Εκεί που (ξανα)βρίσκεται η οργανωτική πορεία και η επικοινωνιακή παρουσία της κατά δήλωσίν της ΚεντροΑριστεράς, με το Κιν.Αλ. να στρέφεται για μιαν ακόμη φορά προς τον εαυτό του, με τον Νίκο Αλιβιζάτο ήδη αποστασιοποιημένο, με τους Σημιτικής (ας πούμε) προέλευσης Νικηφόρο Διαμαντούρο, Αχιλλέα Μητσό, Λουκά Τσούκαλη, Γιάννη Βούλγαρη να αρνούνται συμμετοχή στα διαδικαστικά, προπαντός όμως με τα κουκιά του όλου ΚινΑλ να μην φθάνουν καν το 10%, δηλονότι κάτω από το άθροισμα ΔηΣυμπ/ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού, ΚΙΔΗΣΟ κοκ σε παλιότερες μετρήσεις, χρειάζεται αληθινά μεγάλη αισιοδοξία για να οργανώνει κανείς μια συζήτηση γύρω απο «Το μέλλον της Σοσιαλδημοκρατίας».
Και όμως, με αφορμή το βιβλίο του Ξενοφώντα Κοντιάδη «Η Σοσιαλδημοκρατία σήμερα», που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ εδώ και κάποιον καιρό, διοργανώθηκε (στο Ινστιτούτο Goethe, με συνδιοργανωτή το Ιδρυμα Friedrich Ebert) μια συζήτηση με αφορμή την θεματική αυτή στραμμένη – ή: επιχειρούσα να στραφεί – προς το μέλλον. “Petitio principii” σχολίαζε πικρόχολα συμμετέχων, δηλαδή κυκλικό επιχείρημα που πάει να αποδείξει ότι κάτι υπάρχει/ισχύει επειδή και μόνον το επικαλούμαστε! Εισάγοντας την συζήτηση, ο εδώ διευθυντής του Ιδρύματος Φρήντριχ Εμπερτ (είναι το επίσημο επιστημονικό/πολιτικό Ιδρυμα της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας) Ούλριχ Στόρκ θα πρέπει να αποενοχοποίησε αρκετά τους παρευρισκομένους, έτσι όπως λιτά και συνεκτικά περιέγραψε τις αδυναμίες των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ανά την Ευρώπη: τα παραδοσιακά κοινωνικά περιβάλλοντα που διασπώνται, τα πολυσυλλεκτικά κόμματα που καταρρέουν, οι μικρές/αποσπασματικές ομάδες που αναδεικνύονται, η ακμή της διαμαρτυρίας, η αντίφαση υποσχέσεων – πραγματικότητας, η αντίληψη του «ό,τι και να ψηφίσεις, τι αλλάζει;». Άντε μετά να χτίσεις εμπιστοσύνη, να δείξεις αυθεντικότητα, να οικοδομήσεις πολιτική απο τα κάτω προς τα πάνω, να συμβιβάσεις παγκοσμιοποίηση με παραδοσιακές αξίες, να επικαλεσθείς το ότι οι άνθρωποι επηρεάζουν τις αποφάσεις, να δώσεις απάντηση στην φθορά του κοινωνικού – όλα αυτά ως Σοσιαλδημοκρατία.
Από τους συμμετέχοντες στο πάνελ, ο και Δήμαρχος Αθηναίων (αλλά και παρών στις διαδικασίες για την ηγεσία του ήδη ΚινΑλ Γιώργος Καμίνης) στάθηκε αρχικά στο δύσκολο ξεκίνημα της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, όπου λόγω της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των γενικών πολιτικών συνθηκών το «Σοσιαλδημοκράτης» στην Μεταπολίτευση ακουγόταν σχεδόν σαν βρισιά! (Αλλά και νωρίτερα, οι προσπάθειες ενός Αλεξάνδρου Σβώλου ή ενός Γεωργίου Καρτάλη δεν απέδωσαν). Και η πολιτική κουλτούρα αντιπαράθεσης και οι κοινωνικές συνθήκες δεν επιτρέπουν σε κάτι το ρεφορμιστικό να υπάρξει. Για τον Καμίνη, η τωρινή κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ «απαξίωσε τον ριζοσπαστισμό της Αριστεράς», ανεβάζοντας στο προσκήνιο αιτήματα όπως του κράτους δικαίου ή του πολιτικού φιλελευθερισμού. Και, έτσι, δίνεται μια νέα ευκαιρία στο αίτημα της Σοσιαλδημοκρατίας στην σημερινή Ελλάδα.
Παίρνοντας την μπάλα ο Δημήτρης Σεβαστάκης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μίλησε για την μάχη που δεν δίνεται πλέον με τις έννοιες ούτε με τις μείζονες προκλήσεις, αλλά με την «ύφανση αδιαπέραστων δικτύων» που μέχρι και παραγγέλλουν νομοθετήσεις (απόηχος του «πήραμε την Κυβέρνηση, όχι την εξουσία») . Τα αιτήματα πλέον δεν κατορθώνεται να συλλογικοποιηθούν, παρά προβάλλονται αποσπασματικά: η άθροιση της ιδιωτικότητας τείνει να «γίνει» το δημόσιο. Λόγω των παραγωγικών συνθηκών είναι που στην Ελλάδα δεν μπόρεσε να φυτρώσει η Σοσιαλδημοκρατία. Για τον Σεβαστάκη, το καίριο ερώτημα που έχει να απαντήσει ο χώρος σήμερα είναι «πού στέκομαι»/«ποιος είμαι» (Που, για μας συνεφέλκει το «με ποιους είμαι»). Σαφής η κατάληξη που ήθελε να δείξει εύλογο χώρο για την Σοσιαλδημοκρατία την Αριστερά.
Μιλώντας, τώρα, απο πλευράς στρατηγικού σχεδιασμού της Ν.Δ. ο Νίκος Σωτηρόπουλος (του κλίματος Κωστή Χατζηδάκη) προέβαλε μια σειρά από ενστάσεις , όπως για την προσπάθεια να αποδοθούν στην Σοσιαλδημοκρατία επιτεύγματα του 20ου αιώνα όπως η κοινωνική πολιτική, το κοινωνικό κράτος ή η αναδιανομή – που είναι απόρροια πολύ ευρύτερων συνθηκών. Επίσης, γι αυτόν, η Σοσιαλδημοκρατία «δεν προσέρχεται με μια στιβαρή πρόταση για την παραγωγή πλούτου». Εκείνο που χρειάζεται πλέον η Σοσιαλδημοκρατία είναι να βρει κοινωνικές ομάδες, που να αντιπροσωπεύσει – αλλά και να δεθεί εκ νέου με το συναίσθημα. Αρκετά γενναίος (για το ακροατήριό του), ο Ν. Σωτηρόπουλος έκανε και μιαν ακροτελεύτια έκκληση συστράτευσης του χώρου με Κυριάκο Μητσοτάκη. Μια ευγενική βουή αντίρρησης από το ακροατήριο έδειξε – θαρρούμε – που βρίσκονταν οι ισορροπίες.
