Υπερασπιστής του κ. Γεωργίου

Είναι «ανεπανάληπτοι» αυτοί οι δανειστές και εταίροι μας. Όταν τους υπενθύμισε, σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ από το  Euroworking Group, ο αναπληρωτής υπουργός Γιώργος Χουλιαράκης, πως η αξίωση τους για παρέμβαση, υπέρ της αθώωσης του κ. Γεωργίου, προσκρούει στις στοιχειώδεις αρχές αυτού του ευρωπαϊκού δικαίου, τότε οι φοβεροί τεχνοκράτες του «άτυπου» οργάνου, βρήκαν τη λύση, που θα επέτρεπε και… η πίτα να είναι σωστή, αλλά και ο σκύλος χορτάτος.

 Πρότειναν, να αναλάβει το Ελληνικό Δημόσιο, δια της κυβερνήσεως ασφαλώς, την υπεράσπιση του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, με την «κουτοπόνηρη», προφανώς, σκέψη, ότι έτσι, θα επηρεαστούν οι δικαστές, που θα κληθούν να κρίνουν την υπόθεση, ώστε, επιτέλους,  να «συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις». Εύστοχα ο υπουργός Δικαιοσύνης, υπενθύμισε ότι ο περί ου ο λόγος, ως απλός πολίτης, ασκεί τα υπερασπιστικά του δικαιώματα, όπως του τα αναγνωρίζει ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας, με τον τρόπο που εκείνος κρίνει πιο πρόσφορο. «Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί πρέπει να αναλάβουμε συνεταιρικά την υπεράσπιση του», σχολίασε δηκτικά ο κ. Κοντονής, αναδεικνύοντας, πλέον, την γκροτέσκα διάσταση του πράγματος.  Για να το προχωρήσουμε δε, ένα βήμα παρακάτω, τι θα συμβεί, στην περίπτωση (απευκταία, έστω) που η Ελληνική Δικαιοσύνη κρίνει ένοχο τον κ. Γεωργίου, για αδίκημα που, στις έννομες συνέπειες του, συνεπάγεται αναγνώριση ζημιάς του Ελληνικού Δημοσίου; Θα έχει εμφανιστεί, το τελευταίο, ως υπερασπιστής εκείνου που το ζημίωσε;

 Επανέρχεται, ως εκ τούτου, το ερώτημα που πλειστάκις έχουμε διατυπώσει, από τούτη τη στήλη. Προς τι τόσος θόρυβος; Γιατί, τόση πρεμούρα, από τους δανειστές (εν ομονοία, αφού παρόμοια είναι και η στάση του ΔΝΤ), για την τύχη ενός δικαζόμενου πολίτη, κατά την εύστοχη διατύπωση του υπουργού Δικαιοσύνης; Αλλά και γιατί, τόση αφωνία, από τους διάφορους «ευρωλάγνους», που, ενώ ξεσηκώνουν το σύμπαν, για την κατάλυση του κράτους δικαίου-συναφώς δε και τη διάκριση των εξουσιών-στην περίπτωση της Βενεζουέλας ή με αφορμή το περιώνυμο Συνέδριο,  στο Ταλίν της Εσθονίας, τώρα, που, με την έμμεση ομολογία των εταίρων μας, διατυπώνεται αξίωση, που ισοδυναμεί με κατάργηση θεμελιωδών αρχών του κράτους δικαίου, όχι μόνο δε λένε κουβέντα, αλλά μερικοί υπερθεματίζουν κιόλας; Να πρόκειται, μόνο, για την επικράτηση της λεγόμενης «διπλής ηθικής», ή για κάτι άλλο, που σχετίζεται με την ίδια την ουσία της υπόθεσης; Αυτό, βέβαια, απαιτεί μια άλλη ανάλυση.

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ