Σε μια τέτοια σύναξη μηχανικών, σίγουρα είναι γνωστή η αρχή ότι, όταν περάσει σεισμός και συνεχίζονται μετασεισμοί, δεν ρίχνεις μπετά! Επίσης γνωστή είναι, θάπρεπε να είναι ότι όταν ετοιμάζεις το οπλισμένο σκυρόδεμα ούτε με τα σίδερα παίζεις, ούτε με το μείγμα του τσιμεντοκονιάσματος με τα σκύρα.
Γιατί ξεκινούμε μ’ αυτήν την παραβολή; Επειδή ό,τι και αν προκύψει απο την κάλπη της 20ης Σεπτεμβρίου – το σημείωμα αυτό γράφεται συνειδητά πριν τα αποτελέσματα -, κυρίως όμως όποιο κι αν είναι το κυβερνητικό μείγμα που κληθεί να λειτουργήσει την “επόμενη μέρα”, δεν αρκεί να συνειδητοποιηθεί ότι η 21η Σεπτεμβρίου θα λειτουργήσει υπό τον αστερισμό του Μνημονίου-3. Χρειάζεται να παραμεριστεί η εντύπωση ότι, μετά την κάλπη και τον σχηματισμό Κυβέρνησης και όλα τα συναφή εορταστικά, θα ανοίξει τώρα μια ακόμη φάση διαπραγμάτευσης. Ισχύει το αντίθετο. Το ακριβώς αντίθετο: η “επόμενη μέρα” είναι μέρα εφαρμογής, εφαρμογής σε πολλά ταυτοχρόνως μέτωπα, εφαρμογής δεκάδων προαπαιτούμενων/συμφωνημένων μέσα σε διάστημα 6 έως 8 εβδομάδων, εφαρμογής με σχεδόν άμεση τριβή/τέστ αντοχής με διαδικασία αξιολόγησης από τους εταίρους, απο την οποία αξιολόγηση θα κριθεί η ομαλή πορεία όλης της Συμφωνίας-Μνημονίου-3 στην συνέχεια, εφαρμογής από την οποία θα προκύψει η ελευθέρωση πόρων προκειμένου να αιματοδοτηθεί κάτι σαν αντιστάθμιση/επανεκκίνηση μιας οικονομίας που βρίσκεται λαβωμένη απο τους βαρουφακισμούς και τα capital controls, και που τώρα – άμεσα! – έχει να σηκώσει το βάρος των φορολογικών επιβαρύνσεων και των συνταξιοδοτικών μειώσεων.
Αυτή η εφαρμογή, αυτή η ανταπόκριση στις δεσμεύσεις της Συμφωνίας/του Μνημονίου-3, είναι που θα ξεκλειδώσει την δυνατότητα μιας “εν κινήσει προσαρμογής” των συμφωνημένων. Το να λέμε αναμεταξύ μας οτι αρκετές ρυθμίσεις που έχουν συμφωνηθεί “δεν περπατάνε” (αγροτικά, διαρρύθμιση του ΦΠΑ, ρήτρα μηδενικού ελλείμματος), ενώ άλλες πρέπει να ολοκληρωθούν με εξειδίκευση που έχει πολιτικό κόστος (κυρίως Ασφαλιστικό, Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας, εργασιακές ρυθμίσεις) δεν θα χρησιμεύσει αν δεν βρεθούν άνθρωποι. Άνθρωποι πρόθυμοι να σηκώσουν το δυσάρεστο της εφαρμογής, να δώσουν δε άμεσα αποτέλεσμα – ώστε να “νομιμοποιήσουν” πάλι την συνέχιση της διαπραγμάτευσης. Στην πράξη, όχι στα λόγια.
