Ο ΠΡΩΗΝ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ της Ομοσπονδιακής (Κεντρικής) Τράπεζας των ΗΠΑ Άλαν Γκρίνσπαν είχε πει πριν από είκοσι περίπου χρόνια ότι «μία φούσκα την καταλαβαίνεις όταν σκάσει». Και η «φούσκα» αυτή, την οποία συνεχώς και επικινδύνως «φούσκωναν» όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις κυρίως μετά το 1980 «έσκασε» εκκωφαντικά το 2008, παρά τις επίμονες προειδοποιήσεις μας με άρθρα, σχόλια, έρευνες και αναλύσεις και, κυρίως, με το βιβλίο μου υπό τον τίτλο «Η μεγάλη φούσκα της οικονομίας, 1981-2001», το οποίο κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Παπαζήση το 2002 με πρόλογο του πρώην διευθυντή του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» κ. Γιάννη Μαρίνου.
Τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της μεγάλης «φούσκας» ήταν από τη μια μεριά οι «τυμπανιαίοι» κρατικοί προϋπολογισμοί, των οποίων τα συνεχή και υψηλά δημόσια ελλείμματα, που προκαλούνταν από εγκληματικές παροχές από άδεια δημόσια ταμεία και από το περιβόητο πολιτικό ή κομματικό κόστος, καλύπτονταν με προσφυγή στους «διεθνείς κερδοσκόπους», όπως τους αποκάλεσε το 2010 ως πρωθυπουργός ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, για σύναψη δανείων, τα οποία διόγκωναν συνεχώς το δημόσιο χρέος. Από την άλλη μεριά, με τις αλόγιστες παροχές, ύστερα από πίεση των συνδικάτων, με χορήγηση συντάξεων που δεν δικαιολογούνταν από τις εισφορές και τα συντάξιμα χρόνια και με την αθάνατη παραοικονομία, διογκώνονταν οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί στο σκέλος των εσόδων και, ταυτόχρονα, αυξάνονταν οι δαπάνες σε τόκους για τη λήψη επιχειρηματικών, στεγαστικών και επενδυτικών δανείων από τις τράπεζες. Με λίγα λόγια, με βάση αυτούς τους φουσκωμένους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, οι Έλληνες νοικοκυραίοι προώθησαν διάφορες επενδυτικές ή άλλες οικογενειακές πρωτοβουλίες, των οποίων το κόστος καλυπτόταν άνετα από τα τότε οικογενειακά έσοδα.
Κι όλα αυτά καλώς καμωμένα μέχρι που έσκασε η «φούσκα» και η χώρα μας προσέφυγε το 2010 στην τρόικα για χρηματοδοτική στήριξη και σωτηρία με τα τρία επονείδιστα Μνημόνια. Επισημαίνουμε όλα αυτά, διότι έτσι όπως μονόπλευρα μαζεύουν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις τα κομμάτια της «σκασμένης φούσκας», η ελληνική οικονομία θα αφυδατωθεί πλήρως και η χώρα μας θα γίνεται συνεχώς χλεύη της Ευρώπης με τα τερτίπια και τη γνωστή συμπεριφορά των κυβερνήσεων προς τους δανειστές. Η πρότασή μας για τον απεγκλωβισμό από αυτό τον φαύλο κύκλο είναι η εξής: Αφού όλα ήταν φουσκωμένα, και, συνεπώς, ορθώς περικόπτονται μισθοί και συντάξεις, θα έπρεπε οι παρεμβάσεις αυτές να συνοδεύονταν και από ισόποσες περικοπές ή μειώσεις δαπανών των νοικοκυριών που σήμερα δεν μπορεί να αντιμετωπισθούν από τη μονόπλευρη λεηλασία του οικογενειακού εισοδήματος. Αυτό θα σήμαινε δύο τινά: από τη μια μεριά η οικονομία δεν θα ήταν πια «φούσκα» και από την άλλη θα έμεναν πολλοί ακόμη πόροι για ενίσχυση της ανάπτυξης από τα ελληνικά νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις.
Διότι, το να περικόπτονται τα οικογενειακά εισοδήματα κατά 40-50% και, παράλληλα, να συνεχίζονται ολοένα και πιο αβάσταχτα οι επιβαρύνσεις των οικογενειακών προϋπολογισμών ή των ισολογισμών των επιχειρήσεων από προγραμματισμένα δάνεια και τιμολόγια ΔΕΗ, ΟΤΕ κλπ, αυτό πια δεν είναι απλώς μικρή ή μεγάλη «φούσκα», αλλά είναι «βόμβα»…
