο της Συμμαχίας, αλλ’ ήδη απο πέρσι είχε γινει σαφές ότι στην ημερησία διάταξη θα περιλαμβανόταν ως προτεραιότητα το θέμα της παρουσίας του ΝΑΤΟ στην Κεντρική Ευρώπη. Με δεδομένο το τράνταγμα στις τάξεις της Δύσης απο την υποθεση του Brexit – που απο την πρώτη στιγμή ο Μπαράκ Ομπάμα έσπευσε να υποβαθμίσει, ακριβώς με την τοποθέτηση ότι “παραμένει η συνεκτική λειτουργία του ΝΑΤΟ” – η διαδικασία της Βαρσοβίας απέκτησε άμεσο περιεχόμενο: το ΝΑΤΟ σηκώνει πλέον την λειτουργία του συνδετικού ιστού της Δύσης, όσο η ΕΕ θα αναμετριέται με τον εαυτό της. Εκείνο που ζητείται – προπαντός – είναι η επίδειξη συνεκτικού μετώπου. Ενώ, δε επί χρόνια η Συμμαχία ήταν σε συζήτηση “εχθρού” (τον οποίο πήγαινε να ανακαλύψει π.χ. στις ασύμμετρες απειλές της τρομοκρατίας), μετά την Ουκρανική κρίση ξαναβολεύτηκε με την Ρωσία!
“Είναι η πιο σημαντική στιγμή για την Δι-Ατλαντική Συμμαχία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου”, έγραψε διακηρυτικά ο Μπαράκ Ομπάμα (στους Financial Times). Την ίδια στιγμή, όμως, η αύξηση της παρουσίας του ΝΑΤΟ στην Πολωνία – και στις τρεις Βαλτικές χώρες – με 1000 πρόσθετους Αμερικανούς στρατιώτες στην Πολωνία, μαζί και με την ενεργοποίηση της αντιπυραυλικής ασπίδα στην Ρουμανία, έχει δημιουργήσει έντονη δυσαρέσκεια στην Μόσχα. Για τον εκπρόσωπο του Κρεμλίνο Ντμίτρη Πεσκοφ “είναι να ελπίζεται ότι θα επικρατήσει η κοινή λογική” και θα υποχωρήσει “η αντι-Ρωσική υστερία”.
Οι τοποθετήσεις Τσίπρα στην Κορυφή του ΝΑΤΟ, με ισορροπημένη προσπάθεια να καταδειχτεί το αδιέξοδο της αντι-Ρωσικής στροφής της Συμμαχίας δεν ήταν μακριά απο μια υποδιαμόρφωση διαφορετική γραμμή αναζήτησης μιας νέας ισορροπίας – στην οποία στρατεύεται άλλωστε και ο Ματτέο Ρέντσι ή και ο Φράνκ-Βάλτερ Στάϊνμαϊερ, αντικαγκελάριος και ΥΠΕΞ της Γερμανίας. Όμως, η συνολική ελληνική θέση – που αφέθηκε να εκφράζεται με την λογική Καμμένου, ή τουλάχιστον να εισπράττεται κάτω απο αυτό το πρίσμα απο τους κύκλους της Συμμαχίας – αξίζει μια πιο προσεκτική και διαμόρφωση και διατύπωση. Αν μη τι άλλο, ο Τσίπρας θα έκανε καλά να επενδύσει περισσότερο σε διατήρηση εκείνου του είδους ισορροπίας στις σχέσεις με τους ΝΑΤΟϊκούς, που δείχνει να κατορθώνει με τους Ευρωπαίους. “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο;”. Όπως μπορεί να σημαίνει αποξένωση και θορυβώδη απλοϊκότητα για το εσωτερικό ακροατήριο, έτσι μπορεί να σημαίνει και ισορροπίες και αναγνώριση των συσχετισμών…
