Το ερωτημα που έθεσε ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, για το αν θέλουμε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, προφανώς και είναι ρητορικό, αντανακλώντας τη δύσκολη συγκυρία, στην οποία έχει βρεθεί η κυβέρνηση.
Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, ειδικά αυτά τα χρόνια της κρίσης, που έχει τεθεί το ίδιο ερώτημα, με διλημματικό ή και εκβιαστικό τρόπο. Μήπως, όμως, κάποια στιγμή, το ερώτημα , κάποια στιγμή, μπορεί να πάψει να είναι, μόνο, ρητορικό και αποκτήσει πραγματικό περιεχόμενο; Μήπως εκεί δεν οδηγεί η τακτική των εταίρων και δανειστών μας, άσχετα από το αν οι τελευταίοι κρύβονται πίσω από το «κακό» ΔΝΤ; Στην ουσία, με τη στάση τους, όπως προκύπτει από τις έντεχνες διαρροές , οι εταίροι θέτουν στην κυβέρνηση, αλλά και σε όλη την ελληνική κοινωνία, ένα τρομακτικό δίλημμα: Η, θα εξοντώσετε ότι έχει απομείνει, από την παραγωγική ικμάδα της χώρας (αγρότες, ελεύθερους επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενους) ή θα εξαϋλώσετε και τα τελευταία ψήγματα συνταξιοδοτικής παροχής, καθιστώντας την έννοια του συνταξιούχου, ένα μουσειακό είδος. Εκτός εάν, μας λένε με νόημα, βρείτε τρόπο, να καλύψετε το δημοσιονομικό κενό, που θα προκύψει (με βάση τη συμφωνία του περασμένου Αυγούστου), με την επιβολή νέων μέτρων, σε άλλους τομείς, πράγμα που μας οδηγεί, εν τέλει, στο ίδιο αποτέλεσμα: Δηλαδή, στο ίδιο αδιέξοδο, αφού, πλέον, δεν υπάρχει «λίπος» ή και αν κάτι έχει απομείνει (π.χ. κάποιες, ακόμη, υψηλές συντάξεις) σε καμιά περίπτωση δεν αρκεί, για να επιτευχθούν οι, εκ νέου, εξωπραγματικοί δημοσιονομικοί στόχοι.
Σκεφθείτε δε, πόσο δραματικό θα καταστεί το αδιέξοδο, αν, όντως, σύμφωνα με τις κυριακάτικες διαρροές, το ΔΝΤ, στο ρόλο, πάντα, του «κακού», επαναφέρει και ζητήματα που είχαν (έτσι ελπίζαμε) εκτός του τρέχοντος προγράμματος, όπως η περαιτέρω αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων (ομαδικές απολύσεις, κ.λ.π.). Είμαστε πολύ περίεργοι να δούμε πως μπορεί να λυθεί ένας τέτοιος «κόμπος», στο πλαίσιο μιας αυστηρής προσήλωσης, στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Αναρωτιόμαστε, δηλαδή, μήπως αν, μπροστά στα συσσωρευμένα αδιέξοδα, δεν καταστεί αναπόφευκτη η αναζήτηση μιας εναλλακτικής λύσης, προφανώς με εντελώς διαφορετικούς όρους, από εκείνους του περασμένου καλοκαιριού. Μήπως, εν τέλει, αντί για την επανάληψη των ίδιων ρητορικών ερωτημάτων, που καταλήγουν στο να διαλέξουμε τον πιο ανώδυνο τρόπο αυτοκτονίας, θα ήταν προτιμότερο, να αναζητήσουμε έναν, ρεαλιστικό ασφαλώς, τρόπο υπέρβασης. Διαφορετικά, μπορεί να συμβεί ότι και με τις εικονικές παραιτήσεις. Ενίοτε, λαμβάνονται σοβαρά υπόψη και γίνονται αποδεκτές…
