Κυριακή, 17 Αυγούστου 2025

Σημίτης και ΠΑΣΟΚ

Βρισκόμαστε στον Ιανουάριο του 1996, ανήμερα του Αγίου Αθανασίου, όπου η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ καλείται, σε μια πρωτόγνωρη διαδικασία, να εκλέξει το διάδοχο του ασθενούντος Ανδρέα Παπανδρέου, στην πρωθυπουργία.

Το αποτέλεσμα -έκπληξη για πολλούς- έφερε τον Κώστα Σημίτη νικητή, στο δεύτερο γύρο, με 86 ψήφους, έναντι 75 του Ακη Τσοχατζόπουλου. Τότε, γίναμε μάρτυρες μιας απρόσμενης σκηνής. Τρία πρόσωπα, με μάλλον εχθρική σχέση προς το Κίνημα, μέχρι εκείνη τη στιγμή, να πανηγυρίσουν εκστασιασμένοι, τη νίκη του κ. Σημίτη, δείχνοντας ενεργό ενδιαφέρον, για μια διαδικασία που, μάλλον, θα έπρεπε να τους αφήνει αδιάφορους. Εκείνοι, όμως, κάτι παραπάνω ήξεραν ή, μάλλον, αντιλαμβάνονταν ότι οι περισσότεροι υποψιαζόμασταν. Ότι, δηλαδή, με την εκλογή του Κώστα Σημίτη στην πρωθυπουργία -πρόκριμα και για τη μετέπειτα ανάδειξη του στην προεδρία του Κινήματος- σήμαινε το τέλος του ΠΑΣΟΚ, όπως το ξέραμε. Η φράση στελέχους, της «προεδρικής φρουράς», στο Συνέδριο του Ιουνίου 1996, μετά το θάνατο του ιδρυτή, ότι «το ΠΑΣΟΚ δεν παραδίδεται», υπογράμμιζε, στην υπερβολή της, την αίσθηση που επικρατούσε. Ότι, δηλαδή, η «περίοδος Σημίτη», θα ήταν η περίοδος «μετά ΠΑΣΟΚ». Η εξέλιξη των πραγμάτων, στην «οκταετία του εκσυγχρονισμού» (1996-2004), επιβεβαίωσε αυτές τις εκτιμήσεις, αφού, η πολιτική που ακολουθήθηκε, συνιστούσε αναίρεση των ιδρυτικών πυλώνων του Κινήματος και των παρακαταθηκών του ιδρυτή του, τόσο στο πεδίο της εσωτερικής, όσο και -ίσως ακόμη περισσότερο- της εξωτερικής πολιτικής. Εκείνο που, ίσως, δεν είχε προβλεφθεί, ήταν ο καιροσκοπισμός «του όλου ΠΑΣΟΚ», που, εν τέλει, με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, «παραδόθηκε αύτανδρο». Ακόμη κι έτσι, όμως, ήταν φανερό, πως για τον τέως πρωθυπουργό, ότι εξακολουθούσε να συμβολίζει η «ταμπέλα» της Χαριλάου Τρικούπη, αποτελούσε ένα «βαρίδι», που πολύ θα ήθελε να ξεφορτωθεί. Οι εκ των υστέρων «εξομολογήσεις» του, μέσα από την πυκνή αρθογραφία και βιβλιογραφία του, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Κατά τούτο, διόλου δε μας εκπλήσσει η σημερινή στάση του, υπέρ της δημιουργίας νέου φορέα, μακριά και πέρα απ’ ό,τι έχει απομείνει, στη Χαριλάου Τρικούπη. Δεν είναι, μόνο, η πρωτοφανής απαξίωση του χώρου -που, άλλωστε, οι απαρχές της βρίσκονται στη δική του οκταετία- αλλά και ότι η αυθεντική «ατζέντα» του πρώην πρωθυπουργού-και των «συνοδοιπόρων» του, που μάλλον προς Κυριάκο Μητσοτάκη και Φρανσουά Φιγιόν κλίνει, παρά προς ότι, έστω θαμπά, θυμίζει τον αξιακό κώδικα της Σοσιαλδημοκρατίας.

Δείτε επίσης

Τελευταία Άρθρα

Τα πιο Δημοφιλή