Η ΑΝΑΦΟΡΑ του επικεφαλής του Eurogroup κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ ότι «η Ελλάδα θα παραμείνει υπό εποπτεία και μετά το τέλος του προγράμματος», δηλαδή μετά το 2018, και ότι η οποιαδήποτε ελάφρυνση του χρέους θα γίνει μετά το έτος αυτό καταδεικνύει για μιαν ακόμη φορά την κορύφωση του πολιτικού και οικονομικού δράματος της χώρας μας εξαιτίας της αναξιοπιστίας όλων των κυβερνήσεων μετά το 2010, δηλαδή μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου.
Όπως ήδη αναφέραμε, όλοι, τρόικα και ελληνικές κυβερνήσεις, ήταν αντίθετες με την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, δηλαδή με την ελάφρυνσή του με διάφορους τρόπους και μέτρα, όπως με αναστολή για ορισμένα χρόνια όλων των πληρωμών με ένα χαμηλό επιτόκιο, παράταση της προθεσμίας εξόφλησης του κεφαλαίου μετά περίοδο χάριτος δέκα ετών για είκοσι χρόνια ακόμη κλπ. Η διαδικασία αυτή παρουσιαζόταν από τον γράφοντα ότι έχει ευνοϊκές επιπτώσεις για τις δανείστριες τράπεζες και για τις οφειλέτιδες χώρες (περίοδος ανάπαυλας για ανάκαμψη της οικονομίας, βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, λήψη από τις δανείστριες τράπεζες ή χώρες ολόκληρου του δανείου με τους τόκους κλπ).
Ωστόσο, με καθυστέρηση δυόμισι περίπου ετών και συγκεκριμένα στις 27 Νοεμβρίου 2012 οι εταίροι μας με απόφασή τους είχαν εκφρασθεί ρητά στη σύνοδο του Eurogroup για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Είναι αξιοσημείωτο ότι η ελάφρυνση του χρέους είχε αποφασισθεί να γίνει με μεθόδους που είχαν προβλεφθεί σε εκείνο του Eurogroup ή και με άλλες με σκοπό να ενισχυθούν οι αναπτυξιακές προοπτικές της οικονομίας. Όμως, όλα αυτά θα γίνονταν υπό τον όρο (βεβαίως, βεβαίως!) ότι η οικονομική πολιτική θα παραμείνει προσηλωμένη στη δημοσιονομική προσαρμογή (αμ δε!), στην επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων (αμ δε!) και στις μεταρρυθμίσεις που προωθούν την παραγωγική επανεκκίνηση (αμ δε!).
Κι με όλα αυτά τα «αμ δε!» από 2012 φθάσαμε στο 2016 με τη μελαγχολική διαπίστωση ότι οι «Κουτόφραγκοι» έβαλαν μυαλό και τώρα μεταθέτουν τη διαδικασία αυτή για μετά το 2018 και υπό τον όρο ότι η σκληρή εποπτεία θα επιβεβαιώνει τη συμμόρφωση προς τα συμφωνηθέντα.
Αυτή, λοιπόν, είναι η αλήθεια για την ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Ήδη από το 2012 την είχαν αποφασίσει οι εταίροι μας υπό όρους, τους οποίους όμως δεν τήρησε καμιά ελληνική κυβέρνηση από το φόβο του περιβόητου κομματικού κόστους και από τον «ούριο», για άνοδο στην εξουσία, «αντιμνημονιακό άνεμο» της εκάστοτε αντιπολίτευσης…
