Το καταρρέων κομματικό σύστημα εξουσίας προτείνει οικουμενικές κυβερνήσεις

Δηλαδή, το Υπουργείο Οικονομικών και η Τράπεζα της Ελλάδος, μας πληροφορούν ότι τα δύο κουρέματα συνετέλεσαν στη μείωση του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης κατά 138 δις € (106+32=138), υποδηλώνοντας ότι το δημόσιο χρέος από 368 δις € τον Δεκέμβριο του 2011 θα έπρεπε να είχε πέσει στα 230 δις € (368-138=230) ή 111% του ΑΕΠ τον Δεκέμβριο 2012.
Οι σαμαροβενιζέλοι δια στόματος Στουρνάρα, μας μιλούσαν για πρωτογενή πλεονάσματα στον κρατικό προϋπολογισμό και αναπτυξιακά success story, υποστηρίζοντας ότι το χρέος μπήκε σε φάση πτωτικής πορείας και άρα καθίσταται βιώσιμο. Παραδόξως, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης από 230 δις που θα έπρεπε να ήταν τον Δεκέμβριο του 2012, εκτινάχτηκε σε 326,5 δις € τον Δεκέμβριο του 2015 ή 185,9% του ΑΕΠ και προβλέπεται σε 337 δις ή 195% του ΑΕΠ ΤΟ 2016. Ανεξάρτητα της διαπίστωσης ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο και υπερδιογκώνεται σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης του οικονομικού μας συστήματος, αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι τα τρίτο μνημόνιο είναι κατά πολύ σκληρότερο και αντιλαϊκότερο από τα δύο προηγούμενα. Η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου δεν έχει επιφέρει μέχρι στιγμής τα αναμενόμενα θετικά αποτελέσματα. Θετικά αποτελέσματα τα οποία δυστυχώς δεν πρόκειται να φανούν στο βάθος του ορίζοντα, γιατί οι παθογένειες της ελληνικής οικονομίας εξακολουθούν να υπάρχουν και είναι αυτές που προκαλούν την αποδυνάμωση της ανταγωνιστικότητας του οικονομικού μας συστήματος. Το κλειδί για την επίλυση του οξύτατου δημοσιονομικού μας προβλήματος, είναι η εφαρμογή μέτρων πολιτικής που θα αναβάθμιζαν το επίπεδο ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας.
Η κρίση των Δημοσίων Οικονομικών, όπως αυτή καθρεφτίζεται στη συνεχή ανοδική τάση του δημοσίου χρέους μετά το 1980, αναζητά τις ρίζες της στην καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Για το συγκεκριμένο θέμα έχουμε αφιερώσει πολλές αναλύσεις από τη στήλη αυτή. Το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων δεν συνεπάγεται την προαγωγή της ανταγωνιστικότητας του οικονομικού μας συστήματος. Η χώρα αντιμετωπίζει βαθύτατη κρίση θεσμών. Το εγχώριο διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό, που προκάλεσε τη χρεοκοπία της χώρας και μας πέταξε στο λάκκο των μνημονίων, αποτελεί το πρωταρχικό αίτιο των δεινών που αντιμετωπίζει η πατρίδα σήμερα. Οι αποτυχημένοι πολιτικοί που ευθύνονται για τα χάλια της οικονομίας, όσες οικουμενικές κυβερνήσεις και αν κάνουν, δεν πρόκειται να επιλύσουν τα ακανθώδη κοινωνικοοικονομικά προβλήματα της χώρας. Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας και η ώθησή της σε αναπτυξιακή τροχιά, δεν εξαρτάται από οικουμενικές κυβερνήσεις και κυβερνήσεις εθνικού σκοπού. Είναι θέμα ριζοσπαστικών πολιτικών που θα καταπολέμαγαν την διαφθορά του εγχώριου κομματικού-πολιτικού κατεστημένου, θα εξάλειφαν το σινάφι των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και θα κτύπαγαν στη ρίζα τους τις άνομες παραοικονομικές δραστηριότητες, ώστε να δημιουργούντο οι πρόσφορες συνθήκες για την απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων του έθνους. Και το επίκαιρο ερώτημα είναι: Μήπως η πρόταση για οικουμενική κυβέρνηση είναι δείγμα της συντελούμενης κατάρρευσης του υφιστάμενου κομματικού-πολιτικού συστήματος εξουσίας;