Βλέπαμε χθες πώς σ’ ένα Αγροτικό Συνέδριο (της “ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗΣ”) επιχειρήθηκε να αναδειχθεί η επιτάχυνση της συνειδητοποίησης ότι ο πρωτογενής τομέας, η αγροτική παραγωγή διεκδικεί όχι απλώς ρόλο σωσιβίου στα χρόνια της κρίσης, αλλά και επανεγκατάστασής της στο κέντρο των πραγμάτων της Ελληνικής οικονομίας. Όχι πια απλώς ως άμυνα στα αδιέξοδα της κρίσης, αλλά ως μια ενεργητική/συνειδητή προσπάθεια επανεκκίνησης και κοινωνικής αναζωογόνησης.
Αν είχε ήδη ενδιαφέρον το πώς προσέγγισε πρακτικές πτυχές του αγροτικού ο υπουργός Γεωργίας (ή, όπως το λένε τώρα, Αγροτικής Ανάπτυξης) Ευάγγελος Αποστόλου, θαρρούμε ότι ακόμη περισσότερο είχε να εισφέρει στην συνειδητοποίηση η συνέχεια όσων παρουσιάστηκαν. Ένα δείγμα:
Μιλώντας από την πρόσθετη οπτική γωνία της Περιφέρειας (Κεντρικής Ελλάδας) ο Κώστας Μπακογιάννης στάθηκε ιδιαίτερα σ’ εκείνο που ονόμασε “αποσάρθρωση των μηχανισμών χάραξης και άσκησης γεωργικής πολιτικής” (έμμεσα παραπέμπτοντας στις επισημάνσεις Ευ. Αποστόλου για την ανάγκη επιστροφής των γεωτεχνικών στο χωράφι…), αλλά και στην ανάγκη να δοθεί στοχευμένα έμφαση στο “ολοκληρωμένο αγροδιατροφικό κύκλωμα”. Μην παραβλέποντας ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των αγροτικών εκμεταλλεύσεων (περί τα 3/4…) παραμένουν με τόσο χαμηλό εισόδημα – πάντως επίσημα, θα προσθέταμε – ώστε να μένουν κάτω από το ραντάρ πολλών σημαντικών παρεμβάσεων. Ενώ και οι πληθυσμιακές εξελίξεις στον αγροτικό κόσμος δεν δημιουργούν αισιοδοξία.
Αλλάζοντας τελείως στόχευση, το Συνέδριο έφερε εν συνεχεία πρότυπες νέες προσεγγίσεις όπως εκείνη της “γεωργίας ακριβείας” που ανέπτυξε ο Saverio Romeo (της Beecham Research) με την τοποθέτηση αισθητήρων στο έδαφος και την συλλογή μεγάλου όγκου στοιχείων για την υγρασία, την θερμοκρασία κλπ., που επιτρέπουν στόχευση των παραγωγικών παρεμβάσεων ή και πρόληψη των ασθενειών. Η πάλι η ενσωμάτωση της έρευνας και της καινοτομίας στην καλλιέργεια, όπως έδειξε o Itzhak Ben-David του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης του Ισραήλ, το οποίο “έχτισε” το success story των τελευταίων δεκαετιών σε μια χώρα με συσσωρευμένα μειονεκτήματα (έλλειψη υδάτινων πόρων, χαρακτηριστικά εδάφους, περιορισμένη δυνατότητα κρατικής στήριξης).
Τα πολύπλευρα πλεονεκτήματα της μετάβασης στη πρακτική της συμβολαιακής γεωργίας ανέπτυξε ο Μιχ. Καραστέργιος της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας – η οποία έχει οργανώσει σύστημα παραγωγής κριθαριού μέσω 22 τοπικών εμπόρων και 3 συνεταιρισμών, που συντονίζουν συμμετοχή 2.000 περίπου αγροτών (παρέχοντας ρευστότητα της τάξεως των 8-9.000.000 ευρώ σε κάθε καλλιεργητική περίοδο). Ενώ την προβληματική της αντιμετώπισης της συγκέντρωσης του λιανεμπορίου από τους παραγωγούς, με βάση και την στήριξη της ΕΕ, ανέπτυξε ο Πολυδωρος Ξενικάκης της GAIA Επιχειρείν.
Μια διευρυμένη συζήτηση, που χρειάζεται να συνεχιστεί σε μονιμότερη βάση.
