Μεταξύ της μιας και της επόμενης συνάντησης Νίκου Κοτζιά – Νίκολα Ντιμιτρόφ, οι συζητήσεις/διαπραγματεύσεις/επαφές για το Μακεδονικό (τα τρία αυτά δεν ταυτίζονται πάντα ως προς το ύος αλλά και το περιεχόμενο) κατάφεραν να ψυχρανθούν απόλυτα και να αναθερμανθούν εκ νέου. Κι ας μεσολάβησαν μόλις μερικές μέρες, δηλαδή μια στιγμή στον χρόνο που στην ανεπίλυτη διαφορά Αθηνών-Σκοπίων μας έχει μάθει να μετράμε με τις δεκαετίες. Μετά την συνάντηση της Αχρίδας (μέσα Απριλίου), ο ημέτερος Κοτζιάς μας είχε θυμίσει ότι «το πιο σοβαρό για μας, είναι το ζήτημα του αλυτρωτισμού», ενώ ο ομόλογός του Ντιμιτρόφ «για κάποια [θέματα] υπάρχει πρόοδος, για ένα μέρος υπάρχουν ακόμη διαφορές», με τον Κοτζιά να θεωρεί τα εναπομένοντα «τα μεγάλα και πιο δύσκολα θέματα».
Στα τέλη Απριλίου, η συνάντηση των δυο στην Βιέννη, μαζί με Μάθιου Νίμιτς, και «σε κλίμα ΟΗΕ», το σκηνικό βάρυνε. Το «ήταν μια έντονη και ειλικρινής συζήτηση» των δηλώσεων Νίμιτς, μεταφρασμένο από την διπλωματική γλώσσα σε κάτι κατανοητό στους κοινούς θνητούς, καθώς και η διαρροή ότι η πΓΔΜ δεν αντιμετωπίζει την erga omnes ισχύ της όποιας ονομασίας προκριθεί (δηλαδή και για εσωτερική χρήση), έδειχνε να θέτει πάλι τις συζητήσεις στην ψύξη – αν όχι στην κατάψυξη.
Έκτοτε, όμως, είχαμε τρεις μετακινήσεις θέσεων από πλευράς Σκοπίων: η μια ήταν η αναφορά σε σειρά δημοσκοπήσεων που δείχνει ότι άνω του 60% και μέχρι και 70% των πολιτών της πΓΔΜ θεωρεί επιθυμητή άμεση λύση του ονοματολογικού και πρώτη προτεραιότητα την ένταξη στην ΕΕ. η δεύτερη η αναφορά του Πρωθυπουργού Ζόραν Ζάεφ στο ότι η χώρα «θα πρέπει να ανοίξει σίγουρα το θέμα του Συντάγματός της πριν την ένταξη στην ΕΕ, όπως έκαναν και άλλα κράτη, μεταφέροντας ένα τμήμα της κυριαρχίας τους». η τρίτη η αναφορά σε (ταυτόχρονο) δημοψήφισμα, για την ονομασία και για «πρόσθετες εγγυήσεις ως ασφάλεια για τους Έλληνες πολίτες».
Ως φόντο, τώρα, δείτε την θέση του ΝΑΤΟ – εκφρασμένη από τον Γ.Γ. Στόλτενμπεργκ, σταθερά, αλλά επαναληφθείσα και από τον Αμερικανό υπουργό Αμύνης Τζέημς Μάτις – ότι πρόσκληση για ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν θα απευθυνθεί στην πΓΔΜ άμα δεν ρυθμισθεί η διαφορά με την Ελλάδα, αλλά και δεδομένη την συνεχή επισήμανση από πλευράς Αθηνών (παλιότερα από τον Αλέξη Τσίπρα, ύστερα και από Κοτζιά) ότι δεν υπάρχει απ’ εδώ στοιχείο επείγοντος. Αυτό, μόνον μερικώς «απαντάται» με την αντίστροφη διαρροή ότι η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ (11-12 Ιουλίου) δεν είναι κάποια πραγματική ημερομηνία-σταθμός (αφού παρόμοια ζητήματα μπορούν να προωθούνται οποτεδήποτε, και με πολύ λιγότερη φανφάρα). Οπότε η νέα συνάντηση Κοτζιά-Ντιμιτροφ στα πλαίσια Τετραμερούς Ελλάδας-πΓΔΜ-Αλβανίας-Βουλγαρίας για την διασυνοριακή συνεργασία, στην Θεσσαλονίκη, την Παρασκευή 4 Μαϊου γίνεται σε λιγότερο ψυχρή ατμόσφαιρα.
Φθάνει να μην υπάρξει πρόσκρουση σε ύφαλο. Τι θάταν κάτι τέτοιο; Μια πρόταση πακέτο-πρωτοβουλία Νίμιτς (τόχει διαπράξει δυο φορές, το 2002 και το 2007), που μάλλον θα περιέπλεκε τα πράγματα παρά θα λειτουργούσε ως καταλύτης.
