Η δίδυμη τοποθέτηση του νέου υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Σοσιαλδημοκράτη Ολαφ Σόλτς (βέβαια να την δούμε να ριζώνει η νέα Κυβέρνηση Συνασπισμού στο Βερολίνο, με οριστικοποίηση συμμετοχής της SPD) ότι “δεν ήταν δική μας δουλειά να υπαγορεύουμε κανόνες σε άλλες χώρες» και του μέλους του προεδρείου των Χριστιανοδημοκρατών Γιενς Σπάν ότι «δεν θέλω να ανοίξουν σαμπάνιες στον Αλέξη Τσίπρα [επειδή] με έναν Σοσιαλδημοκράτη υπουργό θα υπάρξουν ξανά περισσότερα χρέη και λιγότερες μεταρρυθμίσεις» δείχνει ότι – όπως κι αν το βλέπουμε το πράγμα εσωτερικά! – περνάμε σε μια νέα φάση διαχείρισης της «Ελληνικής υπόθεσης».
Ας κάνουμε τώρα ένα βήμα πιο κοντά προς εμάς: στην επίσκεψή του στην Αθήνα ο Επίτροπος Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Πιέρ Μοσκοβισί, όχι μόνον δήλωσε ότι μπαίνει τέλος στα Προγράμματα/Μνημόνια και «δεν θα πρέπει να υπάρξει προληπτική πιστωτική γραμμή» (συν, χειροκρότησε τον Τσίπρα – ως «ευφυή και ευέλικτο» – και τον Τσακαλώτο – ως «αποφασισμένο να παίξει το παιχνίδι») αλλά και ξεκαθάρισε ότι «Η Ελλάδα έχει κανει ό,τι πρέπει», ασχέτως αν «είναι προς το συμφέρον της χώρας να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις». Εξήγησε δε, για μιαν ακόμη φορά, το παρεξηγημένο θέμα της «μετά-τα-Μνημόνια» εποπτείας. Ούτως ή άλλως υπάρχει η διαδικασία παρακολούθησης της δημοσιονομικής πολιτικής των Κρατών-μελών/το «Ευρωπαϊκό εξάμηνο», για όλους. Προστίθεται εδώ η ιδιαίτερη εποπτεία λόγω δανεισμού από τον ESM μέχρι να αποπληρωθεί το μεγαλύτερο μέρος του δανεισμού της χώρας. Τώρα είναι υπο διαπραγμάτευση και το εντελώς ιδιαίτερο καθεστώς εποπτείας της Ελλάδας για την 5ετία μέχρι 2022 (στα πλαισια του Μεσοπρόθεσμου 2018-22, «δίπλα» απο τις ρυθμίσεις για την – όπως και αν χαρακτηρισθεί – σταδιακή ελάφρυνση του χρέους).
Είναι αυτή η συνολική εικόνα ένα νέο μονοπάτι που οδηγεί σε κάποιας μορφής Παράδεισο; (Καλά, μην υπερβάλλουμε. Πάντως… σε κάτι καλυτερο απο την έρημο των ετών Σώϋμπλε) .Αυτή η εντύπωση καλό θα ήταν να αφεθεί πίσω, καθώς ο ίδιος ο έμπιστος της Άνγκελας Μέρκελ και μεταβατικός ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας Πέτερ Αλτμάγιερ εξηγούσε ότι, συνολικά, η πολιτική που χαράχθηκε απο τον Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε θα συνεχιστεί. Καθώς και ότι η εφεξής κίνηση των πραγμάτων όσον αφορά τον Νότο θα συγκαθορίζεται συνολικά απο την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση.
Μήπως λοιπον αντί για να βλέπουμε μπροστά χλοερά λιβάδια Παραδείσου, καλό θα ήταν να προσέξουμε μήπως η συνέχιση της πορείας στην έρημο βελτιώνεται μεν αλλά… μπορεί και να έχει φάση ναρκοπεδίου; Τι εννοούμε; Ήδη στην Γερμανία, στιγμές όπως των τοποθετήσεων Σόλτς βάζουν στην γωνία την διαχείριση του υπό δημιουργίαν Μεγάλου Συνασπισμού την ίδια την Καγκελλάριο: η Μέρκελ εγκαλείται ότι «έδωσε τα πάντα στο SPD για να μεινει Καγκελάριος», η υπόνοια δε χαλάρωσης προς τις χώρες του Νότου χτυπάει καμπανάκι, ή μάλλον κουδούνα, στους δικούς της ψηφοφόρους. (Δεν παρατηρήσατε, άλλωστε, ότι ο ναφθαλινοποιημένος Σώϋμπλε τηρεί πλήρη σιγή ασυρμάτου;).
Κινδυνεύει λοιπόν η «Ελληνική υπόθεση» να γίνει κλωτσοσκούφι στα ΓερμανοΓερμανικά. Και η προσδοκία να λειτουργήσει η Ελλάδα ως αφορμή ή/και αιχμή του επανασχεδιασμού της αυριανής Ευρώπης σε μια κατεύθυνση λιγότερης εμμονικότητας, να βρεθεί σε κατάσταση μπλοκαρίσματος. Οδηγίες χρήσης για το ναρκοπέδιο: λιγότερα λόγια – περισσότερη περίσκεψη – ένας κάποιος σχεδιασμούς.. Ουσίας σχεδιασμός.
