Πέρα από τις γκάφες που έχουν γίνει viral, η ίδια η ομιλία του υπουργού Επικρατείας Γιώργου Γεραπετρίτη, στη Βουλή, δεν «έδρεψε δάφνες», για να το διατυπώσουμε όσο πιο κομψά γίνεται. Υποτίθεται ότι ο υπουργός Επικρατείας, ως το «alter ego» του πρωθυπουργού, θα αναλάμβανε να αποδομήσει, σε πρώτο επίπεδο και σε «μηδέν χρόνο» τον Αλέξη Τσίπρα και την κίνησή του, να ζητήσει παραίτηση του πρωθυπουργού και την προκήρυξη εκλογών. Δεν φτάνει που… άκουσε τα μισά απ’ όσα είπε ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αναπτύσσοντας τη σχετική πρωτοβουλία, έδειξε να μην αντιλαμβάνεται το ιστορικό και πολιτικό βάθος του θεσμού των βουλευτών Επικρατείας.
Αντελήφθη, μες στην αλαζονεία του και το «θανάσιμο» συνδυασμό της, με την, τουλάχιστον, ελλιπή πολιτική του αντίληψη, πως η δι’ αυτού του τρόπου εκλογή του ως βουλευτής και η τοποθέτησή του στην κυβέρνηση, τον καθιστά αυτοδίκαια και «υπαρχηγό» του κυβερνώντος κόμματος.
Ο θεσμός των βουλευτών Επικρατείας υπήρξε πράγματι μία έμπνευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, για ν’ αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, διατυπωμένη από την προδικτατορική περίοδο. Είχε επιχειρήσει μάλιστα να λάβει θεσμική μορφή, με την «πρόταση βαθείας τομής» του 1963, λίγο πριν την πτώση του από την εξουσία. Τα δραματικά γεγονότα του Μαΐου 1963, με τη δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη και την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή, έστειλαν στις καλένδες τη σχετική πρωτοβουλία.
Η «δεύτερη και τυχερή» ευκαιρία δόθηκε μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, όταν πια ο Καραμανλής, ερχόμενος από το Παρίσι, όντας πανίσχυρος και αδιαμφισβήτητος, μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Οπότε και επέβαλε την εκλογή, μέσω του πρωτοεισαγόμενου ψηφοδελτίου Επικρατείας, με απλή διάταξη στον εκλογικό νόμο, 12 εκ των 300 βουλευτών, με κατανομή αντίστοιχη της δύναμης των κομμάτων.
Το σκεπτικό του «γενάρχη» της σύγχρονης, εγχώριας κεντροδεξιάς ήταν, πως οι «δουλείες» της εκλογής με σταυροδοσία, απέτρεπαν σημαντικές προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, με επιστημονικές ή άλλες περγαμηνές, που δεν είχαν διαμορφώσει μία «βιωματική» σχέση με την πολιτική, γι’ αυτό και δίσταζαν ή αδυνατούσαν να υποστούν τη βάσανο της εκλογής από τους πολίτες, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Προφανώς δεν ήθελε, μέσω του τρόπου αυτού, να αναδείξει κομματικούς παράγοντες ή ηγετικές κομματικές ελίτ. Οι πρώτες επιλογές του, άλλωστε, επιβεβαίωναν του λόγου το αληθές.
Είναι ενδεικτικό πως ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας, ακαδημαϊκός και δικαστικός Μιχαήλ Στασινόπουλος, επελέγη ως προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μετά την αποχώρηση του χουντικού Φαίδωνα Γκιζίκη και το δημοψήφισμα για το πολίτευμα, τον Δεκέμβριο του 1974 και δεν ασχολήθηκε έκτοτε με την πολιτική. Ανάλογες επιλογές έκαναν και τα άλλα κόμματα.
