Τώρα που… κάθισε ο κουρνιαχτός, θα ήταν χρήσιμο να δούμε αν η, πράγματι, ικανοποιητική συνταγή μεταλλίων, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, σε σύγκριση, μάλιστα, με το πρόσφατο παρελθόν, αντανακλά την πραγματική εικόνα του ελληνικού αθλητισμού.
Το ότι, την ίδια στιγμή, είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, που δε μπορεί να διοργανώσει το ποδοσφαιρικό της πρωτάθλημα, δημιουργεί ένα κοντράστ συναισθημάτων, προκαλώντας μελαγχολία. Αλλά και επί της ουσίας, αν δει κανείς πίσω απ’ τη βιτρίνα, θα αντιληφθεί ότι πρόκειται για «φωτεινές νησίδες», προϊόντα εξαιρετικού ταλέντου, ισχυρής θέλησης και ακάματης εργατικότητας, που υπερνικούσαν τα όποια εμπόδια. Του λόγου το αληθές, δεν αποδεικνύουν μόνο οι μαρτυρίες των ίδιων των πρωταγωνιστών, αλλά και η συνολική παρουσία (ή απουσία) της χώρας μας, στη βραζιλιάνικη πρωτεύουσα. Πάρτε για παράδειγμα, τα ομαδικά αθλήματα. Αν εξαιρέσουμε το πόλο, όπου η εθνική μας ομάδα είχε μια αξιοπρεπή παρουσία, καταλαμβάνοντας την έκτη θέση, η χώρα μας «έλαμψε» δια της απουσίας της, από όλα τα υπόλοιπα. Εντάξει, δεν είχαμε απαίτηση απ’ το χάντμπολ, αλλά στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ ή το βόλεϊ; Την ίδια στιγμή, μάλιστα, που γειτονικές χώρες, που πέρασαν από «σαράντα κύματα», είχαν μια εντυπωσιακή παρουσία, όπως η Σερβία, μια περίκλειστη χώρα, που κατάφερε να πάρει χρυσό μετάλλιο στο πόλο (!) αλλά και αργυρό στο μπάσκετ. Αντίστοιχη εικόνα, έλλειψης βάθους και οπισθοδρόμησης, παρουσιάστηκε και στο στίβο, όπως και τα άλλα ατομικά αθλήματα. Στο στίβο, ειδικότερα, αν εξαιρέσουμε την Κατερίνα Στεφανίδη (τυχαίο είναι ότι ζει και προπονείται στις Ηνωμένες Πολιτείες;), άντε και τη Βούλα Παπαχρήστου (όγδοη στο τριπλούν), η χώρα μας δεν είχε καν συμμετοχή, στα περισσότερα αγωνίσματα, όπως οι δρόμοι και οι ρίψεις. Αναζητούνται ακόμη οι διάδοχοι του Κεντέρη και της Θάνου ή, ακόμη χειρότερα, του Παπαγεωργόπουλου, του Τζιωρτζή και του Ζαχαρόπουλου. Μόνο μελαγχολία, εξάλλου, προκαλεί η ανυπαρξία-για μια ακόμη φορά-από την άρση βαρών, όπου κάποτε «σαρώναμε» τα μετάλλια. Αν δε, στο συγκεκριμένο άθλημα, πέφτει βαριά ακόμη η σκιά των αποκαλύψεων, για κρούσματα ντόπινγκ, ποια δικαιολογία υπάρχει για την απουσία μας από αθλήματα, με μακρά παράδοση αποτυχιών, όπως η πάλη και η ξιφασκία; Καλά, λοιπόν, τα πανηγύρια και οφειλόμενη η τιμή στους ολυμπιονίκες μας, αλλά να δούμε και πίσω απ’ τη βιτρίνα.
