Του Γιάννη Καλλιάνου από την Κυριακάτικη Kontranews
Στην Ελλάδα για αρκετές δεκαετίες καλλιεργήθηκε εν πολλοίς η αντίληψη οτι «προοδευτικός» σημαίνει κατ΄ανάγκην αριστερός και οτι η Αριστερά εξ ορισμού εκπροσωπεί την πρόοδο, κατέχοντας το «ηθικό πλεονέκτημα» έναντι των πολιτικών της αντιπάλων.
Η ίδια η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όμως, «γκρέμισε» στην πράξη το παραπάνω αφήγημα και δημιούργησε την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της έννοιας της προόδου, της πραγματικής προόδου.
Τι είναι, όμως, πραγματικά προοδευτικό σήμερα;
Η ερώτηση αυτή δεν μπορεί να απαντηθεί τοποθετώντας απλά την έννοια της προόδου στον παραδοσιακό πολιτικό άξονα Δεξιά – Αριστερά, αλλά στο αποτύπωμα που έχει η εκάστοτε πολιτική στην ίδια την κοινωνία και στις απαντήσεις που δίνει στα προβλήματα του σήμερα και στις προκλήσεις του αύριο.
Ιδιαίτερα σήμερα που η πανδημία έχει επιφέρει τεκτονικές αλλαγές στον σύγχρονο κόσμο και με την τεχνολογία να εξελίσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, πρόοδος δεν μπορεί να σημαίνει η προσκόλληση σε ιδεοληψίες του χθες, αγνοώντας την πραγματικότητα.
Παρακολουθώντας σήμερα κάποιος την δημόσια συζήτηση, εύκολα καταλαβαίνει οτι οι πολιτικές δυνάμεις που αυτοαποκαλούνται «προοδευτικές» στην ουσία δεν είναι παρά βαθύτατα συντηρητικές ενώ είναι η κεντροδεξιά παράταξη αυτή που προχωράει με θάρρος και με ταχύτητα σε μεταρρυθμίσεις που ανταποκρίνονται στις ανάγκες του σήμερα.
Πρόοδος σημαίνει άλμα προς τα εμπρός και αυτό ακριβώς επιχειρεί η σημερινή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, κάνοντας μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα μεταρρυθμίσεις που δεν είχαν γίνει για δεκαετίες.
Η ψηφιοποίηση του κράτους και η μετάβαση σε μια «πράσινη»και πιο βιώσιμη οικονομία, αποτελούν βασικούς πυλώνες της πολιτικής που ασκεί η σημερινή Κυβέρνηση και γέφυρα σε μια καλύτερη εκδοχή της χώρας μας.
Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ, μην μπορώντας να παρακολουθήσει τις εξελίξεις αυτές, επιλέγει να τραβήξει το χαρτί του διχασμού και της μιζέριας, από την οποία και τροφοδοτείται, διότι στην ουσία εκπροσωπεί την συντήρηση και όχι την πρόοδο.
Αυτό αποτυπώνεται και στην επιχειρηματολογία των στελεχών της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για το εργασιακό νομοσχέδιο (για το οποίο αντιδρούν χωρίς να το έχουν δει). Με το βλέμμα στραμμένο στο χθες, αγνοώντας την σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα και τα νέα τεχνολογικά δεδομένα, ζητούν να συντηρηθεί ένα απαρχαιωμένο πλαίσιο 40 ετών το οποίο πλέον δεν εξυπηρετεί κανέναν εργαζόμενο, παρά μόνο τις ιδεοληψίες τους.
Το ίδιο διαπιστώνει κανείς και σε θέματα που αφορούν στο περιβάλλον. Ενώ η κυβέρνηση προχωρά με σχέδιο στην μετάβαση σε μια πράσινη, πιο φιλική για το περιβάλλον οικονομία, ο ΣΥΡΙΖΑ… της οικολογίας και της προόδου, όχι μόνο δεν παρουσιάζει καμία πρόταση αλλά εμμένει στον λιγνίτη και στην… αφισοκόλληση.
Στον αντίποδα, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, παίρνει συγκεκριμένα μέτρα προκειμένου να επιτευχθεί ο εθνικός στόχος, που είναι έως το 2030 το 35% των ενεργειακών αναγκών να καλύπτονται από τις Ανανεώσιμες Πηγές ενώ μέσα από το «Ελλάδα 2.0» στοχεύει στην ταχύτερη πράσινη μετάβαση.
Πραγματικά προοδευτικό λοιπόν είναι ό,τι ωθεί τις κοινωνίες προς τα εμπρός και όχι ό,τι τις κρατά αγκιστρωμένες στο χθες, εμμένοντας σε παρωχημένες μορφές σκέψης.
* Βουλευτής Νοτίου Τομέα Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας
