Αντζελίνα Τζολί: «Είναι δύσκολο για μένα να πω ότι αγαπώ τη χώρα μου, αυτή τη στιγμή δεν την αναγνωρίζω»

Στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, η Αντζελίνα Τζολί παρουσίασε την ταινία Couture και μίλησε με ειλικρίνεια για τα βαθιά μηνύματα του έργου, τη δύναμη του σινεμά, αλλά και προσωπικές της εμπειρίες που σχετίζονται με την υγεία και τη γυναικεία ταυτότητα. Οι δηλώσεις της συγκίνησαν το κοινό, φωτίζοντας τον τρόπο που η τέχνη μπορεί να ενώνει ανθρώπους γύρω από κοινές αγωνίες και ελπίδες.

Στην πρώτη ερώτηση της συνέντευξης τύπου που συνέδεε τα θέματα της ταινίας με τα θέματα της επικαιρότητας, η ηθοποιός και παραγωγός δήλωσε: «Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την ερώτηση. Είναι μια υπέροχη ερώτηση. Νομίζω πως έχετε δίκιο. Και χαίρομαι που είδατε ότι τόσο στον πόλεμο όσο και στην ελπίδα, υπάρχει αυτή η επιθυμία να ζούμε μια ζωή ελεύθερη από πόνο. Νομίζω ότι αυτό είναι η ανθρώπινη συνθήκη, η ανθρώπινη ύπαρξη για όλους μας. Άλλοι βιώνουν ακραίες συγκρούσεις, είτε μέσα τους είτε μέσα από τον πόνο κάποιου αγαπημένου. Όμως αυτό μας ενώνει. Και όταν το σινεμά μας βάζει μόνους σε μια σκοτεινή αίθουσα, αλλά ταυτόχρονα να σκεφτόμαστε και να νιώθουμε όλοι μαζί, τότε αγγίζει κάτι βαθύ.»

Σχετικά με αυτή τη νέα συνεργασία, για την οποία μάλιστα η σκηνοθέτις αναφέρθηκε στο ως η Τζολί, ερμηνεύοντας στα Γαλλικά, έδωσε μια υπεραξία στη δημιουργία της, η Αμερικανίδα ηθοποιός υπογράμμισε: «Αυτό που μου έδωσε η ταινία είναι πολλά πράγματα. Βλέπετε καινούριους φίλους, μια πολύ στενή σχέση με την Άλις και τη μοιρασμένη μας σύνδεση με αυτή την ιστορία. Είναι κάτι που ξεπερνά τον κινηματογράφο, αγγίζει κάτι πιο ουσιαστικό ανάμεσα σε δύο γυναίκες. Συγκινήθηκα βαθιά όταν διάβασα το σενάριο και η συνεργασία μας είχε μια θεραπευτική διάσταση. Το να το μοιραστούμε τώρα με όλους εσάς είναι πραγματικά σπουδαίο.»

Η ηρωίδα στην ταινία έχει να αντιμετωπίσει στο μέσο ενός γυρίσματος την εμπειρία της μαστεκτομής. Έχοντας η ίδια ζήσει μια ανάλογη εμπειρία, σημείωσε: «Ναι, πράγματι επέλεξα να κάνω διπλή μαστεκτομή πριν από δέκα χρόνια, γιατί έχασα πολύ νωρίς τη μητέρα και τη γιαγιά μου και έχω το γονίδιο. Έκανα επίσης αφαίρεση ωοθηκών, γιατί κι αυτό στέρησε τη μητέρα μου. Αυτές ήταν δικές μου επιλογές. Δεν λέω ότι όλοι πρέπει να το κάνουν, αλλά είναι σημαντικό να υπάρχει η δυνατότητα επιλογής. Δεν το μετανιώνω. Είναι εμπειρίες που ενώνουν – όχι μόνο τις γυναίκες, αλλά και όποια έχει νιώσει ευάλωτη ή μόνη. Βέβαια, ο καρκίνος του μαστού και των ωοθηκών έχουν μια ιδιαίτερη βαρύτητα για εμάς τις γυναίκες, γιατί επηρεάζουν την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Η ταινία δείχνει πόσο σημαντικό είναι να συνεχίζουμε να ζούμε, να έχουμε επιθυμία, να νιώθουμε γυναίκες, και για όσους μας αγαπούν να μας το υπενθυμίζουν.»

Η ερώτηση όμως που όλοι περίμεναν να απαντηθεί, ήταν σίγουρα η επόμενη, σχετικά με τη θέση της Αμερικής στον πόλεμο, τη φίμωση της ελευθερίας του λόγου, την πολιτική ορθότητα: «Είναι δύσκολο για μένα να πω ότι αγαπώ τη χώρα μου, αλλά αυτή τη στιγμή δεν την αναγνωρίζω. Πάντα ζούσα διεθνώς, η οικογένειά μου και οι φίλοι μου είναι διεθνείς, και η κοσμοθεωρία μου βασίζεται στην ενότητα. Οτιδήποτε διχάζει ή περιορίζει τις προσωπικές ελευθερίες είναι επικίνδυνο. Ζούμε σε πολύ σοβαρούς καιρούς και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με το πώς μιλάμε. Όπως όλοι, έτσι κι εγώ, νιώθω το βάρος αυτών των στιγμών που περνάμε μαζί.»

Οι δηλώσεις της Αντζελίνα Τζολί στο Σαν Σεμπαστιάν δεν ήταν απλώς σχόλια για μια ταινία∙ ήταν μια ανοιχτή εξομολόγηση για την ανθρώπινη αντοχή, την απώλεια, την ελπίδα και τη δύναμη της τέχνης να θεραπεύει. Με τη χαρακτηριστική της ευαισθησία, η ηθοποιός και σκηνοθέτιδα ανέδειξε τον ρόλο του σινεμά ως κοινό τόπο συναισθημάτων και σκέψης, υπενθυμίζοντάς μας την αξία της ενότητας και της αλληλεγγύης. Όσο για την ίδια την ταινία, θα έχουμε στην Ελλάδα τη δυνατότητα να τη δούμε στις μεγάλες οθόνες από την TFG.