Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, όπως αυτό αποτυπώνεται στο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης, δεν είναι βιώσιμο, γιατί η χώρα μας δεν δύναται να το εξυπηρετήσει με τους διαθέσιμους κρατικούς πόρους (έσοδα). Οι τόκοι και τα χρεολύσια συνθέτουν τις δαπάνες εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους. Ο τόκος απεικονίζει την αμοιβή του κεφαλαίου, ενώ το χρεολύσιο συνιστά την αποπληρωμή (απομείωση) του χρέους. Η ελάττωση του δημοσίου χρέους προσδιορίζεται μόνο από τις δαπάνες χρεολυσίων, καθότι τα χρεολύσια είναι εκείνα που συντελούν στην απομείωσή του. Το 2009 επήλθε η κατάρρευση των Δημοσίων Οικονομικών, ως άμεσο αποτέλεσμα εισόδου της εθνικής οικονομίας σε φάση σφοδρότατης κρίσης, του αποκλεισμού της χώρας από τις διεθνείς χρηματαγορές λόγω της απότομης ανόδου των spreads των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου και της αδυναμίας της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στις υπέρμετρες δαπάνες για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους. Η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου (ΓΑΠ) έκρινε ως μονόδρομο την υποταγή της χώρας στα μνημόνια, που εκπονήθηκαν από την τρόικα και μονομερώς επέβαλαν στην ελληνική κυβέρνηση οι ξένοι πιστωτές.
Κρατικά Έσοδα και Δαπάνες Εξυπηρέτησης Δημοσίου Χρέους
Τα στοιχεία του πίνακα προέρχονται από το υπουργείο Οικονομικών και αναλύουν τις δαπάνες τοκοχρεολυσίων για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους. Την περίοδο 2010-2015, δηλαδή την δραματική περίοδο των απάνθρωπων μνημονιακών οικονομικών πολιτικών, οι δαπάνες σε τόκους και χρεολύσια βραχυπρόθεσμου και μεσομακροπρόθεσμου δανεισμού, ανήλθαν στο πελώριο ποσό των 1.231,6 δις ευρώ (€). Αξιοσημείωτη είναι η εντυπωσιακή άνοδος των χρεολυσίων βραχυπρόθεσμου δανεισμού, από 22,6 δις το 2010 σε 740,5 δις € το 2015. Αίσθηση προκαλεί η διαπίστωση ότι την κρίσιμη περίοδο 2010-2015, οι δαπάνες τοκοχρεολυσίων υπερέβησαν κατά πολύ το σύνολο των κρατικών εσόδων. Είναι δυνατόν η Ελλάδα να ανταπεξέλθει στην χρηματοδότηση των υπέρμετρων κρατικών δαπανών (τοκοχρεολύσια, μισθοί, συντάξεις, υγεία, παιδεία, εθνική άμυνα, κ.ά.), όταν τα τοκοχρεολύσια ξεπερνούν το σύνολο των δημοσίων εσόδων; Με τι πόρους το κράτος θα πληρώσει μισθούς, συντάξεις, φάρμακα, εξοπλιστικά προγράμματα, επιδόματα ανεργίας, κ.λπ., όταν μετά την αφαίρεση των τοκοχρεολυσίων, όχι μόνο δεν απομένει ίχνος εσόδων, αλλά υπάρχει και έλλειμμα; Αναμφίβολα, οι δαπάνες εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους είναι υπερβολικές. Η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει την χρηματοδότηση αυτών των υπέρογκων τοκοχρεολυτικών δαπανών. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η τρομακτική αύξηση των χρεολυσίων βραχυπρόθεσμου δανεισμού. Το Υπουργείο Οικονομικών οφείλει με αναλυτική ανακοίνωσή του, να εξηγήσει τους λόγους που οι δαπάνες χρεολυσίων βραχυπρόθεσμου δανεισμού από 44,7 δις το 2013 εκτινάχτηκαν σε 740,5 δις € το 2015. Πιο συγκεκριμένα, το Υπουργείο Οικονομικών θα πρέπει να διευκρινίσει ποιες κατηγορίες κρατικών δαπανών χρηματοδοτούνται με τις συνεχείς εκδόσεις εντόκων γραμματίων. Αξιοσημείωτη είναι η παρατήρηση ότι το Υπουργείο Οικονομικών ταυτίζει εννοιολογικά τα έντοκα γραμμάτια με τα χρεολύσια βραχυπρόθεσμου δανεισμού, με συνέπεια να μην γίνεται κατανοητό ποιες κρατικές δαπάνες χρηματοδοτούνται με τα πιστωτικά έσοδα των εντόκων γραμματίων. Ο λογιστικός έλεγχος για την αμερόληπτη και ακριβή καταγραφή των δημοσιονομικών μεγεθών, όπως του δημοσίου χρέους, των κρατικών δαπανών, των πιστωτικών εσόδων, κ.λπ., είναι επιτακτική και εθνικά αναγκαία. Με βάση τα στοιχεία του πίνακα προκύπτουν πολλά ενδιαφέροντα ερωτήματα. Για παράδειγμα, κατά την μνημονιακή περίοδο 2010-2015, οι δαπάνες εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους της Ελλάδας ήταν 214,4 ή 1.231,6 δις €; Ή μήπως ήταν κάπου ενδιάμεσα π.χ. 720 δις €;
