Να καταθέσουμε μιαν – είμαστε βέβαιοι – εξόχως αντιδημοτική άποψη. Αν εξαιρέσει κανείς, στην σημερινή Κυβέρνηση, τον δυστυχή τον Ευκλείδη Τσακαλώτο – άντε και τον Γιώργο Σταθάκη, που κι αυτός έσυρε κάρο ασχέτως αν επιδίωξε να μην φανεί ιδιαίτερα – ο πιο “μπροστά στα βόλια” υπουργός αποδείχθηκε ο… Παύλος Χαϊκάλης. Μαντεύουμε το αντανακλαστικό διαφωνίας, κάτι με την προϊστορία του ηθοποιού, κάτι με την ψιλοάθλια υπόθεση του καταγγελθέντος χρηματισμού για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, πιο πρόσφατη με την ορκωμοσία του στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις με την περιγραφή του χαρτοφυλακίου του ως “καυτή πατάτα που πρέπει να την δροσίσει”. Όμως, τι τα θέλετε; Ο Παύλος Χαϊκάλης, αυτός, υπήρξε ο πρώτος σ’ ετούτη την στροφή των πραγμάτων που βγήκε και παραδέχθηκε, ευθέως, ωμά, ξεκάθαρα, σφάλματα: ότι σφάλμα ήταν που δόθηκαν προεκλογικά υποσχέσεις (από ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ) οι οποίες ήταν αδύνατον να τηρηθούν, συν ότι σπάρθηκε ο παραπλανητικός διαχωρισμός Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο. Αυτά παραδέχθηκε, αλλά και ζήτησε συγγνώμην από τον κόσμο.
Η αλήθεια είναι ότι και ο Γιάννης Δραγασάκης παραδέχθηκε – με το πολύ μεγαλύτερο πολιτικό εκτόπισμά του, εκείνος – ότι η διαπραγματευτική λογική του ΣΥΡΙΖΑ (δεν κρύφτηκε δε πίσω από του με ένα “ν” Βαρουφάκη τα καμώματα…) ήταν λάθος, όταν νόμισε η λογική αυτή ότι θα τους απειλούσαμε τους Ευρωπαίους με Grexit κι εκείνοι θα κάνανε πίσω (ενώ μας είπαν “με το καλό και με βοήθειά μας!”): όμως ευθεία συγγνώμη του δεν ακούστηκε. Όπως και “το Μαξίμου” δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας, δέχθηκε σε διάφορες φάσεις ότι είχαν ελαφρώς την τύφλα τους στις εκτιμήσεις – όμως και πάλι “συγγνώμην!” δεν ακούστηκε.
Ούτε και όταν φθάσαμε στην ζούρλια της Προέδρου της Βουλής – η οποία απλώς χαρακτηρίστηκε “λάθος επιλογή” – πάλι μείναμε χωρίς μια συγγνώμη για όσα υφίσταται η κοινή γνώμη από το σώου της Ζωής…. Γενικά, στην Ελλάδα δεν τόχουμε με την δημόσια συγγνώμη! Και ο Ανδρέας Παπανδρέου – που βέβαια ήταν άλλου αναστήματος από τους σημερινούς – όταν χρειάστηκε να ζητήσει συγγνώμη για την αστοχία του στο Νταβός “περί Κυπριακού στο ράφι”, χρειάστηκε να το πει λατινικά: “Mea culpa”. Ο δε Μανώλης Γλέζος που πρόσφατα, με το “συγγνώμη γιατί συνήργησα σ’ αυτήν την ψευδαίσθηση” μάλλον επίθεση κατά Τσίπρα, παρά απολογία δημόσια έκανε…
Όμως γενικά στην πολιτική, το να ζητάς συγγνώμην έχει αποδειχθεί πολύτιμο. Το εγκαινίασε ο διαβόητος Ρίτσαρντ Νίξον, που είχε ψιλομπλέξει στην καμπάνια για την Αντιπροεδρία (επί Αϊζενχάουερ), όταν είχε κατηγορηθεί για μια (ρηχή) δωροδοκία. Τότε, είχε βγει στην τηλεόραση και είχε απευθύνει μια δακρύβρεκτη απολογία στον Αμερικανικό λαό – που, μάλιστα, έκανε ρεκόρ τηλεθέασης (μιλάμε για δεκαετία του ’50, πολύ πριν το Ουωτεργκεήτ που έδειξε το βαθύτερο ποιόν του ανθρώπου).
Η συγκινητική συγγνώμη που ζήτησε, του απέδωσε πολύ, πολιτικά. Και δημιούργησε σχολή, διεθνώς: ιδίως στις Αγγλοσαξωνικές χώρες, αλλά και σε Γερμανία και Σκανδυναβία π.χ. έχει χρησιμεύσει. Καλά θα έκαναν οι δικοί μας να μαθητεύσουν στην συγγνώμη. (Βέβαια, δεν το εννοούμε υπό την έννοια του Βαγγέλη Βενιζέλου που… απαίτησε να του ζητηθεί συγγνώμη από την Κυβέρνηση για να δεχθεί να ψηφίσει το 3ο Μνημόνιο. Και καμιά συγγνώμη δεν ζητήθηκε, και ωραιότατα υπερψήφισε).
