Στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, ξανά

Η ροπή της συστημικής Κεντροδεξιάς σε ολοένα και… δεξιότερες κατευθύνσεις δεν είναι ένα αμιγώς ελληνικό φαινόμενο.

Βεβαίως, στο εσωτερικό η γραμμή της ΝΔ καθορίστηκε απολύτως από την περίοδο αρχηγίας του Αντώνη Σαμαρά με τις γνωστές ακραίες θέσεις, ενώ και τώρα χαρακτηρίζεται από την «πληθωρική» παρουσία των, εκ του ΛΑΟΣ μετεγγραφέντων» κορυφαίων στελεχών.

Ωστόσο, η ροπή της ΝΔ προς τα δεξιά δεν είναι ένα ελληνικό παράδοξο και, σίγουρα, δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο Όρμπαν ξεκίνησε ως συστημικός κεντροδεξιός πολιτικός στην Ουγγαρία για να γίνει σήμερα ο ηγέτης που «διαγράφει» από τις τάξεις της η μισή ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά. Ενώ και στο ακραίο AfD, πολλά στελέχη πρώτης γραμμής υπήρξαν «συστημικότατα» στελέχη των γερμανών Χριστιανοδημοκρατών ή των Χριστιανοκοινωνιστών.

Σε κάθε περίπτωση, για την ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά τα πράγματα είναι δύσκολα: όσο η ίδια, με τις πολιτικές λιτότητες αλλά και με τις κορόνες σχετικά με το προσφυγικό, συνέβαλε στην δεξιά στροφή των ευρωπαϊκών κοινωνιών, άλλο τόσο τώρα έχει να αντιμετωπίσει τα επίχειρα των επιλογών της: δηλαδή, μία νέα γενιά «ακροδεξιάς» που γεννιέται από τα σπλάχνα της και τη φέρνει αντιμέτωπη με ένα κύριο δίλημμα: είτε να συνηθίσει το πρόσωπο του τέρατος και να αρχίσει να τού μοιάζει, που έλεγε ο αείμνηστος Χατζηδάκις, είτε να διαχωρίσει την ήρα από το στάρι.

Ο κεντροδεξιός πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, έχει επιλέξει καθαρές λύσεις. Είτε από πολιτική συγκρότηση είτε επειδή τώρα που απέρχεται είναι «απελευθερωμένος», ο Γιούνκερ μόλις την περασμένη εβδομάδα αποδοκίμασε τον Βίκτορ Όρμπαν, ξεκαθαρίζοντας αφενός πως δεν θέλει στήριξη από τον ακραίο ούγγρο πρωθυπουργό, αφετέρου ότι δεν μπορεί ο ίδιος και το κόμμα του να ανήκουν στην ευρω-Δεξιά.

Στον αντίποδα, ο υποψήφιος για να τον διαδεχθεί, Μάνφρεντ Βέμπερ, όχι μόνο ήταν εναντίον των πειθαρχικών κυρώσεων εναντίον του Βίκτορ Όρμπαν, αλλά φαίνεται να τον θεωρεί συστατικό στοιχεία της «νέας Δεξιάς» που ορθώνεται στην Ευρώπη.

Για τον… παλιό Κυριάκο Μητσοτάκη, τον ευρωπαϊστή και φιλελεύθερο, δε θα υπάρχε δίλημμα: θα ήταν σαφώς ταγμένος με την γραμμή Γιούνκερ και θα υπηρετούσε την ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά με τον τρόπο που το κάνει η Άνγκελα Μέρκελ –κρατώντας, δηλαδή, αποστάσεις από τους ακραίους και τους λαϊκιστές.

Ωστόσο, ο νυν Κυριάκος Μητσοτάκης, που έχει φροντίσει να εξαλείψει ό,τι θα μπορούσε να θυμίζει τον παλιό εαυτό του, βρίσκεται και πάλι στη λάθος πλευρά της Ιστορίας: είναι άφωνος για τον Όρμπαν –παρότι οι «γαλάζιοι» ευρωβουλευτές είχαν ψηφίσει τις κυρώσεις εναντίον του, όπως και η συντριπτική πλειονότητα της ευρω-Δεξιάς- και ταυτοχρόνως ανακάλυψε την κρυφή γοητεία του Μάνφρεντ Βέμπερ: την ώρα που ο Βαυαρός που έγινε γνωστός στην Ελλάδα από τις ακραίες ανθελληνικές θέσεις που εξέφραζε κατά καιρούς, δεν φαίνεται να μπορεί να συσπειρώσει το σύνολο της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ανακαλύψει έναν νέο πιστό φίλο του στις Βρυξέλλες. Και με τον τρόπο αυτό, έστω μέσω Βέμπερ, ο πρόεδρος της ΝΔ βρίσκεται για μία ακόμη φορά, στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, επιλέγοντας την ακραία δεξιά όχθη της.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ