Το υπέρ-Ταμείο, το ΤΑΙΠΕΔ και ο Στέργιος Πιτσιόρλας

Όταν πρωτο-είχε ακουστεί, θυμίζουμε, υπήρχαν οι αχρείαστα αγριωπές απαιτήσεις των “εταίρων” να αποκτήσει έδρα Λουξεμβούργο, να έχει ξένη διοίκηση, να του δοθούν περιουσιακά στοιχεία 50 δις κοκ. Ύστερα, “προσγειώθηκε” στην Ελλάδα, εξηγήθηκε ότι ο στόχος ο αριθμητικός πάει σε βάθος δεκαετιών, ήδη συμφωνείται μορφή συνδιαχείρισης. Ας μας επιτραπεί, εδώ, να καταθέσουμε την άποψη ότι στο υπερ-Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας, πολύ λιγότερο θα παίξει ρόλο η ισορροπία Ελλήνων/ξένων στο ΔΣ, ή η βυζαντινή ανάδειξη του επικεφαλής, όσο το πώς/με ποια λογική θα λειτουργήσει το Ταμείο.
Αν, για παράδειγμα, οι Έλληνες που το στελεχώνουν βρεθούν “καπελωμένοι” από κάποιο σύμβουλο τύπου Roland Berger (γιατί αναφέρουμε την γερμανική εταιρεία συμβούλων; διότι εκείνη είχε ξεκινήσει ήδη το 2011 την σχετική συζήτηση…) απομακρυσμένο από την Ελληνική πραγματικότητα, τότε θα πάμε στραβά. Οι διαβεβαιώσεις Ευκλείδη Τσακαλώτου ότι το υπέρ-Ταμείο θα λειτουργήσει σαν ομπρέλα ή αερόστατο κάτω από το οποίο θα “κρεμαστούν” το ΤΧΣ (με την απογοητευτική προίκα συμμετοχής του Δημοσίου στις ανακεφαλαιοποιούμενες τράπεζες) και το ΤΑΙΠΕΔ (με τα όσα έχει ήδη σε διαχείριση), καθώς και πρόσθετα ακίνητα του Δημοσίου ή άλλα στοιχεία ενεργητικού (αν εδώ “κρύβονται” ορυκτοί πόροι τύπου υδρογονανθράκων, θέλει περισσότερη κουβέντα – όσο κι αν η ζαλιστική πτώση των τιμών έχει αδειάσει προσώρας την συζήτηση), έχουν μόνο  μέχρις ενός σημείου χρησιμότητα.
Το αληθινά κρίσιμο είναι να συνειδητοποιήσουν οι δικοί μας (α) ότι η αληθινή – και όχι προσχηματική ή παρελκυστική – αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν είναι ξεπούλημα, είναι λύση ευθύνης, (β) ότι τα πράγματα σ’ αυτόν τον τομέα γίνονται μόνο “κοντά στην αγορά” και (γ) ότι εκείνο που χρειάζεται, εξαρχής, είναι να δουλέψουν άνθρωποι που πιστεύουν στο (α) και (β) και που δέχονται να το πουν, να το στηρίξουν δημόσια.
Το είδαμε ήδη, κάτι τέτοιο, με τα εντελώς τελευταία βήματα του καταταλαιπωρημένου από αναποτελεσματικότητα ΤΑΙΠΕΔ που, με Στέργιο Πιτσιόρλα επικεφαλής, πάει να ξεφύγει από τον μαρασμό. Πώς; Κατορθώνει επιτέλους κάποιος να αρθρώσει σοβαρά και χωρίς περιστροφές, απ’ αυτήν την Κυβέρνηση, το ότι π.χ. τα Περιφερειακά Αεροδρόμια χρειάζονται αναβάθμιση που ΜΟΝΟΝ ξένος μπορεί (υπό τις σημερινές συνθήκες) να πραγματοποιήσει.  ομοίως, να ενσωματώσει τις (πολλές) επιφυλάξεις για την ανάθεση του Ελληνικού μ’ εκείνον τον διαγωνισμό-με-ένα-τελικό-συμμετέχοντα σε μια προσέγγιση προσαρμογής της σύμβασης και όχι πετροπόλεμου, που ΜΟΝΗ αυτή μπορεί να δώσει αποτέλεσμα.
Αν σε τέτοιο δρόμο προχωρήσει και το υπερ-Ταμείο, αν αξιοποιηθούν άνθρωποι που έχουν ΚΑΝΕΙ πράγματα στον τομέα της αξιοποίησης στοιχείων ενεργητικού του Δημοσίου, κι όχι απλώς άνθρωποι με πείρα απο πολιτική αντιπαράθεση ή από πόλεμο τηλεπαραθύρων, άμα οι διαγωνιστικές διαδικασίες γίνουν ΣΩΣΤΑ και με ΑΠΟΛΥΤΗ διαφάνεια (“οι προσφορές να ανοίγουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες”), τότε το υπέρ-Ταμείο θα έχει νόημα.
Ενδεχομένως και σωτήρια λειτουργία διαπαιδαγώγησης, πάνω κι από το οικονομικό αποτέλεσμα. Ρωτήστε τον Στ. Πιτσιόρλα.