Ποιους ενοχλεί ο Παπανδρέου;

Ενόσω η φημολογία για υποβολή υποψηφιότητας από τον Γιώργο Παπανδρέου έδινε και έπαιρνε, καθιστώντας «της μόδας» το Κίνημα Αλλαγής και τα εσωκομματικά του, πολλοί έσπευσαν, πριν καν ανοίξει τα χαρτιά του ο πρώην πρωθυπουργός, είτε να τον λοιδορήσουν είτε να βγάλουν χολή σε βάρος του.

Αυτό δεν αφορά μόνο σε υποτιμητικά σχόλια εναντίον του, που προέρχονται ήδη από την εποχή που ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πέραν αυτών, είδαμε μεγάλες φιλοκυβερνητικές εφημερίδες να διερωτώνται «τί θέλει τώρα ο Παπανδρέου», να τον κατατάσσουν στο «παρελθόν», αλλά και να τού επισημαίνουν, μέσω κύριων άρθρων, πως η θέση των «πρώην» είναι στην… Ιστορία. Μάλιστα, στο εν λόγω κύριο άρθρο (της έγκριτης «Καθημερινής», γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε…) σημειώνεται πως όσοι «έχουν μείνει με την πικρία ότι τους άξιζε καλύτερο μέλλον», θα πρέπει να αντιληφθούν ότι «τη δικαίωση μπορεί να τούς τη δώσει στο μέλλον μόνο η Ιστορία, όχι το παρόν». Μάλιστα, η εφημερίδα, διατυπώνοντας ένα σκεπτικό που ξεδιπλώθηκε ευρέως στον φιλοκυβερνητικό Τύπο, υπενθυμίζει –απευθυνόμενη εμφανώς στον Γιώργο Παπανδρέου- πως «όσοι επιχείρησαν τη ρεβάνς, απέτυχαν», καλεί τους «πρώην πρωθυπουργούς» «να προστατεύσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο» και, μάλιστα, υπογραμμίζει ότι «είναι πιο χρήσιμοι όταν δεν κατεβαίνουν οι ίδιοι στην αρένα».

Με άλλα λόγια, το μήνυμα που επί μέρες λάμβανε ο Γιώργος Παπανδρέου –κυρίως από κύκλους ή δυνάμεις που στηρίζουν ή είναι φιλικοί προς την κυβέρνηση- είναι «μην τολμήσεις να κατέβεις υποψήφιος».

Η πραγματικότητα είναι πως ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πολιτικό προφίλ, τα έχει όλα και δεν ανήκει στους πολιτικούς που μπορούν να περιγραφούν με όρους «άσπρου-μαύρου». Είχε πρωτοποριακές ιδέες από πολύ νωρίς, ήταν από τους καλύτερους υπουργούς Εξωτερικών της Μεταπολίτευσης αλλά η μοίρα τού επεφύλαξε να χειριστεί την δημοσιονομική βόμβα που τού κληροδότησε, φεύγοντας όπως-όπως, ο Κώστας Καραμανλής και η μοιραία κυβέρνησή του. Τότε, ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε όλα τα πιθανά και απίθανα λάθη (από τα «πιστόλια του ΔΝΤ» που ήταν «πάνω στο τραπέζι», ως τους «Τιτανικούς», τα δημοψηφίσματα κτλ) και ταυτίστηκε, εν πολλοίς αδίκως, με το Μνημόνιο και την έναρξη της τραγικής περιπέτειας που πέρασε η χώρα. Ωστόσο, κλήθηκε να διαχειριστεί καταστάσεις που η πολιτική γενιά στην οποία ο ίδιος ανήκει δεν είχε καν φανταστεί. Ο Γιώργος Παπανδρέου –κακά τα ψέματα- ανήκει σε μία πολιτική γενιά που αναδείχθηκε και ανδρώθηκε πολιτικά σε εποχές που «δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα». Πρόκειται για γενιά που δεν ήταν «μπαρουτοκαπνισμένη» στη διαχείριση τέτοιων κρίσεων.

Συν τοις άλλοις, όταν η κρίση άρχισε να ξεδιπλώνεται σε όλες τις της διαστάσεις, ο Παπανδρέου δέχθηκε υπονόμευση και εκ των έσω: υπήρξε ο πρώτος ανατραπείς αυτοδύναμος πρωθυπουργός από το ίδιο του το κόμμα, ενώ στη συνέχεια η προσπάθειά του να εισέλθει στη Βουλή με το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών δεν στέφθηκε με επιτυχία.

Και κάπως έτσι, φτάσαμε εδώ: πρέπει ο Παπανδρέου να παραμείνει ένας «πρώην» και να βολευθεί απλώς στην έδρα του, στη γενέτειρά του, την Αχαΐα; Πολλοί αυτό θα ήθελαν. Ωστόσο, ένας πολιτικός που θέλει να είναι στην πρώτη γραμμή, δεν μπορεί να το καταφέρει αν δεν επιδιώκει διαρκώς να δίνει αγώνες. Του Παπανδρέου δεν τού πάει η σύνταξη. Το κατά πόσον, λοιπόν, ένας «πρώην» μπορεί να διεκδικήσει να γίνει «νυν» και να προσπαθήσει να κλείσει τους λογαριασμούς του με την Ιστορία, δε θα το κρίνει η «Ιστορία» ούτε τα κύρια άρθρα εφημερίδων, αλλά εκείνοι, στην ψήφο των οποίων θα εκτεθεί, αναλαμβάνοντας και το ρίσκο να «τσαλακωθεί».