Ένα απ’ τα βασικά συνθήματα των φοιτητών του πολυτεχνείου, όπως φαίνεται και στην εικόνα, ήταν το:
«ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΑΙΛΑΝΔΗ»
Γιατί όμως;
Η Ταϊλάνδη (το παλιό Σιάμ) είχε στρατιωτική δικτατορία που κυβερνούσε τη χώρα από το 1963, με επικεφαλής τον στρατάρχη Θάνομ Κιτικαχόρν.
Από τα τέλη του 1972 τα συσσωρευμένα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και ο αυταρχισμός του καθεστώτος
είχαν προκαλέσει μια ολοένα αυξανόμενη δυσαρέσκεια.
Τα πανεπιστήμια είχαν μετατραπεί σε χώρους έντονων πολιτικών ζυμώσεων,
και οι παραδοσιακά συντηρητικοί Ταϊλανδοί φοιτητές,
είχαν αρχίσει να αμφισβητούν πολλές από τις μέχρι τότε σταθερές της κοινωνίας τους.
Βαθμιαία συγκροτήθηκε ανάμεσα τους η συλλογική συνείδηση ότι αποτελούσαν τη «νέα γενιά» που είχε την ευθύνη να φέρει την αλλαγή.
Το αίτημα για εκδημοκρατισμό είχε ήδη βγάλει κάποιους στους δρόμους, απ το Μάιο και τον Ιούνιο του 1973.
Στις 6 Οκτωβρίου 1973, με αφορμή μια μικροδιαδήλωση 20 φοιτητών υπέρ των συνταγματικών ελευθεριών, η αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη 11 εξ αυτών, ενώ παράλληλα απαγορεύτηκαν οι συναθροίσεις άνω των 5 ατόμων.
(σας θυμίζει κάτι;;;;) ήταν σα να ρίχνουν λάδι στη φωτιά.
Οι διαδηλώσεις αντί να κοπάσουν ενισχύονταν σε μέγεθος και παλμό, καθώς στους φοιτητές προσθέτονταν οι μαθητές των σχολείων και άλλες ομάδες του πληθυσμού.
Ώσπου στις 13 Οκτωβρίου σχεδόν 500.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στο κέντρο της Μπανγκόκ, στη μεγαλύτερη πολιτική συγκέντρωση που είχε καταγραφεί ποτέ στην ιστορία της χώρας.
Η αστυνομία προσπάθησε να τους διαλύσει ρίχνοντας δακρυγόνα και σύντομα όλη η πόλη μετατράπηκε κυριολεκτικά σε πεδίο μάχης. η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη.
Τα ξημερώματα της επομένης, στις 14 Οκτωβρίου το καθεστώς βγάζει τα τεθωρακισμένα στους δρόμους
(σας θυμίζει κάτι;) και λίγο αργότερα άνοιγαν πυρ εναντίον των διαδηλωτών, σκοτώνοντας τουλάχιστον 77 από αυτούς και τραυματίζοντας εκατοντάδες άλλους, ενώ
αλεξιπτωτιστές καταλάμβαναν το Πανεπιστήμιο θαμασάτ, που αποτελούσε το προπύργιο της αντιδικτατορικής φοιτητικής εξέγερσης.
Παρ’ όλα αυτά, οι μαχητικές διαδηλώσεις συνεχίστηκαν αμείωτες σε όλη τη διάρκεια της ημέρας.
Μπροστά στην κρισιμότητα της κατάστασης και νιώθοντας να τρίζουν πλέον τα θεμέλια του ίδιου του θρόνου ο βασιλιάς της Ταϊλάνδης Μπουμιμπόλ αποφάσισε να αποσύρει την υποστήριξη του στο δικτατορικό καθεστώς
και πιέζει τον Θάνομ να παραιτηθεί από την πρωθυπουργία, βάζοντας στη θέση του τον συντηρητικό μεν, αλλά συμπαθή στις φοιτητικές μάζες πρύτανη του πανεπιστημίου Σάνια θαμασάκ.
Στις 16 Οκτωβρίου ο δικτάτορας συνοδευόμενος από τον γιο του, συνταγματάρχη Ναρόγκ Κιτικαχόρν, διοικητή των ΜΑΤ, και τον συμπέθερο του, στρατάρχη Πραπάτ Σαρουσαθιάν -«οι τρεις πιο μισητοί άνθρωποι της Ταϊλάνδης»-,
εγκατέλειψαν κρυφά τη χώρα.
είναι το τέλος της δικτατορίας στη Ταϊλάνδη… έτσι, περίπου ένα μήνα μετά οι έγκλειστοι στο Μετσόβιο, φωνάζουν το ιστορικό πλέον
«ΑΠΟΨΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΑΪΛΑΝΔΗ».
Ήταν μια εποχή που οι φοιτητές χάραζαν και έδειχναν τον δρόμο παγκόσμια
