Η επόμενη μέρα κρίνει – πάντα

Η ιστορία αυτή με την συλλαλητηριακή προσπάθεια του “Παραιτηθείτε!”, έτσι όπως απέκτησε μεγαλύτερο βάθος και πάντως κάτι σαν πολιτικό περιεχόμενο με την βοήθεια όσων αντιτάχθηκαν σ’ αυτήν την (αλαφροΐσκιωτη στο ξεκίνημά της) διοργάνωση, με Νίκο Φίλη στο ξεκίνημα και Ανδρέα Νεφελούδη στο κλείσιμο, δεν γίνεται να μην απασχολήσει στην ουσία, έτσι που φθάσει πλέον στην πραγματοποίηση της.

Πάμε, λοιπόν, στον πυρήνα του πράγματος. Όσοι βρεθούν στο Σύνταγμα με την λογική του “Παραιτηθείτε!” και του “Φύγετε!”, αλλά και όσοι δεν κουβαληθούν εκεί αλλά έχουν μέσα τους αυτό το αίτημα, χρειάζεται να έχουν κάνει μέσα τους ένα πρόσθετο βήμα συνειδητοποίησης. Δηλαδή τι; Να έχουν πάει πίσω στην εποχή των Πλατειών και να έχουν συνδέσει το τότε με το τώρα, ώστε να σκεφτούν. Τι ακριβώς ζητούν, τι περίπου προτείνουν, τι παραπέρα περιμένουν. Οι δε διοργανωτές – και δεν αναφερόμαστε μόνον, δεν αναφερόμαστε τόσο στους υπεύθυνος οργανωτικού, αλλά περισσότερο στους πίσω-πισω εμπνευστές αυτής της μορφής αστικού ακτιβισμού – να έχουν καταλήξει ποια είναι η δική τους επιθυμητή διέξοδος.

Η λογική του “Φύγε εσύ ! Έλα εσύ !” που ζήσαμε και το 2009 και το 2011 και το 2012/2012 και το 2015/2015 μπορεί να μας έδωσε ως εκλογικό σώμα, ως πολίτες, ως λαό την αίσθηση οτι εμείς καθορίζουμε την πορεία των πραγμάτων, προπαντός ότι εμείς “τιμωρούμε” εκείνους που μας απογοήτευσαν, μας διέψευσαν, ακόμη-ακόμη μας πρόδωσαν. Ετσι όμως που (όπως και να το κάνουμε) η αντίληψη των συσχετισμών και του “Τι είναι επιτέλους η Ευρώπη” κατασταλάζει ακόμη και στους πιο επιρρεπείς στο φαντασιακό, θα πρέπει – διάβολε! – να έχει συνειδητοποιηθεί ότι κάθε μέρα έχει την επόμενή της.

Οπότε; Οπότε και οι εμπνευστές και οι διοργανωτές και οι συμμετέχοντες – κυρίως οι συμμετέχοντες!, είτε επιτόπου είτε μέσα στην εσώτερη πολιτική τους διάθεση, in pectore που λέγαν και οι Καθολικοί – στην υπόθεση αυτή, έχουν την υποχρέωση προς τον ίδιο τους τον εαυτό να πουν, να εκφράσουν, να καταθέσουν με έναν τρόπο διακριτό τι θα πει/που οδηγεί το “Παραιτηθείτε!”. Παραιτηθείτε και μετά τι; Και μετά ποιος, είναι μια πρώτη απάντηση αλλά… Για να κάνει τι; Να ανατρέψει τι; Να το παει που; Και πως; Αλλιώς θα μείνει μια διαμαρτυρία που θα θεωρεί ότι αποτελεί βρυχηθμό λιονταριού αλλά θα φέρνει περισσότερο προς νιαούρισμα γάτας. Οπως, αντίστοιχα, όλη αυτή η αγριεμένη εναντίωση στο “Παραιτηθείτε!” , που νομίζει/που νόμιζε ότι έδειξε εχθρούς και ανατροπείς, περισσότερο πήγε να αναδείξει αμηχανία, αν όχι φόβο.

Στο 44% της αποχής απο τις κάλπες, γιατί αυτό είναι η ουσία, στο 44% που κινδυνεύει να γίνει 50+%, που δεν καταλαβαίνει πια – νομίζουμε… – από τέτοια τεχνάσματα και τέτοιους ξορκισμούς, χρειάζεται κάτι πειστικότερο. Την επόμενη μέρα, βέβαια. Ο περίτεχνος χορός στην Ν.Δ. (Αξιωματική Αντιπολίτευση) και στην Δη. Συμπ. και στο Ποτάμι, να πλησιάσουν τους “Παραιτηθείτε!” αλλά να μην και τους χρεωθούν – τελικά, ο Βασίλης Λεβέντης κατέληξε να το πηγαίνει με πιο σίγουρο χέρι το δικό του το πλεούμενο! – δεν θα τους χρησιμεύσει σε τίποτε, πέρα απο το να τα συζητούν στα κομματικά τους επιτελεία, αν δεν βγουν να εξηγήσουν τι θέλουν/τι προτείνουν/τι μπορούν για την επόμενη μέρα. Συγκεκριμένα. Πειστικά.