Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τον Ιανουάριο του 2015 κληρονόμησε ένα δημόσιο χρέος, που ναι μεν με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών εκτιμάτο σε 325 δις ευρώ (€), ωστόσο το πραγματικό του μέγεθος προσέγγιζε τα 600 δις €. Αυτό το πελώριο κρατικό χρέος ήταν αποτέλεσμα της αποτυχημένης δημοσιονομικής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που διαχειρίστηκαν την κυβερνητική εξουσία κατά την περίοδο 1974-2014. Υπερτιμολογήσεις κρατικών προμηθειών, τεράστιες δαπάνες για μισθούς και επιδόματα των κομματικών παιδιών που σωρηδόν διορίζονταν στα υπουργεία και τις ΔΕΚΟ, τα κομματικά-συνδικαλιστικά κυκλώματα διαφθοράς που γλένταγαν με τα λεφτά του έλληνα φορολογούμενου και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα μεταξύ πολιτικών προσώπων και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, συνθέτουν τους βασικότερους παράγοντες οι οποίοι προκάλεσαν την εκτόξευση του χρέους του ευρύτερου δημόσιου τομέα από 4 δις το 1974 σε 560 δις € τον Δεκέμβριο του 2014.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει να θεραπεύσει ένα ανίατο δημοσιονομικό πρόβλημα, το οποίο σχετίζεται με την αχαλίνωτη ανοδική πορεία του δημοσίου χρέους σε συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης της εθνικής μας οικονομίας.
Η επίλυση του οξύτατου δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας προϋποθέτει σοβαρότητα, υπευθυνότητα και συνέπεια στην άσκηση της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής. Πρόσφατα (5.4.2016) ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης, σε ομιλία του στο Ελληνογερμανικό Επιχειρηματικό Φόρουμ στο Βερολίνο, γράφηκε πως δήλωσε ότι «το δεύτερο εξάμηνο του 2016 η ελληνική οικονομία θα εισέλθει σε φάση ανάπτυξης και το δημόσιο χρέος αναμένεται μέχρι το 2022 να είναι βιώσιμο». Ο κ. Σταθάκης ως βασικό στέλεχος του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου, λογικό είναι όταν ομιλεί σε διεθνή ακροατήρια, να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εθνικής οικονομίας και να καλλιεργεί θετικές προσδοκίες ως προς τη βιωσιμότητα του κρατικού χρέους. Ωστόσο, οι θετικές προσδοκίες για τις βραχυμεσοπρόθεσμες προοπτικές της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να θεμελιώνονται και να αποδεικνύονται με αδιάσειστα ποσοτικά δεδομένα και όχι με κούφια λόγια. Ο κ. Σταθάκης και το οποιοδήποτε μέλος του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου, όταν εμφανίζονται σε διεθνή φόρουμ οφείλουν να διανέμουν κείμενα με εμπεριστατωμένη και άρτια διαμορφωμένη ανάλυση, που να πείθουν για τη σοβαρότητα και την αξιοπιστία των κυβερνητικών λόγων.
Στο Ελληνογερμανικό Επιχειρηματικό Φόρουμ μίλησε και ο υφυπουργός Εξωτερικών Δημήτριος Μάρδας. Ο κ. Μάρδας είπε το εξής ανεκδιήγητο: «Η Ελλάδα χρειάζεται ένα επενδυτικό σοκ, άνω των 100 δις € έως το 2022». Ο συγκεκριμένος κυβερνητικός είναι καθηγητής πανεπιστημίου και δεν δικαιολογείται να έχει αυθαίρετο και τεχνοκρατικά ατεκμηρίωτο λόγο. Αν την περίοδο 2015-2022 επενδύονταν στην ελληνική οικονομία κεφάλαια της τάξης των 100 δις €, δηλαδή 14,5 δις ευρώ κατά μέσο όρο κάθε χρόνο, ο μέσος ετήσιος αναπτυξιακός ρυθμός της Ελλάδας θα ξεπερνούσε το 10%. Για να κατανοήσει ο κάθε κύριος Μάρδας τα τούβλα που εκστομίζει, του υπενθυμίζουμε ότι την περίοδο 2000-2007 που ο μέσος ετήσιος αναπτυξιακός ρυθμός της Ελλάδας ήταν 4%, οι ΑΕΠΚ (Ακαθάριστες Επενδύσεις Παγίου Κεφαλαίου) από 36,5 αυξήθηκαν σε 63,1 δις €, που σημαίνει επιπρόσθετες επενδύσεις 26,6 δις € (63,1-36,5=26,6). Λόγω της ύφεσης της ελληνικής οικονομίας οι ΑΕΠΚ το 2015 έπεσαν στα 17,3 δις €. Έστω ότι την περίοδο 2015-2022 οι ΑΕΠΚ αυξάνονταν κατά 100 δις, δηλαδή από 17,3 σε 117,3 δις €. Αν υποτεθεί ότι το 2022 ο λόγος ΑΕΠΚ/ΑΕΠ ήταν 27%, τότε την περίοδο 2015-2022 το ΑΕΠ σε τρέχουσες τιμές από 176 θα αυξανόταν σε 370 δις €. Αυτό σημαίνει ότι την περίοδο 2015-2022, με μέσα επίπεδα πληθωρισμού γύρω στο 1,5%, ο μέσος ετήσιος αναπτυξιακός ρυθμός της Ελλάδας θα ήταν τουλάχιστον 10%. Μιλάμε για αναπτυξιακούς ρυθμούς τούρμπο, που ούτε η Κίνα δεν μπορεί πλέον να επιτύχει. Η συνταγή είναι γνωστή. Αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Πώς θα επιτευχθεί όμως η προαγωγή της ανταγωνιστικότητας της εθνικής μας οικονομίας, όταν δεν υπάρχει σοβαρότητα, συνέπεια και αξιοπιστία από τους ασκούντες την μακροοικονομική πολιτική;
