Η «συνωμοτική» κατά Κωνσταντίνο Καραμανλή, συμπεριφορά του έκπτωτου, τέως βασιλιά, που δεν εννοούσε να αποδεχθεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, της 8 ης Δεκεμβρίου 1974, ήταν εκείνη που τον κράτησε για πολλά χρόνια, μακράν της χώρας.
Οσο δυνατή κι αν αισθανόταν, η δημοκρατική μας πολιτεία, δε μπορούσε παρά να αμυνθεί απέναντι σε οποιονδήποτε αρνούνταν να πολιτευθεί στο πλαίσιο της. Αυτό συνέβη με τις όποιες απόπειρες των χουντικών «σταγονιδίων», όπως αποκαλούνταν, αλλά και με τις κινήσεις του τέως βασιλιά που, όπως ήταν φυσικό, είχε περισσότερα περιθώρια κινήσεων και μεγαλύτερο εύρος επιρροής.
Στα παραπάνω ήρθε να προστεθεί και η νομική περιπλοκή, που δημιούργησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, καθώς ταυτόχρονα με την έκπτωση του ο τέως βασιλιάς έχανε και την ελληνική ιθαγένεια, αφού αυτή προέκυπτε-όπως και για τους προκατόχους του-αποκλειστικά από τη βασιλική ιδιότητα.
Χρειάστηκε να περάσουν 20 χρόνια, να φτάσουμε στα μέσα της δεκαετίας του `90, στην τελευταία κυβερνητική θητεία του Ανδρέα Παπανδρέου, διάστημα κατά το οποίο ο τέως βασιλιάς βρισκόταν επί της ουσίας, σε καθεστώς αναγκαστικής εξορίας, οιονεί απαγόρευσης εισόδου στη χώρα, για να τεθεί το ζήτημα της τακτοποίησης των νομικών εκκρεμοτήτων. Προηγήθηκε, βέβαια, έστω και έμμεση, αποδοχή του πολιτεύματος, που εκφράστηκε έμπρακτα και με την εκ μέρους του κίνηση της διαδικασίας, για την απόκτηση ιθαγένειας (κάτι σαν τον Τομ Χανκς….).
Ετσι άνοιξε ο δρόμος για τη σταδιακή εξομάλυνση των πραγμάτων, που ολοκληρώθηκε με τη σιωπηλή επάνοδο και μόνιμη εγκατάσταση του ίδιου και της οικογένειας του, στην Ελλάδα. Κατά καιρούς βέβαια κυκλοφορούσαν φήμες, για πολιτικές φιλοδοξίες του τέως, στο πλαίσιο πάντως του ισχύοντος πολιτεύματος, που εντάθηκαν στην περίοδο της υπερδεκαετούς οικονομικής κρίσης, συμπεριλαμβάνοντας και τους πιο μεγάλους του γιους, Παύλο και Νικόλαο. Στην πορεία ατόνησαν και αυτά, καθώς διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρχε έδαφος ευδοκίμησης τέτοιων σχεδιασμών. Ετσι και οι εναπομείναντες υποστηρικτές, στο χώρο της πέραν της ΝΔ, σκληροπυρηνικής δεξιάς, στράφηκαν σε άλλες λύσεις.
Αλλωστε, ο χρόνος είναι αμείλικτος και ο τελευταίος γόνος της δυναστείας των Γλίξμπουργκ, διάγοντας πλέον την ένατη δεκαετία της ζωής του και με σοβαρά προβλήματα υγείας, τίθεται πλέον υπό την κρίση της ιστορίας. Δεν πρέπει δε να έχει παράπονο, αφού του δόθηκε αρκετές φορές η ευκαιρία, από πρόθυμους διαύλους, να ξεδιπλώσει το δικό του αφήγημα για τα δραματικά γεγονότα, που σημάδεψαν και τη δική του μοίρα, όπως τα «Ιουλιανά» και η δικτατορία των συνταγματαρχών.
Μέχρι και βιβλίο, αυτοβιογραφικού ή αγιογραφικού κατά κάποιους, χαρακτήρα εκδόθηκε πριν μερικά χρόνια. Επαναλαμβάνουμε όμως πως η τελική κρίση, ανήκει στον ιστορικό του μέλλοντος.
