Ύστατη προσφορά

«Φέτος, η  Ανάστασις του Κυρίου συμπίπτει με τη σταύρωση του λαού μας».

 Σε αυτά τα λόγια συνοψιζόταν το μήνυμα που με συνθήκες απόλυτης μυστικότητας και «παρανομίας» έστελνε ο Γεώργιος Παπανδρέου, όντας σε κατ` οίκο περιορισμό, τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1967, λίγες μέρες (σαν σήμερα) μετά την κατάλυση της δημοκρατίας, από τους επίορκους συνταγματάρχες. 

 Ήταν η τελευταία, ή μάλλον η προτελευταία προσφορά του στη Δημοκρατία. Ο «Γέρος της Δημοκρατίας» άφησε την τελευταία του πνοή, την 1η Νοεμβρίου 1968 και η κηδεία του μετατράπηκε στην πρώτη μαζική αντιδικτατορική εκδήλωση, με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών.
 

Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πικρή εμπειρία από δικτατορικά καθεστώτα. Αταλάντευτα προσηλωμένος στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, δεν ανεχόταν καμιά δικτατορία. Αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Πάγκαλου (1925), όπου την τελευταία στιγμή γλίτωσε το εκτελεστικό απόσπασμα. Αλλά και ήταν απ’ τους λίγους, εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου, που είχε προσπαθήσει να παρεμποδίσει την «παράδοση» του κοινοβουλίου στον Μεταξά, με κόστος την εξορία, από το δικτατορικό καθεστώς.

 Με την εμπειρία που είχε αποκτήσει, είχε «ψυχανεμιστεί» τι ερχόταν και προσπάθησε να αποτρέψει το κακό, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες, παρ` ότι στις  εκλογές, που είχαν προγραμματιστεί, ήταν βέβαιος ο νέος εκλογικός θρίαμβος της Ένωσης Κέντρου και η επιστροφή του στην πρωθυπουργία.

 Δε δίστασε προς τούτο, να έλθει σε συνεννόηση, όχι μόνο με τον πολιτικό του αντίπαλο, Παναγιώτη Κανελλόπουλο, αλλά και τον βασιλιά Κωνσταντίνο, που τον είχε ανατρέψει. Όμως, οι συνταγματάρχες, που συνωμοτούσαν από χρόνια και είχαν αυτονομηθεί, από τους «προστάτες» τους, δεν είχαν καν ανάγκη από προσχήματα. Και χτύπησαν αιφνιδιάζοντας και αυτούς, που τους θεωρούσαν δεδομένους.