Η επιτακτικότητα συμμετοχής της χώρας μας στην ΟΝΕ είναι αναντίρρητη, καθότι εκτός του τεράστιου οικονομικού οφέλους, υπάρχουν θέματα υψίστης εθνικής σημασίας των οποίων η μελλοντική τους εξέλιξη, εξαρτάται άμεσα από την παραμονή μας τόσο στην ΟΝΕ όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Θα σας αναφέρω μόνο ένα στατιστικό στοιχείο για την αδήριτη ανάγκη συμμετοχής μας στην ΟΝΕ και την ΕΕ. Κατά την περίοδο 2000-2014, οι εισροές χρηματικών πόρων από τα διάφορα κοινοτικά ταμεία, ανήλθαν συνολικά σε 140 δις ευρώ (€) ή 10 δις ευρώ κάθε χρόνο. Αν η Ελλάδα δεν ήταν μέλος της ΟΝΕ και της ΕΕ, αυτά τα πελώρια ποσά θα τα έχανε. Από ποιες πηγές η χώρα μας θα αναπλήρωνε το ετήσιο ποσό των 10 δις €; Όσοι έχουν τεχνοκρατική νοοτροπία ανάλυσης, κατανοούν ότι η απώλεια 10 δις € σε ετήσια βάση, θα συνεπαγόταν την ισόποση αύξηση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, με αναπόφευκτη συνέπεια την προσφυγή της χώρας σε διεθνή δανεισμό για την χρηματοδότηση των διογκούμενων ελλειμμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, εκτοξεύοντας έτσι το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας στα ύψη.
Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι τα εκατοντάδες δις € δωρεάν χρήμα, που η χώρα μας έχει εισπράξει από τα διάφορα κοινοτικά ταμεία, ουσιαστικά είναι εισροές κεφαλαίων για άμεσες επενδύσεις. Πράγματι, πρόκειται για κεφάλαια που εισρέουν και παραμένουν στη χώρα. Αν αυτά τα εκατοντάδες δις € έχουν λεηλατηθεί από κάποια επιχειρηματικά κρατικοδίαιτα αρπακτικά ή έχουν γίνει μίζες στις τσέπες κάποιων κομματικών-πολιτικών προσώπων, είναι “αλλουνού παππά ευαγγέλιο” και συνιστά αντικείμενο δικαστικής διερεύνησης. Ωστόσο, μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου το καλοκαίρι του 2015 από τα κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού και των ΑΝΕΛ, ανακύπτει το εξής εύλογο ερώτημα: Αν το τρίτο μνημόνιο έχει την τύχη των προηγούμενων δύο και αποτύχει, πόσες πιθανότητες συγκεντρώνει το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη; Το ερώτημα αυτό είναι λίαν επίκαιρο, λόγω των ζοφερών μηνυμάτων για τις τύχες της ελληνικής οικονομίας, που εκπέμπονται από τις σελίδες του προσχεδίου του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού (ΓΚΠ) οικονομικού έτους 2016; Δυστυχώς, το ενδεχόμενο ενός Grexit είναι πιθανό, αν και προσωπικά διακαώς το απεύχομαι. Οπωσδήποτε το Grexit θεωρείται ένα φρικιαστικό σενάριο, που θα έβαζε τη χώρα σε μεγαλύτερες περιπέτειες.
Η ακόλουθη στατιστική παρατήρηση κόβει την ανάσα. Σύμφωνα με τον πίνακα 3.1 του προσχεδίου του ΓΚΠ, το 2015 το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης εκτιμάται σε 326 δις € ή 187,6% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν). Με βάση τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών, την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2014/2015 οι εκδόσεις εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου τρίμηνης και εξάμηνης διάρκειας από 65 εκτινάχτηκαν σε 547 δις €. Αυτά τα 547 δις € αξιολογούνται ως βραχυπρόθεσμο της Ελλάδας, λόγω του ότι είναι χρέος που το ελληνικό δημόσιο οφείλει σε ξένα και ιδίως εγχώρια τραπεζικοπιστωτικά ιδρύματα. Αν και η χώρα μας για το βραχυπρόθεσμο χρέος των 547 δις € καταβάλλει στους πιστωτές τοκογλυφικό επιτόκιο, που με τους ανατοκισμούς προσεγγίζει σε ετήσια βάση το 5%, παραδόξως το χρέος αυτό δεν αθροίζεται στο επίσημο δημόσιο χρέος. Και ο πιο αδαής με το αντικείμενο των Δημοσίων Οικονομικών αντιλαμβάνεται ότι το βραχυπρόθεσμο χρέος των 547, θα αποπληρωθεί με χρηματικούς πόρους του κρατικού προϋπολογισμού, δηλαδή θα ξεχρεωθεί με το αίμα του έλληνα φορολογούμενου. Αν στο χρέος των 326 δις συνυπολογιστεί το βραχυπρόθεσμο χρέος των 547 δις και ταυτόχρονα συναθροιστεί το ποσό των 70 δις που είναι τα swaps (συμφωνίες ανταλλαγής) που έχουν συναφθεί με ομόλογα μεσομακροπρόθεσμης διάρκειας, συνάγεται ότι το 2015 το πραγματικό μέγεθος του δημοσίου χρέους της Ελλάδας εκτιμάται τουλάχιστον σε 943 δις € (326+547+60=943) ή 542,9% του ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας. Και το εύλογο ερώτημα που προκύπτει και θα μας απασχολήσει στο επόμενο άρθρο μας είναι: Η ατομική βόμβα των 943 δις € ενδέχεται να εξαναγκάσει την Ελλάδα να βγει από την ΟΝΕ;
