Τι Παιδεία θέλουμε;

Ειδικοί δεν είμαστε, αλλά, με τις όποιες προσλαμβάνουσες παραστάσεις διαθέτουμε, αντιλαμβανόμαστε ότι από την προχθεσινή, προ ημερησίας διατάξεως, συζήτηση για την Παιδεία, προέκυψαν, πράγματι, δύο απολύτως διακριτές ιδεολογικές, ακριβέστερα κοσμοθεωρητικές, προσεγγίσεις.

Η πραγματικότητα αυτή, αναδείχθηκε ανάγλυφα, στη διαμάχη γύρω από το άρθρο 16 του Συντάγματος, που διασφαλίζει τον, αποκλειστικά, δημόσιο χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Δεν είναι καινούργια, βέβαια, αυτή η διαμάχη. Υπενθυμίζουμε ότι το 2007, η τότε κυβέρνηση της ΝΔ, είχε επιχειρήσει να περιλάβει το άρθρο 16, στις προς αναθεώρηση διατάξεις, ώστε να καταστεί δυνατή η δημιουργία ιδιωτικών ή, έστω, μη κρατικών πανεπιστημίων, αλλά η προσπάθεια δεν ευοδώθηκε, λόγω της υπαναχώρησης της, τότε, ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ που, αρχικά, είχε αποδεχθεί την αλλαγή. Η διαχρονική επιμονή της ΝΔ, στο θέμα, προφανώς και συνδέεται με τη γενικότερη ιδεολογικοπολιτική της φυσιογνωμία. Το ενδιαφέρον, εν προκειμένω, έγκειται στο ότι-και κατά την προχθεσινή συζήτηση-δεν προσκομίστηκαν στοιχεία, που να τεκμηριώνουν ενδιαφέρον, έστω και περιορισμένο, ιδιωτικών ή μη κρατικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, για εγκατάσταση και λειτουργία τους, στην Ελλάδα. Αυτό που αντλήσαμε, τουλάχιστον ως αίσθηση και από την προχθεσινή συζήτηση, είναι πως «όλος ο καυγάς» αφορά τη δημιουργία κάποιων παραρτημάτων, που με κάποια διαδικασία κατ` ανάθεση παραγωγής εκπαιδευτικού έργου (francize), θα παρέχουν τίτλους σπουδών, πανεπιστημιακού επιπέδου. Ούτε καν οι υποστηρικτές της εισαγωγής τέτοιου είδους ιδρυμάτων, δεν ισχυρίζονται ότι, μέσα από τέτοιες εκπαιδευτικές διαδικασίες, παρέχεται αναβαθμισμένο επίπεδο παιδείας, σε σχέση με τα δικά μας δημόσια πανεπιστήμια. Όλη, λοιπόν, η διαμάχη γίνεται για «ένα πουκάμισο αδειανό»; Η μόνη δυνατή εξήγηση που προκύπτει και από τα συμφραζόμενα, είναι πως αυτού του είδους η εκπαιδευτική διαδικασία προωθείται, ως η πλέον πρόσφορη μορφή σύνδεσής της, με την περίφημη αγορά, με ότι, δηλαδή, υπαγορεύουν οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Περίπου ομολογείται ανοιχτά, ότι τέτοιες, χαλαρές και παράπλευρες μορφές, παροχής γνώσης εξυπηρετούν μια εξειδικευμένη και μερικευμένη μόρφωση, που αντιστοιχεί σε μορφές και ανάγκες της επιχειρηματικής δράσης και, εν γένει, παραγωγικής διαδικασίας. Εδώ, ακριβώς, τίθεται το καίριο ερώτημα: Τι είδους γνώση, άρα τι είδους παιδεία θέλουμε, κατά λογική δε συνέπεια τι είδους «ανθρωποίνδαλμα», όπως λένε οι κοινωνιολόγοι; Εναν τύπο ανθρώπου, με «αγοραίες», μόνο, γνώσεις και δεξιότητες ή μια πλήρη, πολύπλευρη και ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με τεχνική, αλλά και κλασσική παιδεία;

Δείτε επίσης

Τελευταία Άρθρα

Τα πιο Δημοφιλή