Tου ΜΙΧΑΛΗ ΚΡΙΘΑΡΙΔΗ* απο την Κυριακάτικη Kontranews
Οι πρόσφατες γερμανικές εκλογές ούτε σηματοδοτούν την μεταστροφή της Ευρώπης σε περισσότερο κοινωνικές πολιτικές, ούτε συνιστούν την ήττα του νεοφιλελευθερισμού όπως κάποιοι θέλουν να προβάλουν, αποτελούν ένα ακόμα στάδιο εμπέδωσης μίας Ευρωπαϊκής Ένωσης ή και μίας παγκόσμιας πραγματικότητας στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, της παρακμής της δημοκρατίας, των διαδικασιών και των θεσμών της.
Δεν αλλάζει η νίκη του μέχρι πρότινος Υπουργού Οικονομικών της κ. Μέρκελ την ασκούμενη πολιτική στην Ευρώπη όπως ο ίδιος ήδη δεσμεύτηκε και όπως ήδη κύκλοι των Βρυξελλών δηλώνουν πως αναμένουν. Μιας και οι εκλογές δεν αλλάζουν τις εφαρμοζόμενες πια πολιτικές στην Ευρώπη, αλλά ως ένα μεγάλο βαθμό και αλλού (ΗΠΑ κ.λπ.), αυτό είχε δηλώσει άλλωστε σχετικά και ο Β. Σόιμπλε μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη του 2015.
Τα οικονομικά, τεχνοκρατικά κέντρα έχουν δομημένες στρατηγικές ανεξαρτήτως των εκλογικών αποτελεσμάτων στις διάφορες χώρες που συνεχίζουν να εφαρμόζουν τις καταστροφικές πολιτικές της λιτότητας στην Ευρώπη και αλλού. Η δημοκρατία δηλαδή πλέον στην Ευρωπαϊκή ‘Ένωση και όχι μόνο, έχει εξοβελίσει πλήρως τον «δήμο»τ ως φορέα από τον οποίο υποτίθεται πως εκπορεύονται οι όποιες πολιτικές που ασκούνται.
Ζούμε σε μία περίοδο μεταδημοκρατίας με την πολιτική, τους θεσμούς και τα κόμματα να αντιμετωπίζονται με όλο και μεγαλύτερη περίσκεψη από τους πολίτες, και οι δημοκρατικές διαδικασίες, οι εκλογές, η κοινοβουλευτική διαδικασία να απαξιώνονται όλο και περισσότερο από την εξουσία. Αποτέλεσμα αυτού πηγή, φορέας και υποκείμενο της εξουσίας να καθίστανται εξ ολοκλήρου (καθώς στον καπιταλισμό έστω έμμεσα ούτως ή άλλως υφίσταται) τα οικονομικά κέντρα. Ποιος θα περίμενε ότι οι σοσιαλδημοκράτες θα κέρδιζαν με τόσο χαμηλό ποσοστό στη Γερμανία και με επικεφαλής έναν πρωτοκλασάτο Υπουργό της Κυβέρνησης Μέρκελ;
Ποιος θα φανταζόταν την καθίζηση της δεξιάς στην Γερμανία με την Αριστερά να κινδυνεύει να μείνει εκτός Βουλής; Ποιος ακόμα θα μπορούσε να δει σε «κανονικές» συνθήκες φερόμενους ως πράσινους να συζητούν με φιλελεύθερους για συνασπισμό πράσινου καπιταλισμού; Κανείς.
Όπως και κανείς δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι αυτή τη στιγμή στην Ιταλία υπάρχει ένας Πρωθυπουργός, που για άλλη μία φορά είναι μη εκλεγμένος, ο κ. Ντράγκι ο οποίος μεταπήδησε από την ΕΚΤ και που παραδόξως χαίρει και δημοφιλίας από πάνω μία τέτοια δοτή επιλογή. Και επειδή κάποιοι μπορεί να αναρωτιούνται, τι μας κόφτει εμάς τι συμβαίνει στην Ιταλία, στην Γερμανία ή και τις ΗΠΑ;
Το πρόβλημα είναι πως γενικότερα τα πράγματα κινούνται σε μία κατεύθυνση αποπολιτικοποίησης, μία κατεύθυνση σαν αυτή που λανσάρει και εδώ ο κ. Μητσοτάκης και η Κυβέρνηση του, η Μητσοτάκης Α.Ε., όπου με ένα επιτελικό κράτος «άριστων» και ακριβοπληρωμένων μάνατζερ υποκαθίσταται η πολιτική που αντιμετωπίζεται μόνο με όρους επικοινωνίας, οι πολιτικές ευθύνες πηγαίνουν περίπατο, όπως και η λογοδοσία των πολιτικών στην κοινωνία. Το σύγχρονο κεφάλαιο δεν θέλει μια οργανωμένη πολιτική ζωή, απεχθάνεται επί της ουσίας τους δημοκρατικούς θεσμούς, διατηρεί τους τύπους της κατ’ επίφασης δημοκρατικής νομιμότητας τη στιγμή εμπεδώνει και ριζώνει το δόγμα «νόμος είναι το συμφέρον του ισχυρού».
Η ανατροπή όμως αυτής της τροπής που έχουν πάρει τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, ούτε για τον ελληνικό λαό, ούτε για τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου. Χρειάζεται αυτοργάνωση, ενεργοποίηση, διαρκής εμπλοκή, επαγρύπνηση και ενασχόληση. Πρέπει να τους «ενοχλούμε» και να τους θυμίζουμε πως είμαστε εδώ, πως αντιδρούμε και τους ελέγχουμε. Διότι αν δεν οργανώσουμε σθεναρές αντιστάσεις, με τον έλεγχο και της πληροφόρησης και την περαιτέρω συμπίεση της δρώσας πολιτικής, οι εκλογές θα γίνονται χωρίς καν πολιτικά πρόγραμμα, απλώς για να εναλλάσσονται οι διαχειριστές ενός απαράλλακτου πλαισίου πολιτικής.
*Εκπρόσωπος Τύπου ΜέΡΑ25
