Το σαρδώνειο χαμόγελο του 3%

Μεσολάβησε ούτως ή άλλως η απεργία των δημοσιογράφων (σε άμυνα τελευταίας γραμμής για την διάσωση του Ασφαλιστικού τους) κι έτσι εκτονώθηκαν κάπως οι εντυπώσεις από την συζήτηση στην Βουλή για το κουβάρι της υπόθεσης Noor -1 – Καμμένου – Γιαννουσάκη – Μαρινάκη. Εντυπώσεις, που, όσον αφορά το σεπτόν Βουλευτήριον, παραπέμπουν σε πυκνή και θορυβώδη και σουρεαλιστική ζούγκλα^. ενώ, όσον αφορά την ουσία της τοποθέτησης, αφήνουν τον καθένα ( πολίτη σήμερα/ψηφοφόρο αύριο, εννοείται) να βγάζει το δικό του συμπέρασμα. Και να πορεύεται μ’ αυτό, ανεξαρτήτως της 151/122 καταψήφισης της πρότασης για σύσταση Εξεταστικής για την διάσταση Καμμένου στην λερωτική αυτή υπόθεση.

Διερωτώμεθα, όμως, αν η σύμπτωση αυτής της διαδικασίας – και της ατμόσφαιρας γενικευμένου μαλλιοτραβήγματος – με την διακήρυξη από μέρους της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και σημαντικού τμήματος της ελάσσονος (πάντως της ΔηΣυμπ) ότι εφεξής κανένα νομοσχέδιο/καμιά διάταξη δεν θα στηρίζεται, όσο κι αν επί της ουσίας θεωρείται ορθή, αν δεν λαμβάνει τις ψήφους της Κυβερνητικής πλειοψηφίας/αν δεν επιβεβαιώνεται η δεδηλωμένη. Ανεξάρτητα από την αρκετά χαλαρή «ανάγνωση» της δεδηλωμένης (που την γνωρίζουμε στην έναρξη θητείας της Κυβέρνησης, σε περιπτώσεις ψήφου εμπιστοσύνης/δυσπιστίας και σε αμφισβήτηση της πλειοψηφίας σε μείζονα, καθοριστικά νομοθετήματα όπως του Προϋπολογισμού ή… των Μνημονίων, ας πούμε)^. ανεξάρτητα και από το ειδικό βάρος των ζητημάτων (η υπόθεση των αυτοπροσδιοριζομένων ως Τουρκικών σωματείων στην Θράκη έχει να κάνει με παγιούμενη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: πολύ σοβαρή ιστορία)^. ανεξάρτητα και από την σχέση με δικαιώματα που ορισμένοι καλοί μας πολιτικοί άρχοντες αποδέχονται ως θεμελιώδη και υπερασπίζονται μαχητικά (ισονομία των ομόφυλων ζευγαριών, ταυτότητα φύλου κλπ.), αυτή η εκ των προτέρων διακήρυξη «άμα οι ΑνΕλληνες Καμμένου δεν ψηφίζουν, δεν θα ψηφίζουμε και εμείς» κάνει κάτι το παράξενο. [Περιέργως κανείς από την Αντιπολίτευση δεν θυμήθηκε την ρήση του Φρανσουά Μιττεράν: «Je vote contre, parce que je suis dans l’ Opposition»/Ψηφίζω κατά, επειδή είμαι στην Αντιπολίτευση – τελεία!]

Σε συνδυασμό και με το πυκνό σύννεφο σκόνης που σηκώθηκε στην Βουλή κατά την συζήτηση για την συγκρότηση Εξεταστικής περί τον Πάνο Καμμένο – σύννεφο που γύρω από την συγκεκριμένη ιστορία ήρθε να συμπεριλάβει Καζίνα, συζύγους, παιδιά κοκ – καταλήξαμε σε τι; Στο να έχει αναγορευθεί ο αρχηγός των ΑνΕλλ., το κόμμα του, οι πολιτικές στάσεις , οι τακτικές μεθοδεύσεις, ο λόγος και το ύφος και οι μορφές συμπεριφοράς τους σε κεντρικό αρμό του συστήματος. Αυτό, ανεξάρτητα κι από το ότι στην τελική ευθεία πάντοτε βρίσκουν οι ΑνΕλλ τρόπο να ψηφίσουν όταν «χρειάζεται».

Δεν ξέρουμε αν τελικά «τον Καμμένο θα τον πληρώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την τελευταία σταγόνα» ή αν «όλοι βλέπουν που το πάει ο Καμμένος υπενθυμίζοντας την Καραμανλική προέλευσή του» (αμφότερα, σχόλια από την προχθεσινή Βουλή). Όμως, να, τέτοια κεντρικότητα ρόλου δεν πιστεύουμε και ο ίδιος να την είχε ποτέ φαντασθεί. Κάπου στο φόντο, δε, βλέπουμε το γνώριμό μας 3% – το εισιτήριο εισόδου στην Βουλή, ντε! – να χαμογελάει σαρδώνεια. Πάντα, στο τέλος, ο Καμμένος που θεωρείται οτι εξήντλησε και εξαντλήθηκε βρίσκεται πάνω από το κατώφλι.