Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη

Εν τέλει, το περιβόητο σχέδιο, που «αποκάλυψε» ο Κορεάτης σύμβουλος, δε συνιστούσε κανένα «παράλληλο νόμισμα», αλλά ένα παράλληλο «σύστημα πληρωμών».

 Κατ` αρχήν, δεν επρόκειτο για καμιά «αποκάλυψη», αλλά για «αναπαλαίωση» όσων έχουν ήδη γίνει γνωστά, τόσο από τον ίδιο τον Γιάννη Βαρουφάκη, όσο και, πρόσφατα, από τον τότε σύμβουλο του, Αμερικανό οικονομολόγο Τζέιμς Γκαλμπρέϊθ, σε σχετικό συγγραφικό του πόνημα και, με περισσότερες λεπτομέρειες. Δεύτερον, σύμφωνα και με την πρόσφατη «αναπαραγωγή», αυτό το περιλάλητο σχέδιο, ήταν περιορισμένης εφαρμογής και, στην ουσία, αφορούσε τη δυνατότητα εκπλήρωσης φορολογικών υποχρεώσεων ή εξόφλησης ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο. Είναι ενδεικτικό, ότι η πρόβλεψη για πληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων με το περίφημο «κουπόνι», αφορούσε το 10% του μισθού τους, ακριβώς για να διευκολυνθεί ο ανωτέρω στόχος, που δεν ήταν άλλος, βέβαια, από την εξασφάλιση ρευστότητας για το Δημόσιο, σε περίπτωση ανάγκης.

Εκείνο, όμως, που επιμελώς αποκρύπτεται είναι πως μορφές «παράλληλου συστήματος πληρωμών» ισχύουν και σήμερα, με τις ευλογίες, εννοείται, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Τι είναι, αλήθεια, η εκτεταμένη χρήση της πιστωτικής κάρτας, για την οποία, μάλιστα, μας προτρέπουν οι διάφοροι «ευρωλάγνοι»; Οι ηλεκτρονικές μορφές πληρωμών, όπως το e-banking, τι είναι, άραγε; Η επιταγή ή η συναλλαγματική, δε χρησιμοποιούνται κατά τον ίδιο τρόπο; Αυτά, άραγε, δεν τα γνώριζαν, όσοι επανέφεραν τα διάφορα «τρομολαγνικά» σενάρια;  Δεν καταλάβαιναν, πως άλλο Λωζάννη, άλλο Κοζάνη; Προς τι, επομένως, η επαναφορά αυτού του «ξαναζεσταμένου φαγητού», με περίσσια, μάλιστα, διαστρέβλωσης ή, έστω, στρεψοδικίας; Αισθάνονται, κάποιοι, την ανάγκη να δώσουν διαπιστευτήρια στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο, καθιστώντας, με την επαναφορά του «τρομώδους παραληρήματος», του καλοκαιριού 2015; Γιατί το αυτονόητο, δηλαδή, η δυνατότητα-σύμφωνη και με το ισχύον ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο- άντλησης ρευστότητας, πέρα από τη λεγόμενη «εγχρήματη οικονομία» (χάρτινα ή μεταλλικά νομίσματα, που αντιπροσωπεύουν μια ορισμένη αξία) να καθίσταται απαγορευμένη, παρά τις συνθήκες, όταν το «ιερατείο» κρίνει ότι αυτή αποτελεί δείγμα απείθειας του «κράτους- υπηκόου»;

 Αλλά, ακόμη και αν δεχτούμε ότι το περιλάλητο σχέδιο εντασσόταν σε ευρύτερα σενάριο, δια παν ενδεχόμενο, γιατί τα όποια εναλλακτικά σχέδια ή σενάρια, θα έπρεπε να αποτελούν προνόμιο του κ. Σόιμπλε;  Άραγε, γιατί δεν επιδείχθηκε η ανάλογη ευαισθησία, όταν ο κ. Γιούνκερ επέσειε τον «τόμο», που περιείχε το εναλλακτικό σχέδιο, στην περίπτωση αποτυχίας της Συνόδου Κορυφής, της 12^ης Ιουλίου 2015;

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ