Και ο πιο απονήρευτος πολίτης θα ρωτούσε: Εφόσον τα δύο κουρέματα συνέβαλαν στη μείωση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας κατά 138 δις €, γιατί το χρέος από τα 368 δις που ήταν τον Δεκέμβριο του 2011 δεν συρρικνώθηκε σε 238 δις € (368-138=230) τον Δεκέμβριο του 2012; Λογικότατο ερώτημα που οι κυβερνώντες οφείλουν να απαντήσουν και μάλιστα ενόψει του τρίτου κουρέματος, που οι φήμες το τοποθετούν σε χρονικό διάστημα μερικών μηνών.
Το ερώτημα αυτό είναι πολύ σημαντικό και το υφιστάμενο κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο θα πρέπει σε βάθος να διερευνήσει, τα αίτια που μετά τα δύο κουρέματα το δημόσιο χρέος εξακολουθεί να αυξάνεται με ρυθμούς υπερταχείας. Ουσιαστικά, τα δύο κουρέματα του 2012 κατέστρεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία (ΙΚΑ, κ.ά.), τα φυσικά πρόσωπα δηλαδή απλούς πολίτες και πολλούς φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα (πανεπιστήμια, οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, κ.ά.). Το τρίτο κούρεμα οπωσδήποτε θα πρέπει να πετύχει στον κεντρικό του στόχο, που δεν είναι άλλος από την ουσιαστική μείωση του δημοσίου χρέους. Για μια ακόμα φορά η Ελλάδα γίνεται διεθνής περίγελως. Η ελληνική περίπτωση διδάσκει πως το κούρεμα του δημοσίου χρέους μιας χώρας, αντί να συμβάλει στη μείωση του χρέους συντελεί τελικά στην αύξησή του, καταστρέφοντας ταυτόχρονα νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Η Τράπεζα της Ελλάδας σε ειδική μελέτη με τίτλο «Το Χρονικό της Μεγάλης Κρίσης 2008-2013», παραθέτει έξι λόγους που συνετέλεσαν ώστε το καθαρό όφελος από τα δύο κουρέματα του 2012, είχε σχετικά περιορισμένη επίδραση στη μείωση του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης.
Ο σημαντικότερος λόγος ήταν η πολιτική της ανακεφαλαιοποίησης των εγχώριων ελληνικών τραπεζών, με την έκδοση νέου χρέους ύψους 41 δις € εντός του 2012. Δηλαδή, το ελληνικό κράτος με τα δύο κουρέματα του 2012 πήρε πάνω του την ανακεφαλαιοποίηση των εγχώριων τραπεζών, προκαλώντας στην πορεία την δραματική επιδείνωση των Δημοσίων Οικονομικών της χώρας. Αξιοπρόσεκτη είναι η διαπίστωση της Τράπεζας της Ελλάδας, ότι, το καθαρό τελικό αποτέλεσμα των δύο κουρεμάτων ήταν η μείωση του δημοσίου χρέους της χώρας μόνο κατά 51,2 δις € (σελ. 107). Δηλαδή, αντί τα δύο κουρέματα να συνδράμουν στη μείωση του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης κατά 138 δις €, τελικά η συμβολή τους στην απομείωση του χρέους ήταν μόλις 51,2 δις €. Ο υποφαινόμενος σε αρκετά κείμενά του υπογράμμιζε ότι το ελληνικό κράτος δεν έπρεπε να αναλάβει την χρηματοδότηση των τραπεζικών ζημιών, καθότι το μάρμαρο θα το πλήρωνε η ελληνική κοινωνία με την ακάθεκτη άνοδο του δημοσίου χρέους. Το τρίτο κούρεμα του χρέους θα πρέπει να γίνει με ιδιαίτερη περίσκεψη, ώστε να μην παρατηρηθεί το ιλαροτραγικό φαινόμενο των προηγούμενων δύο κουρεμάτων, όπου στα χαρτιά το κούρεμα του χρέους ήταν 138 δις και στην πραγματικότητα η μείωσή του ανήλθε μόλις σε 51,2 δις €.
