Τι τους ενόχλησε;

Τι ήταν αυτό που προκάλεσε ενόχληση, σε κάποιους μεγαλόσχημους της μιντιακής διαπλοκής και εγκαλούν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για… θεσμική υπέρβαση, επειδή, λέει, αναφέρθηκε με κριτικό τρόπο, στους «νεοφιλελεύθερους μύθους»;

Θα είχε ενδιαφέρον, να μας εξηγούσαν οι ανωτέρω, εν όψει και της επικείμενης Συνταγματικής Αναθεώρησης, πώς ακριβώς εννοούν το ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας και πού οριοθετούν το πεδίο των δυνατών και θεσμικά ανεκτών παρεμβάσεών του. Το επισημαίνουμε γιατί θυμόμαστε να επικρίνεται με ανάλογη ένταση ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, για την αφωνία του. Το επιχείρημα, που υιοθετούσαν και κάποιοι απ’ τους σημερινούς επικριτές, ήταν πως δε μπορεί ο Πρώτος Πολίτης της χώρας, να παραμένει άφωνος και να μην αρθρώνει λόγο, στα όρια, προφανώς, των Συνταγματικών περιορισμών, σε οριακές συνθήκες για τη χώρα. Προφανώς, στο πλαίσιο της ίδιας λογικής, είχε «χειροκροτηθεί» με ενθουσιασμό η παρέμβαση του τότε (2000) Προέδρου της Δημοκρατίας, στη διαμάχη για τις θρησκευτικές ταυτότητες, παρ’ ότι δεν ίσχυαν οι, σημερινές, έκτακτες συνθήκες και η, τότε, προεδρική παρέμβαση, είχε, εύλογα, εκληφθεί ως εύλογη υποστήριξη της κυβερνητικής θέσης, στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Ποια «μύγα τους τσίμπησε», λοιπόν, ώστε να θέσουν, ζήτημα, περίπου, θεσμικής παρέκκλισης, απομονώνοντας, μάλιστα, μια φράση από ένα κείμενο ομιλίας, που εκφωνήθηκε στο πλαίσιο διεθνούς ημερίδας και είχε ως θέμα «τους εχθρούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας»; Μήπως, αυτά που τους ενόχλησαν, ήταν τα υπόλοιπα σημεία της ομιλίας, που περιγράφουν τις αρνητικές όψεις των σημερινών-και Ευρωπαϊκών-κοινωνιών, υπό το βάρος ή με πρόσχημα την κρίση; Τον «κυβερνητικό δεσποτισμό», που συνίσταται στην «καταχρηστική επιβολή της εκτελεστικής εξουσίας»; Τη «μειωμένη εμβέλεια του δικαιώματος αίτησης και παροχής δικαστικής προστασίας»; Ή, μήπως, τους ενόχλησε η αναφορά στην «επικυριαρχία του οικονομικού επί του θεσμικού»; Ή, μήπως, ότι όλα αυτά «εκτρέφουν τον πιο επικίνδυνο εχθρό της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας», που είναι, βέβαια, «ο εφιάλτης του φασισμού και του ναζισμού». Αν διαφωνούν, με ό,τι συνιστά κοινό τόπο, ότι όλα αυτά έχουν ιδεολογικό πρόσημο, ας τοποθετηθούν επί της ουσίας, εξηγώντας, ταυτόχρονα, πού οι ανωτέρω επισημάνσεις, συνιστούν παρέμβαση στην εσωτερική πολιτική διαμάχη. Μήπως, εν τέλει, τους ενοχλεί ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ασπάζεται τη δική τους άποψη, που συμπίπτει με το μνημονιακό αφήγημα; Εν τέλει, μήπως ισχύει, εν προκειμένω, το «Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι»;