Άραγε, η δυστοκία που παρατηρείται στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης, από τους δανειστές και ο κίνδυνος ενός νέου αδιεξόδου, οφείλεται μόνο στις εμμονές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) που, στην προκείμενη περίπτωση, συμπυκνώνεται στην απαίτηση για «προληπτικό» πακέτο συμπληρωματικών μέτρων; Είναι, άραγε, τόσο μεγάλη και απόλυτη η ακαμψία του «ευαγούς ιδρύματος» της Ουάσιγκτον, ώστε να υποχωρούν προ αυτής, το σύνολο των ευρωπαϊκών θεσμών και κρατών; Πως εξηγείται, το γεγονός ότι, το κατά τα άλλα, άκαμπτο και ανελαστικό ΔΝΤ, υποχώρησε στο μείζον γι` αυτό ζήτημα του χρέους, παρά τις ανελαστικές, ως προς τούτο, πρόνοιες του καταστατικού του, αλλά και τις αντιδράσεις άλλων κρατών-μελών του, κυρίως από τη Λατινική Αμερική; Να υπενθυμίσουμε, ανατρέχοντας στις απαρχές της κρίσης, ότι, το κατά τα άλλα άκαμπτο, Ταμείο, είχε επίσης προβεί, στην έναρξη, κιόλας, του προγράμματος, σε μείζονα παραχώρηση, τροποποιώντας, μάλιστα, τότε, το καταστατικό του, ώστε να καταστεί δυνατή η χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος, παρ` ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι, εν προκειμένω οι Γερμανοί, αρνούνταν κατηγορηματικά να προχωρήσουν, εξ αρχής, στην αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της χώρας μας, που ετίθετο ως προϋπόθεση, από το Ταμείο, ώστε να καταστεί βιώσιμο. Αλλά και στην πορεία εφαρμογής του προγράμματος, η συνεργασία του Ταμείου με τους Ευρωπαίους δανειστές-εταίρους, δε δικαιολογεί την εικόνα που εμφανίζεται σήμερα. Αποδεικνύεται, δηλαδή, ότι οι ιθύνοντες του Ταμείου, μπορούν και δείχνουν ευελιξία, όταν αντιληφθούν ότι προσκρούουν σε αντίστοιχες «ευαισθησίες» ή «κόκκινες γραμμές» των εταίρων μας. Είναι προφανές, επομένως, ότι το ζήτημα που έχει ανακύψει, ως απαίτηση του Ταμείου, για προληπτική λήψη ή και νομοθέτηση συμπληρωματικών μέτρων, αν μη τι άλλο, δεν προσκρούει σε μια τέτοια «κόκκινη γραμμή». Κι αυτό, στην καλύτερη εκδοχή των πραγμάτων, γιατί είναι εύλογη η υπόνοια, πως αρκετοί από τους εταίρους μας-και όχι μόνο το Βερολίνο, μάλλον προβάλλουν στο Ταμείο, τις δικές τους απαιτήσεις.
Πως εξηγείται, αλλιώς, το γεγονός, ότι το εν λόγω «πακέτο», έγινε ασμένως αποδεκτό, στο Eurogroup, χωρίς πραγματική αντίσταση, αφού, σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, μόνο τρεις χώρες εξέφρασαν κάποιες αντιρρήσεις, δείχνοντας κατανόηση για τις ελληνικές θέσεις. Ακόμη και ο «φιλέλληνας» κος. Γιούνκερ, εν κατακλείδι, έδειξε μεγαλύτερη «κατανόηση» για την απαίτηση του Ταμείου, παρά για τις αντιρρήσεις της Αθήνας.
