Τελευταίο κρούσμα αποτελεί ο εξαναγκασμός των Αρχιτεκτονικών Σχολών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ) και του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) από το υπουργείο Παιδείας να εγγράψουν για το 2015-2016 τους φοιτητές, κατά τη μετεγγραφή των οποίων είχαν προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, κατά παράβαση απόφασης του ανωτάτου αυτού δικαστηρίου, το οποίο είχε ακυρώσει τις μετεγγραφές αυτές.
Η απόφαση αυτή του ΣτΕ εκδόθηκε όταν στην κυβέρνηση είχε ανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο τότε υπουργός Παιδείας, ύστερα από τις διαμαρτυρίες των γονέων των φοιτητών, θυσίασε στο βωμό των κομματικών και ρουσφετολογικών σκοπιμοτήτων έναν ακόμη θεσμό.
Η αγνόηση αυτή της συγκεκριμένης απόφασης του ΣτΕ είναι συνέχεια πάμπολλων άλλων, οι οποίες, ενώ έχουν χαρακτηρισθεί ως αντισυνταγματικές από τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας μας, οι εκάστοτε κυβερνώντες, που είναι τάχα οι θεσμοφύλακες ή θεματοφύλακες και συνετοί τάχα διαχειριστές των εθνικών κεφαλαίων, εξακολουθούν πεισμόνως επί δεκαετίες τώρα να τις αγνοούν ή να τις ποδοπατούν.
Χαρακτηριστικές είναι οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έχουν χαρακτηρισθεί ως αντισυνταγματικές διατάξεις μνημονιακών νόμων ή αποφάσεων κυβερνήσεων, οι οποίες ρίπτονται στον κάλαθον των αχρήστων! Επίσης, ίδιες και επαναλαμβανόμενες ή αυξανόμενες κάθε χρόνο είναι οι διαπιστώσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου, το οποίο αποκαλύπτει τέρατα και σημεία κατά την εκτέλεση των εκάστοτε κρατικών προϋπολογισμών, αναλώμασι των εθνικών κεφαλαίων και κοινοτικών πόρων.
Θυμήθηκα, ύστερα από όλα αυτά και πολλά άλλα, το, επί ματαίω, εκκωφαντικό επί αιώνες, ερώτημα του Σωκράτη προς τον Κρίτωνα: «Ή νομίζεις πώς είναι δυνατόν να σταθεί όρθια μια Πολιτεία και να μην ανατραπεί, όπου οι αποφάσεις των δικαστηρίων δεν έχουν κανένα κύρος, αλλά ματαιώνονται και ποδοπατούνται από τους πολίτες;» (Πλάτωνος, «Κρίτων», 11).
Και ως μόνη απάντηση στο ερώτημα αυτό θυμήθηκα τη ρηξικέλευθη τη γνωστή «επική» ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου στην προεκλογική ομιλία στην Κοζάνη το 1989: «Δεν υπάρχουν θεσμοί, παρά μόνον ο λαός»!
