Οταν, έως πριν λίγο καιρό, επισημαινόταν στην Φώφη Γεννηματά και στο Κίνημα Αλλαγής πως ο «μονομέτωπος» κατά της κυβέρνησης αμφισβητούσε την κλασική αντιδεξιά στρατηγική κατεύθυνση του ΠΑΣΟΚ και της Κεντροαριστεράς εν γένει, η απάντηση ήταν στερεότυπη: «αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά, στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνουμε αντιπολίτευση».
Οντως, δουλειά των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι να ασκούν κριτική στην κυβέρνηση –είτε πρόκειται για προγραμματική είτε για δομική αντιπολίτευση. Ωστόσο, εδώ και καιρό, το Κίνημα Αλλαγής και η επικεφαλής του έχουν ξεφύγει πολύ από την «ανάγκη» ενός κόμματος της αντιπολίτευσης να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση. Αντιθέτως, την Χαριλάου Τρικούπη φαίνεται πως ενοχλεί ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η κυβέρνηση: δεν είναι τυχαίο πως, έστω και με καθυστέρηση πολλών μηνών, η κ. Γεννηματά δεν κατάφερε να αντισταθεί στην υιοθέτηση της πολιτικής ατζέντας του Ευάγγελου Βενιζέλου –πλέον «παπαγαλίζει» καθημερινώς τον περίφημο στόχο περί «στρατηγικής ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, μέσα σε αυτή την συγκυρία, όπου σ’ όλη την Ευρώπη φουντώνει η απειλή της Ακροδεξιάς και εντός συνόρων διεκδικεί με ρεβανσισμό την εξουσία μία Δεξιά που συνδυάζει τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες του προέδρου της με τις ακραίες απόψεις του αντιπροέδρου και του πρώην αρχηγού της, αυτό που αποτελεί για τη Φώφη Γεννηματά προτεραιότητα είναι η… «στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ», κατά πώς το θέτει ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Εντάξει, ο ίδιος αν μη τι άλλο ξέρει από στρατηγικές ήττες, αφού το ΠΑΣΟΚ στα χέρια του «έγραψε» 4,6% στις εκλογές.
Όμως, φαίνεται πως όταν τα επιχειρήματα εξαντλούνται, τότε αρχίζουν οι ύβρεις. Κάπως έτσι, ο κ .Βενιζέλος εκτός από την «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ζητήσει και την «ταπείνωσή» του. Ενώ η Φώφη Γεννηματά, με τα δικά της λόγια, εξηγεί την έννοια της «στρατηγικής ήττας» με την φράση «να πάει από εκεί που ήρθε» -ο ΣΥΡΙΖΑ, εννοείται. Και οι ύβρεις συνεχίζονται: μόλις την περασμένη εβδομάδα η κ. Γεννηματά χαρακτήρισε τον Αλέξη Τσίπρα «τυχοδιώκτη νεοκομουνιστή», τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ «μαδουριστές καταληψίες του προοδευτικού χώρου» και καταλόγισε στο κυβερνών κόμμα πως «προσβάλλει τα θεμελιώδη στοιχεία της Κεντροαριστεράς» -τώρα, αν «θεμελιώδες στοιχείο της Κεντροαριστεράς» είναι και οι αποκαλύψεις τύπου Τσουκάτου, ίσως να εξηγείται ο εκνευρισμός της κ. Γεννηματά.
Ακόμη και μετά τον προχθεσινό ανασχηματισμό, στο Κίνημα Αλλαγής πάλι στις ύβρεις κατέφυγαν: οι κκ. Μωραΐτης και Τόλκας, σύμφωνα με την Χαριλάου Τρικούπη, είναι «πολιτικά εξαγορασθέντες», αποτελούν «παράγκα Γ’ Εθνικής» και είναι «γνωστοί κυνηγοί καρεκλών». Τώρα, το γιατί η κ. Γεννηματά πανηγύρισε δεόντως την επιστροφή στη ΔΗΣΥ της… «παράγκας Γ’ Εθνικής» ή γιατί σκέφτηκε μόλις πριν δύο μήνες να δώσει χρίσμα για να διεκδικήσει την περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας σε έναν «γνωστό κυνηγό καρεκλών», είναι κάτι που μόνο η ίδια μπορεί να εξηγήσει. Αυτό, όμως, που δεν εξηγείται με τίποτα, είναι το γιατί πλέον το Κίνημα Αλλαγής έχει σταματήσει να ασκεί κριτική με πολιτικούς όρους στην κυβέρνηση, στον ΣΥΡΙΖΑ, στον πρωθυπουργό, αλλά καταφεύγει σε προσωπική στοχοποίηση, αμφισβήτηση της ηθικής και σε τακτική δολοφονίας προσωπικότητας. Εκτός κι αν οι ύβρεις είναι μέρος της κουλτούρας της Κεντροαριστεράς –γιατί αν είναι έτσι, τότε μάλλον ΣΥΡΙΖΑ και Κίνημα Αλλαγής αλλιώς την εννοούν την Κεντροαριστερά. Στον ΣΥΡΙΖΑ την εννοούν ως έναν ενδιάμεσο όμορο προς την Αριστερά χώρο, ενώ στη Χαριλάου Τρικούπη ως τον φυσικό σύμμαχο του Άδωνι Γεωργιάδη.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
