Η αλήθεια είναι ότι τον υπουργό Αμύνης (και βασικό συντελεστή της σημερινής κυβερνητικής πλειοψηφίας) Πάνο Καμμένο δεν τον συσχετίζει κανείς εύκολα με λειτουργίες όπως η ανάγνωση, η ανάλυση και τα συναφή. Αλλού βρίσκονται οι ικανότητές του: στην αμεσότητα έως ωμότητα/ επιθετικότητα της επικοινωνίας. στον ισορροπισμό πέρα από σχήματα όπως Δεξιά/Αριστερά. προπαντός στην αποδεδειγμένη πολιτική όσφρηση και τα αντανακλαστικά της επιβίωσης. Έτσι άδραξε σχεδόν τα 2/5 της βάσης της ΝΔ κάποια στιγμή το 2015. έτσι μπήκε και ξαναμπήκε στην Βουλή όταν τα γκάλοπ και οι αναλυτές κοκ τον έδιναν “εκτός”. έτσι μας προέκυψε τώρα όχι απλώς διαπρύσιος κήρυκας του φιλοΑμερικανισμού αλλά και λατρευτικός προς Τραμπ, με καταφρόνηση προς Ομπάμα – δίπλα/γύρω στον οποίο Ομπάμα τον θυμόμαστε να λιώνει κατά την επίσκεψη του στην Αθήνα, ξαναδείτε τις τότε φωτογραφίες…
Μολαταύτα, και με αφορμή μια από τις πιο πρόσφατες τοποθετήσεις Καμμένου σχετικά με τις προσδοκίες για βοήθεια προς την Ελλάδα στο μέλλον – την αναφορά στην υπέροχη μνήμη του Σχεδίου Μάρσαλ, μετά το Δόγμα Τρούμαν (κάπου τα μπέρδεψε τα δυο) που βοηθούσε την μεταπολεμική Ελλάδα στην ανάκαμψή της χωρίς Μνημόνια και Τροϊκανή επιτήρηση – θα κάνουμε κάτι το παράτολμο. Θα υποβάλουμε στον αρχηγό των ΑΝΕΛ και ΥΕΘΑ και ήδη γεφυροποιό νέας εποχής προς ΗΠΑ μιαν πρόταση ανάγνωσης. Θα του ήταν εξαιρετικά χρήσιμη, θαρρούμε.
Λοιπόν: τον βομβάρδισαν τον Καμμένο με την πρόταση να διαβάσει το “Δόγμα Τρούμαν και το Σχέδιο Μάρσαλ: Η Ιστορία της Αμερικανικής Βοήθειας στην Ελλάδα” του Γιώργου Σταθάκη (εκδ. Βιβλιόραμα, 2004), ή, καλύτερα, να καλέσει τον φιλόφρονα του υπουργό για καμιά ρακή, να του εξηγήσει διεξοδικά πώς αληθινά – και όχι φαντασιακά – λειτούργησε η Αμερικανική Βοήθεια. Με τι δεσμεύσεις, με τι καθημερινή εκχώρηση κυριαρχίας…
Εμείς, θα του πάμε την πρόταση ανάγνωσης ακόμη παραπέρα. Ας αναζητήσει ένα δίδυμο έργο, να το μελετήσει και να φωτισθεί: Πρόκειται αφενός για το “Paul Porter: Ζητείται ένα Θαύμα για την Ελλάδα” (αυτό είναι του 2008) και αφετέρου για το “Επιτηρητές σε απόγνωση: Αμερικανοί σύμβουλοι στην Ελλάδα, 1947-1953” (ετούτο του 2013), αμφότερα στις Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις. Το πρώτο βιβλίο θα μάθαινε στον Πάνο Καμμένο πώς είδε την Ελλάδα ο προσωπικός απεσταλμένος του Προέδρου Τρούμαν αμέσως μετά τον Πόλεμο, όταν η Βρετανική παρουσία τερματιζόταν και έπρεπε να “αναλάβουν” οι Αμερικανοί – με πολύπλευρη βοήθεια, στρατιωτική, επισιτιστική, οικονομική/ανασυγκρότησης. Και πώς έπρεπε η βοήθεια αυτή να στηθεί, να οργανωθεί. (Το βιβλίο αυτό έχει εκπληκτικές περιγραφές του πώς η άρχουσα τάξη της εποχής, στην Ελλάδα, την έβλεπε και την φίλτραρε την υπόθεση της βοήθειας).
Το δεύτερο βιβλίο, τι κάνει; Συγκεντρώνει τις αναφορές 6 Αμερικανών συμβούλων/επιτηρητών: John Maynard, Reginald Gilmor, Louis Wyman, Harold Alderfer, John Coppock και Edward Teneubaum. Οι οποίοι περιγράφουν – ο καθένας από την σκοπιά του – την (εκπληκτικά όμοια με το σήμερα!) κατάσταση άρνησης των δομών της Ελλάδας, ιδίως της Διοίκησης, πάντως του πολιτικού συστήματος, να “συνεργασθούν” με τους επιτηρητές. Καθώς και το βάρος και την διεξοδικότητα των ελέγχων της Αμερικανικής Βοήθειας.
Συντονιστής και των δυο έργων είναι ο Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, ήδη εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ/ στην Ουάσιγκτων – οπότε κι αυτόν θα μπορούσε να αναζητήσει ο Πάνος Καμμένος όταν βρεθεί εις τας Αμερικάς, να του τα εξηγήσει. Όμως αξίζει να διαβάσει ο ίδιος τι υπήρξε η Αμερικανική Βοήθεια και με τα μάτια των Αμερικανών: η δια βίου εκπαίδευση κάνει καλό, και στους πολιτικούς!
