Τέσσερα συν ένα μέτωπα θα παραμείνουν για καιρό ανοιχτά με την υπόθεση αυτή των υποκλοπών της συζήτησης στελεχών του ΔΝΤ για την Ελλάδα και την διαρροή τους μέσω WikiLeaks και (φυσικά, αυτό είναι που μετράει!) την χρησιμοποίησή τους στην διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους “εταίρους” της, τώρα. Στην συζήτηση αυτή – κυρίως δε στο διεθνές σκέλος της – υπάρχει αρκετή υποκρισία, όπως θα ανέμενε κανείς στις διεθνείς σχέσεις: αυτό, όμως, δεν αλλάζει την ουσία του πώς λειτούργησε/πώς θα λειτουργήσει αυτή η υπόθεση.
Υπάρχει πρώτα-πρώτα η ίδια η πράξη (και… η πρωτοβουλία) της υποκλοπής. Εδώ, μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια! Οι πάντες παρακολουθούν τους πάντες – όταν το μπορούν, αλλά με την τεχνολογική εξέλιξη όλο και περισσότερο/ευκολότερα το μπορούν, πλην κι αν ο παρακολουθούμενος οργανώνει (τεχνολογικά, πάλι) αντίμετρα – και, απο την στιγμή που οι ΗΠΑ κατέγραφαν τις συζητήσεις στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή στην Γερμανική Καγκελαρία κι όμως “δεν τρέχει τίποτε”, τελικά, είναι τουλάχιστον ελαφρότητα να αναζητούμε ποιος και πώς υπέκλεψε την συζήτηση Τόμσεν-Βελκουλέσκου στο Χίλτον Αθηνών.
Ύστερα, το γεγονός ότι οι πάντες παρακολουθούν παγίως τους πάντες, οδηγεί στην αντίληψη ότι, αν αυτή η παρακολούθηση δεν έγινε από “Μεγάλους”, τότε εκείνοι έχουν την γνώση του ποιος και πώς την έκανε. Το “ίχνος” μιας παρακολούθησης υπάρχει – και είναι διαθέσιμο σε όποιον διαθέτει τα τεχνολογικά μέσα, στην ζούγκλα του SigInt/signal intelligence/ηλεκτρονική κατασκοπία. Προσέξτε εδώ κάτι πρόσθετο: όποιος παρακολουθεί τους παρακολουθούντες, γνωρίζει ΑΚΡΙΒΩΣ το συνολικό κείμενο, γιατί εκείνο που διέρρευσε είναι τμήμα ενός συνόλου…
Πάμε παρακάτω, τώρα: η επιλογή να γίνει η διαρροή/leak μέσω των Wikileaks δηλαδή του διαταρακτικού (για το διεθνές σύστημα) φορέα του Julian Assange – του ίδιου που βρισκόταν αλληλέγγυος π.χ. στην παρουσίαση του DIEM2015, του κινήματος του Γιάνη Βαρουφάκη στο Βερολίνο, μέσω Skype από την Πρεσβεία του Εκουαδόρ στο Λονδίνο όπου βρίσκεται αυτοέγκλειστος για να μην συλληφθεί – αποτελεί αφ’ εαυτής μια κίνηση εναντίωσης προς την συστημικότητα. (Προσοχή! Αυτό δεν αποκλείει με τίποτε να έγινε ΚΑΙ η διαρροή των υποκλοπών απο κεντρικότερους συντελεστές, οι οποίοι απλώς να επεδίωξαν να “δείξουν” ευθύνη αλλού – σε αντισυστημικούς, π.χ. σαν εμάς). Εδώ “έρχεται και δένει”, βέβαια, η μνήμη του Βαρουφάκη ο οποίος όχι μόνο μαγνητοφωνούσε το Eurogroup αλλά και περίπου αυτοχειροκροτούνταν γι αυτό….
Το επόμενο επίπεδο, είναι η χρήση που κάναμε – που έκανε η Ελληνική Κυβέρνηση – αυτού του υλικού. Χρήση, ας το πούμε, ενθουσιώδης. Πρόδηλα “αλεσμένη” μέσα στην τακτική της διαπραγμάτευσης της τραβηγμένης στα άκρα – ήδη – αξιολόγησης/review. Χρήση που, με την βοήθεια της Αντιπολίτευσης και τις σχεδόν καταγγελίες της περί ευθύνης της Κυβέρνησης Τσίπρα για την υποκλοπή – ή δεν καταλάβαμε κάτι καλά στις στάσεις της; – έγινε κεντρικό ζήτημα στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση. Και πού, αν δεν κλείσει τελικά η αξιολόγηση και πάμε σε πολύ πιο ταραγμένα νερά, απειλεί να επικαθορίσει σκοτεινά τους μήνες που έρχονται.
Άλλωστε, στον διεθνή Τύπο απο την πρώτη στιγμή – στην WSJ – και μετά στην Γερμανική δημοσιογραφική σκηνή, το δάχτυλο καρφώθηκε στην Ελληνική πλευρά και μάλιστα στην έρμη την ΚΥΠ και τον Γιάννη Ρουμπάτη.
Και πάμε, τώρα, στο τελευταίο μέτωπο. Που είναι και το πιο σημαντικό. Ναι μεν όλοι το κατέγραψαν, όμως δεν το έκαναν αυτό με ειλικρίνεια: εκείνο που οι υποκλαπείσες και διαρρεύσασες συνομιλίες ανέδειξαν ήταν η – απόλυτα γνωστή! – κατάσταση ασυμβατότητας και αδιεξόδου στο τρίγωνο: απόψεις ΔΝΤ/στάση ΕΕ-Γερμανίας/κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας. Σημειώστε την βαριά λεπτομέρεια: οι δυο πρώτοι – Ταμείο και Ευρωπαίοι “εταίροι” – έχουν απόψεις, διαμορφώνουν στάσεις. εμείς, το ζούμε στο πετσί μας το αδιέξοδό μας.
