Με το γνώριμο, αμίμητο τρόπο του ο Γιώργος Κατρούγκαλος προανήγγειλε την αντιπαράθεση (μαθημένα τα βουνά απο χιόνια…) με την Τρόικα/Κουαρτέτο για την δεύτερη αξιολόγηση/review του Μνημονίου-3, που είναι γνωστό από πριν το καλοκαίρι ότι θα επικεντρωθεί στα εργασιακά.
Να προσθέσουμε εδώ ότι ετούτη η αντιπαράθεση θα είναι “χρήσιμη” και για να φύγει από το επίκεντρο της δημόσιας προσοχής η μια ντουζίνα εκκρεμότητες από τα άβολα προαπαιτούμενα για την β΄υποδόση που μας απομένει απο την πρώτη αξιολόγηση, του ΥπερΤαμείου, της ενέργειας, των “κόκκινων δανείων” – τα γνωστά. Βλέπετε, τα εργασιακά και τα συνδικαλιστικά πάντα πολώνουν την προσοχή. έχουν και την ιδεολογική τους διάσταση…
Είπε ο Γ. Κατρούγκαλος : “Είναι τόσο ακραίες οι διαφορές μας με το ΔΝΤ, ώστε κάθε ουσιώδης συζήτηση δεν θα μπορούσε να γίνει αν δεν είχαμε ένα κείμενο αναφοράς, όπως εκείνο της Διεθνούς Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων”. Η οποία Διεθνής Επιτροπή, με πυρήνα ανθρώπους από το Διεθνές Γραφείο Εργασίας αλλά και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (φορέα του “Ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου”, υποτίθεται, από το οποίο η Ελλάδα δεν δέχεται – και κατά τον Πρωθυπουργό – να κάνει βήμα πίσω…), θα δώσει το πόρισμά της κατά τα τέλη Σεπτεμβρίου. Ίσως μάλιστα και αργότερα, Οκτώβριο/Νοέμβριο, καθώς τότε αναμένεται η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στην υπόθεση Lafarge που θα κρίνει το έδαφος στο καίριο θέμα των ομαδικών απολύσεων (το έχουμε κάνει καίριο με αρκετήν υποκρισία: στην αληθινή ζωή προστέθηκαν κάπου 800.000 νέοι άνεργοι με πλήρη ισχύ του έκπαλαι ελληνικού συστήματος de facto αποκλεισμού των ομαδικών απολύσεων!).
Το τι – και πώς – θα πει το Δικαστήριο του Λουξεμβούργου θα βοηθήσει την Κυβέρνηση να κάνει πίσω από το γνώριμό μας σύστημα όπου ομαδικές απολύσεις είναι δεκτές μόνον άμα υπογράψει ο Κύριος Υπουργός, άντε κατά παραχώρησιν ο Κύριος Γενικός. Το αν οι απολύσεις ζητούνται μην και διασωθεί η αιτούσα επιχείρηση, ώστε να μην βρεθούν όλοι άνεργοι, το αν υπάρχει σοβαρό/πειστικό πρόγραμμα αναδιάρθρωσης μέσα στο οποίο “χωρούν” οι ομαδικές απολύσεις, το αν υπάρχει δίκαιος τρόπος κατάρτισης του καταλόγου των απολύσεων και συνεργασία με τα συνδικάτα και μέριμνα για τους απολυόμενους – “Ευρωπαϊκά πράγματα”, αυτά – ουδέποτε απασχόλησε! Πολιτικά , το κάθετο “όχι στις ομαδικές” είναι τόσο βολικό για πολιτικούς και για συνδικάτα, ώστε η μοίρα των απολυόμενων μένει σε δευτερότριτο πλάνο.
Αντίστοιχο και το θέμα του 13ου/14ου μισθού. Δεν φαίνεται να υπήρξε ποτέ – πλην ίσως κάποιας φάσης, αρχικά, από το ΔΝΤ – ζήτημα κατάργησής του ως μέρους της αμοιβής (όπως έγινε με τους δημόσιους υπαλλήλους, πραγματικά). Ζήτημα ενσωμάτωσης στη συνολική ετήσια αμοιβή υπάρχει, αλλά κι αυτό μάλλον πάει πίσω γιατί οι παρενέργειες είναι περισσότερες απο την όποια ωφέλεια.
Κάπου εκεί κοντά βρίσκεται και το θέμα των συλλογικών συμβάσεων. Εδώ, το ζήτημα δεν είναι να συνεχίσει η ύπαρξή τους ή να αποκατασταθεί. Το ζήτημα είναι μέχρι ποίου σημείου η Διαιτησία στην οποία παραπέμπονται σε περίπτωση διαφωνίας οι διαπραγματεύσεις , παραμένοντας υποχρεωτική, θα λειτουργεί σαν πραγματική διαιτησία που θα σταθμίσει – όπως και στάς Ευρώπας- θέσεις και τοποθετήσεις συνδικάτων αφενός και εργοδοτών αφετέρου , ή θα καταλήγει σταθερά υπέρ της μιας πλευράς. (Την δεκαετία του ΄50 και του ΄60 κατέληγε υπέρ της εργοδοσίας . Από την δεκαετία του ΄80 και μετά , ακόμη και άκριτα, υπέρ των εργαζομένων . Αυτό ξεπάτωσε την έννοια της Διαιτησίας).
Υπάρχει και ένα τελευταίο σημείο, βέβαιο, με την Διεθνή Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων: αν η μοίρα των πορισμάτων της αποδειχθεί η ίδια με εκείνη των πορισμάτων της Επιτροπής Σοφών για το Ασφαλιστικό , που σκέφτηκε και έδωσε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα τα οποία η νομοθέτηση Κατρούγκαλου πέταξε στον σκουπιδοτενεκέ για να κάνει την μανούβρα που τώρα ζούμε, τότε αληθινά είναι αμφίβολο αν είχε οποιαδήποτε έννοια η δημιουργία της και η συνεχής αναφορά Κατρουγκαλου σ’ αυτήν.
Βέβαια ο πυρήνας όλης της συζήτησης ΔΕΝ είναι τα εργασιακά. Είναι η συνδικαλιστική νομοθεσία και οι συνδικαλιστικές πρακτικές. Εκεί, η κοινωνία έχει ωριμάσει να δεχθεί κάτι λογικότερο απ ‘ αυτό που ζήσαμε τα – πολλά – τελευταία χρόνια. Το ζήτημα είναι αν και τα συνδικάτα θα αντιληφθούν ότι η υπερπροστασία τα απονομιμοποίησε, αντί να τα κατοχυρώσει.
