Άρθρο του Γιώργου Ψυχογιού, Βουλευτή Κορινθίας ΣΥΡΙΖΑ και αναπληρωτή Τομεάρχη Μεταναστευτικής Πολιτικής στην Κυριακάτικη Kontra News.
Μετά από συνεχείς πιέσεις το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου αποφάσισε να ανακοινώσει μέτρα πρόληψης προς αποφυγή εξάπλωσης του κορωνοϊού για τον πληθυσμό και τους εργαζόμενους στα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης και τις Δομές Φιλοξενίας.
Η μεγάλη καθυστέρηση καταδεικνύει, για ακόμα μια φορά, πως η Κυβέρνηση, παρά τα όσα προφασίζεται όταν απευθύνεται προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή – για να έχει θετική αντιμετώπιση στις χρηματοδοτήσεις – αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες και μετανάστες ως αριθμούς. Αρνείται πεισματικά να τους δει ως ανθρώπους.
Ένα κράτος δικαίου, πολύ περισσότερο μια Κυβέρνηση που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως φιλελεύθερη, πρέπει πρωταρχικά και κύρια να μεριμνά ισότιμα για όλους τους ανθρώπους που ζουν στην επικράτειά της. Αντ’αυτού η κυβέρνηση της ΝΔ ήταν που στέρησε την παροχή ΑΜΚΑ σε μια μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα και άρα την ισότιμη πρόσβαση στην υγεία, και τώρα πρέπει να λάβει ειδικά μέτρα για την προστασία της ομάδας αυτής και συνεπακόλουθα να θωρακίσει πιο αποτελεσματικά τη δημόσια υγεία.
Τα, έστω ετεροχρονισμένα, μέτρα που ανακοίνωσε ο Υπουργός θα ήταν επαρκή αν διανύαμε μια περίοδο κανονικής διαχείρισης. Ωστόσο ο ίδιος και οι προκάτοχοί του έχουν φροντίσει να διαμορφωθεί μια εικόνα ντροπής στις δομές των νησιών, ιδίως στο Βόρειο Αιγαίο. Στη Λέσβο, στη Σάμο, στη Χίο, η κατάσταση είναι εκρηκτική, οι συνθήκες τραγικές και η καθημερινότητα εξαιρετικά δύσκολη για τους αιτούντες άσυλο, αλλά και τις τοπικές κοινωνίες.
Εκτός αν ο κύριος Μηταράκης θεωρεί ότι μπορούν να εφαρμοστούν μέτρα όπως ο περιορισμός της μετακίνησης σε έναν πρόχειρο καταυλισμό, όπως οι σκηνές στα ελαιοχώραφα πέριξ της δομής στη Μόρια. Αν θεωρεί ότι μπορεί μια πενταμελής οικογένεια μπορεί να μείνει όλη την ημέρα σε μια σκηνή και να βγει μόνο για το φαγητό της, χωρίς πρόσβαση σε πόσιμο νερό, χωρίς θέρμανση, χωρίς προστασία.
Σε όλες αυτές τις αιτιάσεις, βέβαια, ο Υπουργός έχει μία και μόνο μια απάντηση που χρησιμοποιεί ως πανάκεια: “κλειστά κέντρα”. Τι κι αν όλοι οι φορείς, από τους πλέον επίσημους, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Συμβούλιο της Ευρώπης, τους πιο αρμόδιους, όπως η Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες, μέχρι τους πιο ειδικούς, όπως είναι οι ανθρωπιστικές οργανώσεις οι οποίες προσπαθούν στις «ζούγκλες», που έχει δημιουργήσει η Κυβέρνηση, να διατηρήσουν μια αχτίδα ανθρωπιάς, φωνάζουν καθημερινά ότι οι κλειστές δομές δεν είναι λύση ούτε με κριτήρια ανθρωπιστικά αλλά ούτε και διαχειριστικά.
Βέβαια, αν η κατάσταση από ποιοτική άποψη είναι αποκλειστική ευθύνη της Κυβέρνησης με τις συνεχιζόμενες αστοχίες 8 μηνών, ακούσιες τε και εκκούσιες, το μέγεθος που έχει λάβει το ζήτημα είναι πρωτίστως ευθύνη της Ευρώπης. Οι επικεφαλείς των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης έκαναν μια βόλτα με ελικόπτερο, διαπίστωσαν την κρισιμότητα και έφυγαν αφήνοντας ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη και υποσχέσεις για χρηματοδότηση. Ζήτησαν για άλλη μια φορά από την Ελλάδα να είναι η πίσω αυλή, ασπίδα την είπαν, της Ευρώπης. Να στοιβάξει, να ταλαιπωρήσει, να κάνει ο,τι μπορεί και ο,τι χρειάζεται αλλά να σιγουρευτεί ότι θα τους κρατήσει μακριά από την κεντρική Ευρώπη. Ας ελπίσουμε να αλλάξει γραμμή. Το πρόβλημα του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης, όμως, δεν είναι ότι του ζητήθηκε να παίξει αυτό το ρόλο, είναι ότι τον αποδέχθηκε και μάλιστα ευχαριστώντας την Ένωση για την υποστήριξη, ίσως γιατί – μεταξύ άλλων – η κατάσταση, ως έχει, εξυπηρετεί την επικοινωνιακή ατζέντα της ακροδεξιάς απεύθυνσης.
