Τοπίο στην ομίχλη για τους εργαζόμενους…

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα υποψιασμένος για να αντιληφθεί τα “πως” και τα “γιατί” της οικονομικής και εργασιακής πολιτικής της σημερινής κυβέρνησης. Οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ Μαξίμου και ΣΕΒ και υπαρκτοί είναι και λειτουργικοί. Αποτυπώνουν δε μια συναντίληψη σε καίρια εργασιακά θέματα, προς όφελος φυσικά των εργοδοτών. 

Δεν ήταν έτσι τυχαίο ότι μια από τις πρώτες αποφάσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν η κατάργηση της διάταξης για την συνευθύνη αρχικού εργοδότη – εργολάβου ενώ με πρόσφατη ΠΝΠ  θεσμοθετήθηκε η δυνατότητα μεταφοράς εργαζομένων σε επιχειρήσεις εντός ομίλου. Και τα δύο ήσαν αιτήματα του ΣΕΒ. Τούτων δοθέντων, δεν είναι ευοίωνο το γεγονός ότι με πρόσφατη ανακοίνωσή του ο ΣΕΒ προτείνει, όπως κατήγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ, “γενίκευση του δανεισμού εργαζομένων και ουσιαστικά τη μετατροπή της πλειοψηφίας των εργαζομένων σε ‘δανειζόμενο’ προσωπικό με χαμηλότερους μισθούς, χωρίς σταθερό τόπο εργασίας, χωρίς σταθερά ωράρια και βέβαια χωρίς συλλογικές συμβάσεις και συνδικαλιστικά δικαιώματα”! Πρόκειται για το φάσμα της πλήρους ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και της εξαφάνισης των εργασιακών δικαιωμάτων. 

Αν σε αυτή την άκρως δυσοίωνη εξέλιξη προστεθεί και η χθεσινή… διαρροή (ύστερα από πίεση του ΣΥΡΙΖΑ μέσω κατάθεσης σχετικής ερώτησης στη Βουλή) περί χρησιμοποίησης, τον Απρίλιο, από την κυβέρνηση, υπό αδιαφανείς συνθήκες, μέρους των 20 εκατομμυρίων του ταμειακού “μαξιλαριού” ασφαλείας που κληροδότησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή, τότε το τοπίο φαντάζει σχεδόν… ομιχλώδες. Μια ομίχλη που αφορά όμως αποκλειστικά τους εργαζόμενους και όχι τους ολίγους, τους στυλοβάτες της κυβέρνησης… Η οποία κυβέρνηση εξακολουθεί να παραμένει υπόλογη στους πολίτες σε σχέση με τη διαχείριση αυτή…