Η ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ των δικών μας προβλημάτων – μετά από την ανασφάλεια του Grexit με τις διαπραγματεύσεις του 2015 και το Μνημόνιο-3, τώρα έχουμε την αξιολόγηση/review της Τρόϊκας και το Ασφαλιστικό να μας φθάνουν μέχρι και σε συζήτηση πρόωρων εκλογών.
Mετά από μήνες συζήτησης “περί” το Προσφυγικό, τώρα τρέχουμε με το ενδεχόμενο του “άλλου Grexit”, από το Σένγκεν, που αποδεικνύεται ακόμη υψηλότερου πολιτικού κόστους – μας έχει κάνει να παρακολουθούμε μόνον ξώφαλτσα την πορεία της συζήτησης της “Ευρώπης” για την παραμονή ή μη της Μεγάλης Βρετανίας. Αξίζει στενότερη προσοχή, αυτό το μέτωπο.
Στο κλείσιμο του χρόνου, ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέηβιντ Κάμερον είχε απευθύνει επίσημη επιστολή στον Ντόναλντ Τουσκ – ως Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, άρα “εκπρόσωπο” των Κρατών μελών της ΕΕ – καλώντας τον να πάρει την πρωτοβουλία σημαντικών (;) αλλαγών στην νομοθεσία της Ένωσης, αν είναι οι Βρετανοί να αποφασίσουν υπέρ της παραμονής στην ΕΕ/Bremain, ή αντίθετα υπέρ αποχώρησης της/Brexit. Ήδη, αρχή Φεβρουαρίου, η “απάντηση”/ανταπόκριση του συστήματος των Βρυξελλών δόθηκε: στο Λονδίνο επικρατούν ανάμεικτα αισθήματα, άλλοι θεωρούν ότι πρόκειται για υπεκφυγή, ο Κάμερον θεωρεί ότι πέτυχε αρκετά αλλά… χρειάζεται και άλλη διαπραγμάτευση. Αξίζει μια ματιά:
Η πιο συμβολική απαίτηση των Βρετανών ήτανε εξαρχής το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας. Ο Κάμερον ζήτησε ευθέως να ανακοπεί η πορεία της ΕΕ – διακηρυγμένη πανηγυρικά – προς μια “όλο και στενότερη Ένωση”. Για τους Βρετανούς, κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τους ίδιους: “Θέλω να αναγνωριστεί αυτό με νομικά δεσμευτικό και ανέκκλητο τρόπο”, έλεγε.
Τι “προσφέρει” εν προκειμένω η Ευρώπη/ο Τούσκ; Την ευθεία αναγνώριση ότι η Μεγάλη Βρετανία “δεν δεσμεύεται για πρόσθετη πολιτική ενσωμάτωση στην ΕΕ”, αλλα και ένα σύστημα μπλοκαρίσματος της νομοθετικής παραγωγής των Βρυξελλών άμα η Βουλή των Κοινοτήτων κινητοποιεί κι άλλα εθνικά Κοινοβούλια προς αυτήν την κατεύθυνση…
Δεύτερο μέτωπο είναι η υπόθεση της “οικονομικής διακυβέρνησης”, που για την Μεγάλη Βρετανία είναι προπαντός ζήτημα σχέσεων της Ευρωζώνης με τις χώρες “εκτός”, δηλαδή των εννέα μελών της ΕΕ χωρίς ευρώ, με την Μεγάλη Βρετανία πρώτη και καλύτερη με το opt-out που της δίνει το σχετικό Πρωτόκολλο. Οι Βρετανοί ζητούν τα μέτρα που λαμβάνονται για την Ευρωζώνη “να μην πλήττουν την ακεραιότητα της ενιαίας Εσωτερικής Αγοράς και τα συμφέροντα των μη-μελών”.
Εδώ η πρόταση Τουσκ εξασφαλίζει την επίσημη/νομική αναγνώριση ότι η ΕΕ αποτελεί “ένωση πολλών νομισμάτων”, δηλαδή αίρεται η (νομική, καθώς στην πράξη ούτως ή άλλως πολύ απείχε…) “νομοτελειακή” πορεία προς μια συνολική Ευρωζώνη. Ταυτόχρονα, με νέο μηχανισμό θα εξασφαλίζεται ότι όλες οι αποφάσεις προελεύσεως Ευρωζώνης που επηρεάζουν και τα “εκτός” κράτη μέλη, θα λαμβάνονται με συμμετοχή όλων. Εξειδικευμένη διάσταση αυτής της αρχής, η διευκρίνηση ότι δεν θα ζητηθεί ποτέ από τον Βρετανό φορολογούμενο να στηρίζει την Ευρωζώνη (Ναι, η αναφορά είναι στο Ελληνικό bail-in).
Ήδη θάπρεπε να γίνεται φανερό ότι, ανεξάρτητα κι από το πώς οι Βρετανοί θα ψηφίσουν στο δημοψήφισμά τους, το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα όπως είχε ιδεολογηθεί τις δυο τελευταίες δεκαετίες πάει πίσω.
