Θεός ο Γεωργίου

Είχαμε, αρχικά, σκοπό να εστιάσουμε το σημερινό μας κείμενο, περισσότερο στη νομική διάσταση του ζητήματος, που αφορά τον πρώην πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ, μετά την κίνηση, της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου.

Όμως, αυτά που ακούσαμε, από το, πολύμορφο είναι αλήθεια, λόμπι υπέρ του κ. Γεωργίου, είναι κάτι παραπάνω από εξωφρενικά. Ακούσαμε, επί παραδείγματι, από το συνήγορο του, ότι η τυχόν καταδίκη του κ. Γεωργίου, θα σημάνει απαίτηση επιστροφής των χρημάτων, που μας δανείστηκαν. Αρκεί μια απλή ματιά στα σχετικά, κείμενα, για να αντιληφθεί κανείς το ανυπόστατο του ισχυρισμού.

Αλλά εδώ, καλούνται, ιδιαίτερα όσοι προασπίζουν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, να μας απαντήσουν σε ένα απλό ερώτημα: Οι δικαστικές αποφάσεις, που θα λαμβάνονται; Εδώ, από τους ανεξάρτητους δικαστικούς λειτουργούς ή στις Βρυξέλλες , από θεσμικά ή και άτυπα όργανα; Υπενθυμίζουμε ότι, οι απροκάλυπτες αυτές παρεμβάσεις, γίνονται ενώ εξακολουθούν να είναι εκκρεμείς οι δικαστικές εκκρεμότητες του κου. Γεωργίου και αναφερόμαστε -πέραν του γνωστού θέματος- στην εν εξελίξει δίκη, για «παράβαση καθήκοντος». Εν όψει, λοιπόν, της εκκρεμούσας δικαστικής διαδικασίας, αλλά και της απόφασης του Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου, επί της εισαγγελικής αναιρέσεως, αναρωτιόμαστε: Τι θα κρίνουν οι δικαστές, αν από τις Βρυξέλλες, «εκδίδεται ετυμηγορία» ότι ουδεμία αμφισβήτηση ως προς τη μεθοδολογία της ΕΛΣΤΑΤ χωρεί, όταν αυτά ακριβώς, αποτελούν το αντικείμενο της δίκης; Ισχύει, άραγε, αυτό που μεταδίδεται, ότι οι ευρωγραφειοκράτες θεωρούν πως δεν επιτρέπεται καν, όχι μόνο να αμφισβητούνται, τα μεθοδολογικά και λογιστικά πρότυπα, αποτύπωσης των δημοσιονομικών στοιχείων, αλλά ούτε καν να εκφέρεται δικανική κρίση επ’ αυτών; Επειδή δε, οι εν λόγω αρχές αφορούν όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, αναρωτιόμαστε: Ισχύει η «απαγόρευση» για όλα τα κράτη-μέλη και τα αντίστοιχα δικαστικά τους συστήματα;

Αλλά γιατί, τόσος πανικός: Κάποιοι, στην ταραχή τους, ψελλίζουν την αλήθεια. Γιατί, αν αποδειχθεί ή αποκαλυφθεί η αλήθεια, για το πως προέκυψε το έλλειμμα του 2009, όλο το μνημονιακό αφήγημα, θα αιωρείται στο κενό. Θα φανεί πεντακάθαρα και στον πιο δύσπιστο, πως η «επιλογή του Καστελόριζου», αν μη τι άλλο, δεν ήταν μονόδρομος, όπως αναγνώρισε ως και ο κ. Σημίτης. Γι’ αυτό και η αθώωση του κ. Γεωργίου καθίσταται συνώνυμη του κρατικού συμφέροντος, όπως ειπώθηκε, θυμίζοντας μας τον αχρείο εκείνο Γάλλο στρατηγό, στην «υπόθεση Ντρέϊφους». Θεός, τελικά ο Γεωργίου. Όχι ο συνάδελφος…

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ