ΜπροστA σε “πλήθος κόσμου” που θάλεγαν και οι παλιότεροι, και με αδιανόητα έως κωμικά μέτρα ασφαλείας, παρουσιάστηκαν στην Αίθουσα Καρατζά (απο τον e-kyklo, τον “Κύκλο ιδεών για την εθνική ανασυγκρότηση”, του Βαγγέλη Βενιζέλου) οι απόψεις Βενιζέλου – στην ουσία – για “Μύθους και αλήθειες για το δημόσιο χρέος”, με την επεξήγηση “Πριν και μετά το PSI/OSI”.
Περίεργο και το cast της εκδήλωσης, αφού δίπλα στον Βαγγέλη Βενιζέλο (που, αναμενόμενο, περιέγραψε πώς η δίδυμη αναδιάρθρωση του χρέους το 2012 ήταν ό,τι το καλύτερο μπορούσε να συμβεί στον κόσμο: βέβαια, δεν φάνηκαν να συμφωνούν οι ιδιώτες ομολογιούχοι που “κουρεύτηκαν” αγρίως και που διαδήλωναν πίσω απο τα ΜΑΤ στην πλατεία) έβλεπε κανείς τον παράξενο εκείνο επενδυτή της Japonica, τον Πώλ Καζαριάν (ο οποίος, ειν’ αλήθεια, “κουβαλάει” κάπου 4 δις ευρώ σε Ελληνικό χαρτί…) και τον Daniel Cohen της Οικονομικής Σχολής των Παρισίων (γνωστό και απο την αρθρογραφία του στον Monde, αλλά και απο την συμπαράστασή στο PSI του 2012).
Η παρουσία Κώστα Σημίτη, Γιάννη Στουρνάρα, Γιώργου Προβόπουλου, Γκίκα Χαρδούβελη “χρωμάτισε” την εκδήλωση σε μια κατεύθυνση που σίγουρα ο Βαγγέλης Βενιζέλος (αλλά και ο συντονιστής της συζήτησης Παντελής Καψής) θα ανεγνώριζαν και θα καλοδέχονταν ως “Εκσυγχρονιστική”.
Ο D. Cohen θύμισε ότι ναι μεν η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 με ξεκίνημα της Lehman υπήρξε βαθύτερη/εντονότερη απο π.χ. εκείνης της δεκαετίας του΄30, όμως έληξε σε 9 περίπου μήνες, συνεπώς η διαχείριση απο την FED αποδείχθηκε εύστοχη. Στην Ευρώπη όμως, όταν η κρίση “πέρασε τον Ατλαντικό”, η αντίδραση υπήρξε πολύ πλησιέστερη προς τα σφάλματα του Μεσοπολέμου τόσο με τους δισταγμούς της Κεντρικής Τράπεζας όσο και στην συζήτηση περί μη-ελλειμματικών προϋπολογισμών. Στην Ελληνική κρίση, υπήρξε δισταγμός που ακριβώς μεγέθυνε το πρόβλημα.
Ο Πωλ Καζαριάν επανήλθε στην πάγια άποψη του: οτι το Ελληνικό χρέος δεν μετράται σωστά, ότι οφείλει να μετρηθεί εφεξής με βάση τις αρχές του IPSAS/International Public Sector Accounting Standards (όπως κάνει η ΕΕ, ο ΟΟΣΑ ή το UNDP – αλλά και η Γαλλία, η Ελβετία, η Νέα Ζηλανδία, το Ισραήλ, η Αυστρία, η Πορτογαλία, η Ισπανία). Με αυτήν την βάση, που αντιστοιχίζει στοιχεία ενεργητικού με παθητικό, και με δεδομένους τους όρους που έχει πλέον το Ελληνικό χρέος, η Ελλάδα εχει ΚΑΘΑΡΟ χρέος 39% του ΑΕΠ σε παρούσα αξία, με την Ιρλανδία στο 57% , την Ισπανία 74%, την Ιταλία 109% (και με ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης 5% στην Ελλάδα, 9% για την Ιρλανδία, 13% για την Ισπανία, 15% για την Ιταλία). Μια τέτοια απεικόνιση του Ελληνικού χρέους, φυσικά, θα άλλαζε άρδην την κατάσταση…
Για τον Βαγγέλη Βενιζέλο, η συζήτηση για την τοξικότητα/βιωσιμότητα του χρέους το 2015 υπήρξε πιο επιζήμια κι απο την ίδια την πολιτική που ακολουθήθηκε την εποχή εκείνη. Αυτή η συζήτηση ήρθε κατ’ αυτήν να ολοκληρώσει την ατελή προσέγγιση του 2010-12, από πλευράς πιστωτών της Ελλάδας, προς τα αδιέξοδα της οικονομίας της. Επισήμανε ο Βαγγέλης Βενιζέλος – πλησιάζοντας έμμεσα την προσέγγιση Καζαριάν… – ότι αν, το 2010-11 είχε υπάρξει “επαναπεικόνιση” του Ελληνικού χρέους, τότε ίσως το αρχικό Μνημόνιο/Πρόγραμμα Προσαρμογής θα μπορούσε να είχε βγει πέρα.
Μπορεί η βασική ανάλυση Βενιζέλου, να μην διαφοροποιήθηκε απ’ εκεί που τον συναντούμε τον τελευταίο καιρό: όμως ήταν ενδιαφέρον το πώς ήρθε να “κουμπώσει” η προσέγγισή του με το πώς η σημερινή Κυβέρνηση, δια των νομικών της παραστατών” έρχεται και στηρίζει (“καλύτερα και απο μένα”) την νομιμότητα του PSI του 2012 στα διεθνή δικαστήρια…
Βλέπετε, και πάλι προς μορφή αναδιάρθρωση του χρέους πορευόμαστε!
