Ήταν εύστοχη η παρατήρηση του συναδέλφου Αντώνη Κοκορίκου (στην εκπομπή του Αιμίλιου Λιάτσου) ότι οι αγιογραφικές αναφορές για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, προερχόμενες μάλιστα από ανειρήνευτους, εν ζωή, αντιπάλους του, θα μπορούσαν να θεωρηθούν εξίσου προσβλητικές με τις, ευτυχώς ελάχιστες, υβριστικές αντιδράσεις, κυρίως μέσω αναρτήσεων στο Διαδίκτυο.
Υπονοούσε, προφανώς, ο εκλεκτός συνάδελφος, ότι αυτές οι αγιογραφικές αναφορές, ήταν εμφανώς υποκριτικές, αφού δεν απέρρεαν από ειλικρινή σεβασμό και ανεπιτήδευτη επιδοκιμασία για το αποτύπωμα του εκλιπόντος στο δημόσιο βίο της χώρας. Ενδεχομένως, σε αυτές τις περιπτώσεις, η σιωπή συνιστά τον καλύτερο φόρο τιμής, για τον πρώην πρωθυπουργό, καθώς η πολυκύμαντη και, σε πολλές περιπτώσεις, θυελλώδης διαδρομή του, δεν είναι δυνατό να αποτιμηθεί, με την απαιτούμενη ιστορική ακρίβεια, ούτε καν με στοιχειώδη αντικειμενικότητα, στο πλαίσιο κάποιων εν θερμώ αφιερωμάτων, με εμφανή και εύλογη τη συναισθηματική φόρτιση. Θα αποφεύγονταν, έτσι, υπερβολές που αγγίζουν το πεδίο της γραφικότητας, όπως η προσπάθεια εμφάνισης κάποιων αναφορών, εν τη ρύμη του αντιπολιτευτικού λόγου, ως «προφητικών» για τα όσα συμβαίνουν ή, ακόμη, να παρουσιαστεί η πολιτική που άσκησε, στη βραχύβια πρωθυπουργική του θητεία, ως ένα είδος πρόδρομου «Μνημονίου»! Αμφιβάλουμε αν, ειδικά το τελευταίο, θα χαροποιούσε τον πρώην πρωθυπουργό, ύστερα, μάλιστα, από την αυτοκριτική παραδοχή της αποτυχίας του σχετικού προγράμματος, από τους ίδιους τους εμπνευστές του. Είναι προφανές, ως εκ τούτου, πως η μικρή χρονική απόσταση από το θλιβερό συμβάν, καθιστά επισφαλή και πρόωρη την όποια αποτίμηση. Πιο χρήσιμη είναι, ασφαλώς, η ανατύπωση και επανέκδοση γνωστών έργων, βιογραφικού και αυτοβιογραφικού χαρακτήρα, χωρίς, όμως, να παραγνωρίζουμε τα όρια που θέτει η μονομερής και, ενίοτε, αγιογραφική παρουσίαση κρίσιμων ιστορικών γεγονότων, όπως το βασιλικό πραξικόπημα και η Αποστασία του 1965. Αυτά τα όρια είδαμε και στην έκδοση της 14τομης αυτοβιογραφίας του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, αν και η τελευταία, τουλάχιστον, αποτελούσε μια πιο πλήρη και συστηματική μελέτη, που κάλυπτε ολόκληρο το χρονικό διάνυσμα, της δημόσιας διαδρομής του (αυτό) βιογραφούμενου, από τον Μεσοπόλεμο, μέχρι και το 1995, όταν ο ιστορικός ηγέτης της Κεντροδεξιάς αποσύρθηκε οριστικά από το πολιτικό προσκήνιο.
Εν προκειμένω, υπάρχει ένα κρίσιμο κενό, αφού και η, υπό επανέκδοση, δίτομη Αυτοβιογραφία σταματά στην πτώση της δικτατορίας και αφήνει, ίσως προς μελλοντική διερεύνηση, τα κρίσιμα γεγονότα της αποκαλούμενης Μεταπολίτευσης, με αιχμή την περίοδο 1989-93…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
