Η δίωξη κατά της κ. Σαββαϊδου, δεν παραπέμπει σε μια απλή ποινική υπόθεση, με τις παρενέργειες που προκαλεί η, κατ’ ουσία, πολιτική της ιδιότητα.
Αποτελεί κοινό μυστικό ότι η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων έχει εξελιχθεί σε κανονικό «τιμάριο» της τρόικας, δηλαδή των δανειστών. Θα λέγαμε, χωρίς την παραμικρή σκωπτική διάθεση, ότι η συγκεκριμένη υπηρεσία αποτελεί τον «πιλότο», για το πως θα ήθελαν οι δανειστές να λειτουργεί το σύνολο της κρατικής μηχανής, κατ’ επέκταση δε όλη η χώρα, δηλαδή σαν «οικόπεδο» υπό την «ψιλή κυριαρχία», αλλά και «επικαρπία» τους. Να υπενθυμίσουμε ότι η αποπομπή του προκατόχου της κ. Σαββαϊδου (μιλάμε για τον κ. Χάρη Θεοχάρη που με τη σημερινή του ιδιότητα, ως κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, τολμά ανερυθρίαστα να παριστάνει και τον τιμητή, νομίζοντας ότι απευθύνεται σε αμνήμονες) από την προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, θεωρήθηκε casus belli από τους δανειστές και οδήγησε, εν τέλει, στην απώλεια της εξουσίας, από την ίδια την κυβέρνηση.
Δεν είναι, ασφαλώς, τυχαίο ότι, πρόσφατα, με τη σημερινή κυβέρνηση, η συγκεκριμένη υπηρεσία, που, τυπικά, όπως υποδηλώνει ο τίτλος, δεν είναι παρά μια από τις, πολλές, γενικές γραμματείες του υπουργείου Οικονομικών, απέκτησε, πέρα από τη ντε φάκτο αυτονομία, έναντι της εκλεγμένης κυβέρνησης και θεσμική (ντε γιούρε) υπέρμετρη εξουσία, ενός υπεροργανισμού, στον οποίο μεταφέρθηκε, χωρίς πειστική αιτιολογία, μεταξύ άλλων και η εποπτεία του ΣΔΟΕ. Μια κίνηση που, όχι μόνο δεν προσφέρει κάποιο χειροπιαστό όφελος, αλλά και, από όσους γνωρίζουν, αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη και ανησυχία, για εμπλοκή στη μεγάλη προσπάθεια, πάταξης της φοροδιαφυγής. Είναι γι’ αυτό που η επιλογή και της σημερινής κατόχου του αξιώματος, έγινε με βάση το συγκεκριμένο βιογραφικό και προϋπηρεσία. Είναι για τον ίδιο λόγο, που η κ. Σαββαϊδου παρέμεινε στη νευραλγική, όπως εξελίσσεται, θέση και επί των ημερών της σημερινής κυβέρνησης, παρ’ ότι είναι απόλυτα βέβαια, πως δεν αποτελούσε επιλογή της, ενώ εξ αρχής είχαν εντοπιστεί προβλήματα, στη συνεργασία με τους πολιτικούς της προϊσταμένους. Είναι γι’ αυτό που εκφράζονται σοβαρές αμφιβολίες, για το αν θα απομακρυνθεί ακόμη και τώρα, όπως θα θεωρούνταν αυτονόητο για οποιονδήποτε άλλο δημόσιο λειτουργό, που θα αντιμετώπιζε τέτοιο κατηγορητήριο, χωρίς να παραβιάζεται το τεκμήριο αθωότητας. Είναι γι’ αυτό που, ακόμη κι αν «γκρεμιστεί κάποιος φούρνος» και απομακρυνθεί η κατηγορούμενη γενική γραμματέας, ο ή η διάδοχός της, θα είναι, επίσης, της επιλογής των δανειστών. Δυστυχώς.
