Τι θα πει “εθνικού χαρακτήρα σύγκλιση”, σήμερα

Χάθηκε μέσα στον αστόχευτο πολιτικό θόρυβο της εποχής, ακόμη-ακόμη και μέσα στην αυτάρεσκη κοινοτοπία των εορταστικών μηνυμάτων και τοποθετήσεων των πολιτικών ηγεσιών καθώς και την αντίστοιχη κοινοτοπία (με το συμπάθειο…) των δικών μας, των μηντιακών προσεγγίσεων. Όμως, κάποια στιγμή μιλώντας στον 9.84 – δηλαδή σε σχετικά ψύχραιμο, μη-εχθρικό κυρίως όμως μη-επιθετικό στην συζήτηση έδαφος – ο Νίκος Ξυδάκης μίλησε για κάτι που κινδυνεύει να αποδειχθεί ότι έχει πολύ περισσότερο νόημα απ’ ό,τι πολλά άλλα (αν μη περισσότερο νόημα απ’ ό,τιδήποτε άλλο). Μίλησε για την “ανάγκη να αναζητηθεί μια εθνικού χαρακτήρα σύγκλιση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις“. Με ποια λογική, αυτό; “Να σταθεί [η Ελλάδα] με σθένος απέναντι στους δανειστές και στις εκβιαστικές απαιτήσεις τους“.

Εδώ, χρειάζεται να κάνει κανείς ένα βήμα πίσω και να σκεφθεί ποιος είναι/τι αντιπροσωπεύει ο Νίκος Ξυδάκης. Διανοούμενος δημοσιογράφος – της ανεπίληπτα κατεστημένης λογικής “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ” – αλλά με ανέκαθεν αριστερό στίγμα και αρκετά ριζοσπαστικό λόγο, βρέθηκε εξαρχής στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. όχι με ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα ως Πολιτισμού, ύστερα στο πάντα ασαφές πόστο του Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στο ΥΠΕΞ (απ’ όπου βρέθηκε “εκτός” με την τυχαιότητα του τελευταίου ανασχηματισμού, με τοποθέτηση στην θέση Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου). Ακραίο δεν θα τον έλεγε κανείς, ούτε άλλωστε “του στενού κύκλου Τσίπρα”. όμως και πάλι, οι τοποθετήσεις του κατά καιρούς δεν προϊδέαζαν για θέσεις σαν κι αυτήν που είδαμε παραπάνω. Δείτε λίγο ακόμη: “Να σταματήσουμε να λέμε ότι θάμαστε πιο πρόθυμοι απ’ ολους και να σταματήσουμε να υποσχόμαστε ότι θάμαστε πιο αντάρτες απ’ όλους“.

Πάμε τώρα, να τοποθετήσουμε αυτήν την διατύπωση στην συγκυρία και στην προοπτική που διαφαίνεται για το 2017. Βγαίνουμε από την μείζονα εμπλοκή γύρω από την υπόθεση του επιδόματος προς χαμηλοσυνταξιούχους που οδήγησε σε αποκάλυψη των πιο ακραίων προθέσεων Σώϋμπλε (και των περί αυτόν) και πορευόμαστε τώρα προς μια διαπραγμάτευση για την “κολλημένη” δεύτερη αξιολόγηση του Μνημονίου-3, όπου οι συμπλεκόμενες ακραίες θέσεις ΔΝΤ και Γερμανίας, αντί να αληλοεξουδετερώνονται συνδυάζονται και απειλούν με αδιέξοδο. Την ίδια στιγμή, ενώ υπήρχε η άποψη/προσδοκία ότι οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη – Ολλανδία, Γαλλία, πάλιν Γαλλία, ίσως Ιταλία, Γερμανία – θα οδηγούσαν σε χαλάρωση στάσης απέναντι την Ελλάδα, ήδη διαφαίνεται μια πιθανότητα να “αξιοποιηθεί” η αδιαλλαξία απέναντι στην Ελλάδα για να … γίνει η προεκλογική εκστρατεία από Βίλντερς/Ολλανδία και Σώϋμπλε/Γερμανία.

Εκεί κάπου μπαίνει λοιπόν στην μέση η διατύπωση Ξυδάκη: “Ο Σώϋμπλε πρέπει να συνομιλεί με μια Ελλάδα ενωμένη και αποφασιστική […] . Αλλιώς σε σέβονται όταν σε βλέπουν ενωμένο, αποφασιστικό και ήρεμο, αλλιώς όταν βλέπουν ένα πολιτικό σύστημα κι έναν λαό που επιδίδεται σε κοκορομαχίες.” Να σημειώσουμε, εδώ, ότι πριν λίγον καιρό και με αφορμή την συζήτηση για την ανάγκη να υποχωρήσει το πρωτογενές πλεόνασμα από 3,5% του ΑΕΠ σε 2%, είχε υπάρξει de facto ευθυγράμμιση Κυριάκου Μητσοτάκη, Γιάννη Στουρνάρα και Ευκλείδη Τσακαλώτου. Όμως..

…Ομως παρευθύς η κόντρα διεκδίκησε πάλιν τα δικαιώματά της, η εχθροπάθεια επανεγκαταστάθηκε. Τώρα, τώρα αν φανεί νέο/γνήσιο αδιέξοδο, μπορεί να γίνει ευρύτερα φανερό ότι χωρίς ένα μίνιμουμ συγκλίσεων πάμε για πρόσκρουση. Εκεί, “η κοινωνία [που] βρίσκεται σε οδυνηρό μετασχηματισμό όλα αυτά τα χρόνια” ίσως επιβάλει “συγκλίσεις και νέες συνθέσεις” σαν εκείνες που ο Ν. Ξυδάκης – μοναχικά προσώρας – έδειξε να αναζητά. Ίσως.