Πόσο κεντρική είναι η συζήτηση για την Ελλάδα

Πρώτο ζήτημα: σε αληθινά ακραία όξυνση το Μεσανατολικό, με τις ρωσικές αεροπορικές επιδρομές κατά Συριακού εδάφους να “γράφουν” αλλιώς την σκακιέρα στην ευρύτερη περιοχή. Χλιαρή διαφωνία των ΗΠΑ. Μείζων ενόχληση της Τουρκίας. Ανταλλαγή καταγγελιών για το ποιος/ποιοι είναι στόχοι της ρωσικής επέμβασης (που αφήνει να διαφανεί πρόθεση και για boots on the ground/χερσαία δύναμη). “Κάτι” όμως στο όλο κλίμα αφήνει να διαφανεί ότι η Αμερικανορωσική διαφωνία έχει λιγότερο βάθος από το φαινόμενο… Ίσως, μάλιστα, να χωρούν συμψηφισμοί με σχετική αποκλιμάκωση στο μέτωπο της Ουκρανίας. Ήδη, λόγος γίνεται για μια “νέα Γιάλτα” στην ευρύτερη περιοχή [Που η Ελληνική ανάμειξη; Παρά την σιγή ασυρμάτου των Προγραμματικών στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, παρά την “έκλειψη Κοτζιά” είμαστε πολύ κοντά και στα δυο μέτωπα. Οι ροές προσφύγων προς Ευρώπη, απο την Ελλάδα περνούν ακόμη. Το δίδυμο Τσίπρα-Φάϊμαν την Λέσβο επισκέφθηκε έστω και αφότου στήθηκε “χωριό Ποτέμκιν” για να τους υποδεχθεί. Και, σε λίγο, Τσίπρας-Κοτζιάς πάνε Ισραήλ, άμα βέβαια μείνει κάτι όρθιο στο ΥΠΕΞ..].
Δεύτερο πεδίο: στην Ευρωπαϊκή συζήτηση το ζήτημα του χρέους αναδεικνύεται σε κεντρικό σημείο τριβής της Γερμανικής με την “υπόλοιπη” ισορροπία της ΕΕ/της Ευρωζώνης, αλλά και με του υπολοίπου διεθνούς συστήματος την προσέγγιση (ΔΝΤ, ΗΠΑ). Έχει αρχίσει αυτό να αποκτά διάσταση διεθνούς επανισορρόπησης. Οι σχετικές δηλώσεις πάνε να γίνουν θέμα ρουτίνας. Τόσο, που η τοποθέτηση Ολλαντ στο Ευρωκοινοβούλιο να ακούγεται σχεδόν αναμενόμενο.
[Εδώ, η ελληνική διάσταση είναι υπαρκτή, άμεσα. Είχαμε με Ελληνικό χρώμα τις σχετικές δηλώσεις Ολλάντ στο Ευρωκοινοβούλιο. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως θέμα αποτελούμε περισσότερο ως αφορμή παρά ως επίκεντρο της συζήτησης. Όμως, και πάλι, “υπάρχουμε”…]
Γιατί συσχετίζουμε τα δυο αυτά ζητήματα; Γιατί δείχνουν πόσο η “υπόθεση Ελλάδα” μπορεί, στον ορυμαγδό της εποχής, να ακούγεται όλο και πιο έκκεντρα στην διεθνή συζήτηση: “υπάρχουμε”, όχι όμως τόσο έντονα όσο πιστεύουμε.