Είναι αλήθεια πως οι «κεραυνοί» του Ντόναλντ Τραμπ κατά της «γερμανικής Ευρώπης», προκάλεσαν αίσθηση και διότι- στο βαθμό που θα συνοδευτούν από μια ανάλογη, εφαρμοσμένη πολιτική- θα συνιστούν μια ιστορικής φύσεως ανατροπή.
Είναι γνωστό και επιβεβαιώνεται από τα σχετικά ντοκουμέντα (βλέπε και το πρόσφατο βιβλίο του Γιάννη Βαρουφάκη «Η αρπαγή της Ευρώπης») πως οι Ηνωμένες Πολιτείες επένδυσαν σε έναν ηγεμονικό ρόλο της Γερμανίας (Δυτικής τότε) στη θεσμική διαμόρφωση της Ευρώπης (τότε ΕΟΚ), από τα πρώτα της βήματα, παρά το νωπό ναζιστικό της παρελθόν, «ποντάροντας» ακριβώς, στη δυναμική εξωστρέφεια της οικονομίας της. Αυτή την καταγωγική σχέση είχε, προφανώς, υπόψη ο απερχόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν «έχριζε» την κ Μέρκελ, «ηγέτιδα της Δύσης»… στο πόδι του. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως, τα τελευταία χρόνια, της μεγάλης οικονομικής κρίσης, υπάρχει μια λανθάνουσα τριβή, συνοδευόμενη ενίοτε από δημόσια «καρφιά», εξαιτίας της αντίθεσης, της απερχόμενης αμερικανικής διοίκησης, στην εμμονική πολιτική σκληρής λιτότητας, του διδύμου Μέρκελ-Σόιμπλε. Απ` αυτή την άποψη, η επίμαχη τοποθέτηση του νέου προέδρου, απλώς, φέρνει δυναμικά στην επιφάνεια, αυτή την υποβόσκουσα διαμάχη. Εκείνο, όμως, που, ειλικρινά, δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε, είναι το «ομαδικό πυρ» σε αυτό καθαυτό το περιεχόμενο των δηλώσεων. Αν «αφαιρέσουμε» την αρνητική φόρτιση, του προσώπου, επί της ουσίας, δε νομίζουμε ότι υπάρχει έστω και ένας, ακόμη και «ερωτευμένος» με τη γερμανική κουλτούρα, που να διαφωνεί με τη διαπίστωση περί της γερμανικής επικυριαρχίας, στην Ευρώπη.
Προφανώς, αυτό που ενοχλεί, όπως προκύπτει και από τα συμφραζόμενα, είναι η πρακτική διάσταση αυτής της ευθύτατης αναφοράς. Εκφράζεται, πιο συγκεκριμένα, ο φόβος πως η πολιτική του νέου προέδρου, οδηγεί στη… διάλυση της Ευρώπης. Μα, αν αγαπητοί μου, το ευρωπαϊκό, ενοποιητικό εγχείρημα κινδυνεύει με διάλυση, εξαιτίας μιας δήλωσης, τότε το πρόβλημα βρίσκεται στους μέσα και όχι στους έξω. Αντί, λοιπόν, να… κυνηγούν ανεμόμυλους, ας αναλογιστούν οι αντιδρώντες, όχι για το τι θα κάνει ο κ. Τραμπ, όσο, κυρίως, για την «αφασία» της, ποικιλώνυμης, ευρωπαϊκής ηγεσίας, που θυμίζει τους, κατά την ιστορικό Μάργκαρετ Μακμίλλαν «υπνοβάτες» ηγέτες του Α` Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι τώρα, τίποτα δεν έχει φανεί ικανό να ταράξει το «νήδυμο» ύπνο τους. Αν η «απειλή Τραμπ», σταθεί ικανή να τους αφυπνίσει, τότε μάλλον θετικά πρέπει να τη δούμε…
