Το ξαναπιάνουμε το νήμα, μέρες μετά τον σάλο που προξένησε στα έδρανα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης η υπόθεση των εγκαινίων του σπιτιού – χώρου μνήμης για τον Νίκο Μπελογιάννη, επειδή δείχνει και τους ίδιους να τους προβληματίζει το ίχνος που άφησε πίσω αυτή η ιστορία. Δυο μεσαία και (με τα μέτρα Ν.Δ.) όχι ακραία στην έκφραση στελέχη, που μάλιστα είχαν διατελέσει και υπουργοί Πολιτισμού (!) – ο Κ. Τασούλας (βέβαια Ήπειρος, από την στρούγκα Ευ. Αβέρωφ) και ο Κ. Τζαβάρας (ετουτος Ηλεία, κι αυτό λέει κάτι) είχαν κρίνει επάναγκες να αποστασιοποιηθούν από “έναν αγώνα ο οποίος υπήρξε άγονος, καταστροφικός “και θλιβερός […] από τις πιο μελανές σελίδες της Ιστορίας” ενώ “επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας, που [δεν] συνιστά πράξη υπέρ της Δημοκρατίας”. Την τιμή – ας μας επιτραπεί η εισπήδηση στα εσωτερικά της Ν.Δ.! – της μνήμης Κωνσταντίνου Καραμανλή ποιος την έσωσε; Ο Νικήτας Κακλαμάνης, που αποπήρε τον ανεκδιήγητο εκείνο Χρυσαυγίτη, ο οποίος προσήλθε στην Βουλή με την υπόσχεση να … γκρεμίσει το σπίτι-μνημείο Μπελογιάννη.
Λοιπόν: ενώ το επεισόδιο ήρθε και έφυγε, στην Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη – γιου του Κωνσταντίνου, της Οικουμενικής αναζήτησης του 1989-91, με κυβερνητικό εταίρο τον Χαρίλαο Φλωράκη/Καπετάν-Γιώτη – βλέπουν και οι ίδιοι με προβληματισμό πόσο βαθιά έχουν ριζώσει τα αντικομουνιστικά αντανακλαστικά . “Μην το συσχετίζετε” μας είπαν – αλλά… στις συναντήσεις του με τους πολιτικούς αρχηγούς ο Κυριάκος επιμελώς παρέλειψε το ΚΚΕ/τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Και αυτό, σημειώθηκε…
Όταν στις 30 Μαρτίου – Κυριακή, λίγο πριν το χάραμα – του 1952, οι Τέσσερεις οδηγούνταν στο απόσπασμα – Νίκος Μπελογιάννης, Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης και Νίκος Καλούμενος (ο Τάκης Λαζαρίδης την γλύτωσε “δια το νεαρόν της ηλικίας” – τώρα πάντως, θεώρησε ότι “δεν χρειαζόταν το μνημείο για τον Μπελογιάννη” – η Έλλη Παππά ήταν έγκυος στο παιδί του Μπελογιάννη) είχε σηκωθεί ένα παγκόσμιο κύμα εκκλήσεων, ώστε μην εκτελεσθεί η εσχάτη των ποινών. Ανάμεσά τους ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Ζαν-Πωλ Σάρτρ, ο Πωλ Ελυάρ, ο Πικάσσο… – συναντούσε όμως κανείς και την φιγούρα του Στρατηγού Ντε Γκωλ. Ξέρετε, εκείνου του ψηλού (ψηλότερου ακόμη και από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) ο οποίος επαναθεμελίωσε την Γαλλική Δημοκρατία και τίμησε όλη – ΟΛΗ – την Γαλλική Αντίσταση με την οποία και συμπορεύθηκε. Α, ναι, αργότερα τον “ανακάλυψε” ο ως άνω Κ. Καραμανλής και τον κατέστησε πυξίδα της δικής του πορείας (της Μεταχουντικής, εννοείται, όχι εκείνης της δεκαετίας του ΄60 η οποία κατέληξε στο “Ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο!”).
Η δίκη, καταδίκη και εκτέλεση Μπελογιάννη – οι εκκλήσεις να δοθεί χάρις απευθύνονταν τυπικά στον Βασιλέα Παύλο, όμως η τότε Κυβέρνηση ήταν Κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα (του Μαύρου Καβαλάρη, που το 1950 – δυο χρόνια νωρίτερα – είχε παραιτηθεί αντιτιθέμενος στην ποινή του θανάτου! έτσι ήταν εκείνα τα χρόνια…), ενώ π.χ. και ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε ταχθεί υπέρ των εκτελέσεων. Ένα ακόμη παραλειπόμενο: μόνος αθωωτικός στο πρώτο Στρατοδικείο, του 1951, των Μπελογιάννη – Μπάτση ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. ναι, εκείνος!
Επειδή, δε, περί πολιτισμού νωρίτερα ας μην ξεχνούμε ότι τον “άνθρωπο με το γαρύφαλλο” έφερε στο διεθνές πάνθεον εκείνος ο περίεργος που ζωγράφιζε ακόμη πιο περίεργα – ο Πάμπλο Πικάσσο με την εκπληκτική του γραμμή/ματιά στο ομώνυμο σκίτσο του. Α, και, και ο άλλος – Τούρκος εκείνος – ο Ναζίμ Χικμετ. (Δεν πιάνουμε καν τους δικούς μας). Τελευταία πινελιά του πολιτιστικού: ο Δημήτρης Μπάτσης έχει μείνει με την “Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα”, όμως και του Μπελογιάννη υπάρχει – αν και βγήκε μόλις το 1998 – “Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα”, με βασικό μοτίβο τον εξωτερικό δανεισμό ως ερμηνευτικό νήμα της νεότερης Ελληνικής ιστορίας.
